Donald Trump, nun xiro tan previsible como perigoso, volve poñer no seu punto de mira o comercio internacional. A realidade de novos aranceis contra produtos europeos e de medio mundo, en nome dun suposto patriotismo económico, é un ataque directo ao corazón produtivo de Europa. E si, tamén ao noso: ao das rías, ao dos viñedos, ao das fábricas e talleres de Galicia e do Norte de Portugal.
Trump non distingue entre aliados e rivais. Para el, todo o que non xere riqueza inmediata dentro das súas fronteiras é un obstáculo. A súa política comercial baséase na imposición, na forza bruta, na chantaxe diplomática. Non é comercio, é dominación. E Europa, por desgraza, aínda non aprendeu a responder con firmeza. Confía demasiado na legalidade internacional e na OMC, organismos que os EUA ignoran cando non lles convén.
Mentres Bruxelas redacta informes e consulta aos lobbies, as rexións coma a nosa levan o golpe. As exportacións de viño, conservas, produtos lácteos ou pezas industriais son as primeiras en caer no punto de mira. E que fai Madrid? Pouco. Que fai Lisboa? Silencio. Pois ben, Galicia e o Norte de Portugal non poden seguir esperando pola capital. Temos a obriga de construír unha resposta propia.
Un espazo común, unha estratexia común
A Eurorrexión Galicia–Norte de Portugal non é só un concepto político. É unha realidade económica, cultural e humana. Compartimos cadeas produtivas, portos estratéxicos, universidades e talento. Compartimos unha historia e un destino que vai moito máis alá das fronteiras administrativas. E, por riba de todo, compartimos vulnerabilidades fronte aos embates do mundo globalizado.
Esta nova ameaza arancelaria debería ser a espoleta que nos leve a un pacto firme de acción común. Non abonda con colaborar, temos que planificar, investir e actuar conxuntamente. Crear un fondo común para protexer sectores exportadores clave, desenvolver campañas de promoción en mercados alternativos, blindar a innovación e apostar por unha marca atlántica forte que nos sitúe no mapa global con voz propia.
A resposta non pode ser tímida
Non se trata só de resistir. Trátase de contraatacar con intelixencia. Se os EUA impoñen aranceis, Galicia e Portugal deben liderar unha resposta que presione á UE para aplicar medidas recíprocas. E se Bruxelas non quere molestar a Washington, que saiba que as rexións tamén teñen voz. Podemos e debemos falar nos foros europeos, nas redes comerciais e nos organismos internacionais. E, se é necesario, crear alianzas con outros territorios castigados polos mesmos abusos.
A resposta non pode ser só institucional. Debe ser tamén social e empresarial. Os empresarios galegos e portugueses deben saber que non están sós, que a cooperación pode traducirse en protección mutua, en innovación compartida e en presenza conxunta en feiras e mercados. Os nosos gobernos rexionais teñen a responsabilidade de facilitar esa colaboración e de deixar de pensar en clave localista.
A dignidade tamén se defende co comercio
Responder a Trump non é só unha cuestión económica. É tamén unha cuestión de dignidade. Non podemos permitir que se nos trate como simples peóns nun xogo de intereses alleos. Nin que se sacrifique a nosa economía para manter “boas relacións” con quen só entende a linguaxe do poder.
Galicia e o Norte de Portugal teñen experiencia, capacidade, historia e orgullo. Xa o demostramos cando construímos esta eurorrexión a pesar da indiferenza dos nosos centros de poder. Agora é o momento de dar un paso máis: de actuar como un bloque con estratexia, voz e ambición.
Se Trump quere poñer muros, nós construiremos pontes. Pontes comerciais, industriais e políticas que nos fagan máis fortes e menos dependentes. A nosa forza está na nosa unidade, na nosa creatividade e na nosa capacidade de resistir sen baixar a cabeza. A lusifonía e a diáspora é o canal.