Vou correndo coa lingua fóra para poder chegar á estación, como todas as mañás, e entro nun vagón de RENFE que, en aparencia, ía ser como o de diario, anodino e silencioso. Errei estrepitosamente.
Tócame nun deses compartimentos pequenos, con mesas, onde non podes nin apoiar as pernas se as tés pequenas como as miñas. Dezaseis persoas diferentes, de distintas idades, coas que compartirei espazo durante algo máis da media hora que dura a viaxe a Compostela. Tomo asento ao carón da fiestra e boto unha visual: chama a atención que, pese a ser pouco máis das nove da mañá, hai dous nenos (moi loiros).
Arranca o tren e os viaxeiros comezan a falar. E resulta que os nenos son ingleses, tamén a súa nai e o seu pai, e pasan a viaxe xogando unha partida ás cartas, sen deixar de falar na súa lingua. Xusto ao outro lado do corredor, unha rapaza conversa en galego por teléfono con quen semella ser o seu mozo ou moza, e non é porque unha sexa "cotilla", é que a conversa faise en ton bastante alto e o vagón é ben pequeno. En fronte de min hai dúas señoras maiores, unha morena e outra de cabelo vermello, que non paran de discutir, esta vez en brasileiro. E xusto no asento do lado, un rapaz ben parecido, duns vinte anos, durme placidamente, ata chega a roncar. Ninguén manda calar a ninguén.
E así, pasando o tempo, vou lendo "Una habitación propia" en castelán, pensando o incrible de compartir tanto e tan pouco en algo máis de vinte metros cadrados, sen molestia algunha. Porque este vagón español é algo así como a España actual que nos ten tocado vivir, non si?