Teño que confesar que, salvo determinados momentos da miña vida, familiar e profesional, nada me impediu conciliar o soño. E onte, foi un deses días en que lle dás voltas á cabeza tratando de dixerir algo que non parece que estea ocorrendo.
Refírome á sesión do parlamento vasco na que se trataba, e aprobábase a denominada reforma da Lei de recoñecemento e reparación de vítimas de vulneracións de dereitos humanos no contexto da violencia de motivación política en Euskadi entre 1978 e 1999, impulsada polo PNV e PSE. Ou o que é o mesmo, equiparar aos verdugos e as vítimas.
A que motivación política se refiren? Quen exerceu a violencia? Simplemente un grupo de criminais que ocasionaron máis de mil mortos e que só deixaron de matar cando foron vencidos polo estado de dereito, coa intervención fundamental dos corpos e forzas de seguridade do Estado e un gran custo en vidas humanas, especialmente entre os seus membros.
E todo isto como consecuencia dun informe baseado simplemente en denuncias e en declaracións dos supostamente torturados gudaris, ou en noticias de prensa sen ter a declaración dos propios interesados. É dicir, dar por acreditada a perpetración dun delito tan grave como a tortura por parte de funcionarios policiais á marxe dunha investigación rigorosa, contrastada e imparcial, o cal resulta sumamente grave, xa que implicaría deixar en mans do Goberno Vasco unha cuestión xurídica que corresponde aos tribunais de xustiza.
Pero nesta sesión parlamentaria ocorreu outro feito si cabe máis grave. E foi a intervención do deputado de Bildu, Julen Arzuaga quen, dirixíndose aos representantes das organizacións sindicais policiais e asociacións de vítimas, que se opoñen á norma, entre outras lindezas, denominoulles como eses nazis que protestan porque houbo un xuízo en Núremberg.
Quen me ía a dicir que, aquel proceso que finalizaba seis anos antes do nacemento deste xa sexaxenario e xubilado policía, no que se condenaba a dirixentes, funcionarios e colaboradores do réxime nazi de Adolf Hitler, polos crimes cometidos, íame afectar deste xeito.
E, a boa fe, que non aféctanme estas palabras por vir de quen veñen. O que si me doe é que, ante tamaña barbaridade, o Presidente do Goberno e o seu partido, non saian en defensa de "eses nazis de Nuremberg", soamente por ese afán desmesurado de estar no goberno, sexa ao prezo que sexa.
Quen nos ía a dicir, fai uns poucos anos, que Otegui ía ser un elemento fundamental na gobernabilidade de España ou velo merendando tortilla con concelleiros de Pontevedra!
Pero, así é a vida e así son as miserias da democracia.
Claro que algún, e con razón, dirame: hai que aceptar as regras do xogo. E acéptoas. Faltaría máis.
E se non, sempre me quedará Venezuela.