Lembro ben a velha estación de Pontevedra con un foso redondo onde invertir o senso das locomotoras, co seu inmoble rotulado Retretes, cos seus carteis "¡ Alístate en la legión !", co seu depósito elevado conque rechear de auga os ventres das locomotivas e co seu persistente fedor a hulha queimada. Lembro, no que hoxe é Raínha Victoria, ós nenos vilegos ponher cravos na vía, que tralo paso de tren, remataban convertidos en pequenas espadas.
Recordo as barreiras que cortaban a estrada a Marín cando a senhora gardavías ventaba o tren e lhe daba ó veo e, como non!, o bar de expresivo nome: "¡ Ojo al tren !" Todo iso fai parte das minhas lembranzas de neno cando ía buscar o pan ó forno de Carral ou á tenda da senha Consuelo. Tamén entraba no Bar Palacio a pasmar diante daquel invento máxico e misterioso que era a televisión.
A minha primeira viaxe en tren foi atravesando Espanha (taca-taca-taca-taca), despois Franza e, por último, o cordal do Jura…Unha pasada !. Nunha ocasión fun trabalhar á vila alpina de Sierre e, na súa estación, había unha pequena locomotiva de vapor que exercía de máquina de manobras arrastando enormes convoios con aparente facilidade.
Hoxe, grazas á Tarxeta Dourada e o Bono Gratuíto para Viaxeiros Frecuentes, Marilí e eu imos, cada canto, á Corunha, onde temos tres amores; tres estrelas que son o noso particular "cinto de Orión". Hogano os trens non fan taca-taca, nin alcatrean, nin son fríos, nin lentos…pero…
Eu aínda son deses pailáns que miran para a paisaxe, pero xa menos, pois a paisaxe cara á Corunha é abondo monótona: un eucaliptar interminable. Mesmo así, aínda pode ter algún aliciente pois, nunha destas, vin media ducia de vacas coa cabeza erguida mirando cara a min. Eran moi fermosas; limpas e ben mantidas…
Haberá algo máis lindo que os olhos dunha vaquinha ? Con esa mirada doce e agarimosa, maternal, que aínda conservan a capacidade de sorprenderse como os bebés. Coidei que os demais viaxeiros tamén se decataran pero non. Ían amarrados ás súas prótesis electrónicas; teletrabalhando, vendo imaxes, lendo ou, simplemente, besbelhando. Pode que algúns non saiban que as vacas son sagradas na India e que en Galicia debémoslhe a existencia. Cando os homes ían para a guerra ou a emigración, aquí quedaron as mulheres e as vaquinhas que co seu esforzado trabalho garantiron a nosa supervivencia. Andan algúns por aí ameazando con denunciar ó autor dunha estampinha da Santa Vaca: en Galiza tódalas vacas son SANTAS. Cantas vidas salvou a vaquinha do pobre, que tinha que facer de todo: tirar polo carro, labrar, facer abono, dar leite, becerros…E cando xa non se lhe podía quitar máis, ía para o Porrinho… NO TREN.