Ir a tendas de libros de segunda man é un pracer moi grande. Hai que facelo sen apuro. Sabes que calquera pequena alfaia pode estar escondida nun estante. Sobas, retozas, fedellas. E aí aparece. Quizais non tes a certeza, pero si a intuición. Sabes que ese pode ser un gran libro. Págalo, sen relear, e vas a casa con el. Déixalo enriba da morea de libros pendentes. Pero non pasa nada. Tempo despois, se cadra un ano ou dous, aparece de novo. Estás condenado a lelo. E gozas. Non sei cal foi a intuición que me levou a mercar Volver al redil nunha tenda de segunda man na zona vella de Vigo. Pero esta semana o libro volveu ás miñas mans, e pagou a pena.
A trama é sinxela. Un home francés que traballa de comercial ve un coche que se saíu da vía, e leva o home ferido até un hospital. Poucos días despois inicia as vacacións de verán coa súa familia, e mentres desfruta dun baño na costa atlántica, dous homes intentan matalo. Sorprendido e temeroso, regresa a París, onde o perseguen os homes. Alí pídelle unha pistola a un amigo, e marcha en dirección aos Alpes. A persecución segue adiante con elementos de road movie, personaxes entrañables, situacións violentas e unha trama que se pecha de forma redonda. Malia todo, a fuxida termina por ser unha mestura de supervivencia e grande evasión, pois como o propio protagonista di, está até os collóns de todo. Comeza así para el unha nova vida, ou non.
O título da tradución ao castelán fai un pequeno spoiler: Volver al redil. Regresar ao acubillo. Non obstante, o título orixinal en francés é Le Petit Bleu de la côte ouest, ("o telegrama da costa oeste"). A tradución do libro, de Lourdes Pérez González, semelloume un pouco na liña da edición: colección Etiqueta Negra da editorial Júcar, o que establece relación coas obras pulp, coas novelas do oeste de lectura rápida e distribución barata. Non obstante, este non é un libro de ler e tirar, senón que deixa fonda pegada. Anos despois a obra foi reeditada en castelán como Balada de la costa Oeste, con tradución de Ramón de España.
É imposible facer unha close reading porque as referencias son extensísimas. Pero é que tamén é moi intensa e extensa a biografía do autor, J. P. Manchette. Podedes facervos unha idea botándolle un ollo ao artigo sobre el na Wikipedia. Volvendo ao libro, nel refléxase a situación política, social e cultural da Francia de 1976. Destacan as numerosas mencións musicais e literarias: desde os grupos de jazz que escoita o protagonista, ás obras de Alexandra Kollontai que le a súa muller.
O libro foi levado ao cinema en 1980 co título de Trois hommes à abattre, con dirección de Jacques Dreay e Alain Delon no papel protagonista. En 2005 foi adaptado a banda deseñada con debuxos de Tardi e un prólogo de François Guérif.
Non sei se algunha vez me facedes caso cando recomendo libros, pero este deberiades lelo.
