Hai cincuenta anos que a primeira muller astronauta, Valentina Tereskhova, subiu ó espazo. Lémbrome agora que para min ese feito significou a absoluta seguridade de que o que quería ser de maior, era iso, astronauta, ser a primeira muller española en facer algo tan importante. As novas sobre a carreira espacial chegaban pola prensa, pola radio e, cando empezaron a saír pola televisión aquelas imaxes incribles dos foguetes subindo e subindo cara o ceo ata que os perdíamos de vista, a miña cabeciña imaxinaba sensacións nunca antes percibidas por ninguén, visións das estrelas, da lúa, de Marte e do sol, que só eu era quen de ver e sentir.
Pola noite, antes de durmir, esforzábame en dar cantos mais chumbalagatos podía enriba da cama, co risco seguro de ir dar contra a mesiña de noite e romperme algún oso, pero era o mais parecido as reviravoltas que daban no aire os astronautas dentro das súas fantásticas naves naquel espazo ingrávido que a min parecíame un estado total de felicidade. Flotar no aire, podíase pedir mais?
Eu daquela non comía moito, era mais ben esmirrada, agora, cos meus novos soños, tiña unha desculpa sólida: estábame a acostumar para cando estivera no espazo sideral e só puidera comer pastillas. Miña nai adoitaba respostar a esta e outras ocorrencias cunha labazada que, de ocorrer nestes tempos non sei si os moi puristas o considerarían maltrato infantil, pero que entón eran efectivos para que eu quedara un tempiño calada, e meu pai saíra na miña defensa coa frase repetida mil veces:
-Deixa a nena, muller, senón come agora, xa comerá despois.
Tamén pensaba que o feito de que aquela valente muller se chamara Tereskhova era unha especie de premonición, tería que ser unha Teresa a predestinada a facer neste pais unha fazaña de aquel calibre.
Pasou o tempo e se me foi esquecendo a idea de lanzarme o mundo exterior a procura de perigosas aventuras, e decidín ser avogada o ver o listo e, en certo modo tamén un pouco aventureiro, que era Perry Mason, o ben que resolvía canto caso e problema se lle puña por diante, e, como non, eu sería a muller que deixaría pequena a fama e ben facer do televisivo persoeiro.
De todos xeitos, emocioneime moito coa retransmisión en directo da chegada do home a lúa. Aquilo de ver en vivo e en directo un ser humano dando saltiños polo terreo seco e pedregoso do satélite polo que sempre sentín unha gran atracción, parecíame incrible, pero certo de toda veracidade. Estábano a contar na televisión, a única e verdadeira, nin se me ocorría poñelo en dúbida. Claro que por entón eu xa estudaba dereito e as miñas veleidades ⿿lunáticas remataran. Pero teño que dicir que nunca me crin as teorías que, moitos anos despois aseguraban que todo foi un montaxe dos americanos para desviar a atención da masacre de Vietnam e que as imaxes que tanto me impactaron rodáranas nun deserto de Nevada, preto de Las Vegas.
Eran tempos demasiado grises, monótonos, de rebeldías silenciadas e ledicias disimuladas, para deixar pasar a ocasión de ilusionarte polo marabilloso, irreal, de saír do mundo pequeno e cheo de prohibicións, pasos prohibidos e verdades absolutas, no que vivíamos, e deixar voar a imaxinación aínda que fora polos espazos siderais.
Porqué será que hoxe en día sinto a mesma necesidade? Pechar os ollos e soñar que a realidade cruel que nos rompe o corazón e nos xea a alma, non existe. Que hai outros mundos e son mellores que este e aínda estamos a tempo de conquistalos e quedarnos a vivir alí para sempre
21.06.2013