O cine, as sás de cine foron parte importante da infancia e a xuventude de moita xente da miña xeración. De nenos miña nai levábanos os catro irmáns e aproveitaba para metermos a merenda sen que nos decataramos aparvados como quedabamos ante as aventuras de indios e vaqueiros, cristiáns e feras nos circos romanos e, incluso cancións de Marisol e demais nenos prodixio que por entón pululaban por alí. Lémbrome de que levaba ata a botella de leite que eu, que sempre aborrecín o leite, bebía sen chistar.
Mais adiante, cando xa ía soa, coas amigas, o que comíamos eran pipas, mais o tipo de películas eran moi parecidas. Si te erguías da butaca para ir o baño, o ruído que facían as túas pisadas era tremendo pola cantidade de cáscaras que alfombraban o chan.
Cando estaba estudando en Santiago descubrín unha mestura sublime; un chupa-chups de fresa e cacahuetes, o que hoxe chamarían un maridaxe perfecto. Chupabas o caramelo ó mesmo tempo que mordías o froito seco e eses dous sabores formaban unha conxunción que a min sabíame a gloria. A verdade é que non volvín probalo, mais que nada para non estragar unha lembranza que a miña memoria conserva como deliciosa, e haiche cousas que é mellor non repetir de maior, porque seguro que te desilusiona, como ocorre con algunhas películas que na túa infancia parecíante marabillosas e, despois duns cantos anos, xa non cho parecen tanto.
O cine era barato, había distintos prezos según foras a butaca, platea ou xeneral, o galiñeiro como lle chamabamos entón. Era un xeito entretido de pasar a tarde do domingo soñando vidas que ti nunca terías, pero que alí, na escuridade da gran sala, coa luminosidade que irradiaba a enorme pantalla, creías que si era posible. Por uns intres ti eras Escarlata O Hara, ou Lisa de Casablanca, Sissi, ou algunha das parellas de Paul Newman, de quen estiven namorada toda a vida. E te vías valente e arriscada, sacrificandote por unha causa suprema ou, sinxelamente, nos brazos do meu Paul, Charlton Heston, Cary Grant
Nos cines de Pontevedra eran moi rigorosos co de ter dezaseis anos para poder entrar as películas para maiores, así que moitos domingos colliamos o trole e íamos a Marín, onde non pedían o carné e deixábante pasar con tal de non levar calcetíns, que era o síntoma de que eras pequena para poñerte medias e, polo tanto non tiñas a idade esixida. Perdín algún que outro par por quitalos a toda presa e metelos no peto do abrigo en pleno inverno. Por suposto estas inocentes escapadas eran un segredo entre as amigas que os pais non poderían saber xamais.
Adoitabamos ir a sesión das cinco e media, e cando saías xa era noite co que o ensoñamento do que acababas de ver e vivir, durábache ata que te metías na cama e seguías a soñar coas aventuras, amores, casas de luxo e fermosos vestidos que na túa cabeciña, te acontecían e te adornaban a ti.
Despois, as obrigas familiares e laborais fixeron que deixara de ir o cine e só cando estreaban algunha peli de sona, achegábame a vela a un dos cinco cines que forman o meu imaxinario particular de fantasía no celuloide: O Principal, O Coliseum, o Victoria, O Malvar e O Gónviz . O Coli foi o primeiro en desaparecer e logo, os pouquiños, os demais.
Os novos, os minicines xa non os coñecín. Xa non me apetecía nin as películas que votaban nin as sás.
Pasei por distintas etapas na miña relación co cine, dende esa infancia e adolescencia a que me refiro hoxe, ata os tempos de cineclub e cinefórum no que trataba de entender, case sempre sen conseguilo, estrañas películas europeas, sobre as que, o rematar, falabamos, algúns disertaban, dándolle as interpretación mais peregrinas o que segundo cada quen o director tentaba dicir coa súa obra.
Ou a época en que ir o cine era buscar un lugar escuro onde poder bicar o teu noivo, vixiando que non viñera o acomodador coa súa lanterna a fastidiar o doce momento.
O feito de que nosa cidade quede sen cines é algo que me entristece e me desgusta, é como baixar de categoría, como pechar os ollos a fantasía, a ilusión e tamén a realidade, que de todo iso e moito mais nos ofrecían aqueles lugares da patria de cada un que é a nosa infancia.
31.05.2013