A verdade é que non son moi dado a falar de min, e sento certo pudor ao facelo, pero aínda que sexa por unha soa vez, teño a necesidade anímica de expoñer publicamente os sentimentos que afloran neste momento da miña vida.
A semana pasada, coincidindo co XI Congreso Nacional do Sindicato Unificado de Policía (S.U.P.), celebrado en Toledo, tiven a ocasión de dicir adeus a preto de 40 anos de actividade sindical activa, xa que a afiliación só perdereina cando me introduzan nunha caixa de madeira. Termina así un longo camiño que, xunto cun reducido grupo de policías pontevedreses, decidimos comezar a andar, coa pretensión, nin máis nin menos, de democratizar unha policía militar e convertela nun servizo público, de carácter civil e ao servizo do cidadán. Nese camiño fómonos unindo, aos poucos, policías de todo o Estado, pensando no que para entón non deixaba de ser unha mera utopía, que se atopaba nun horizonte moi afastado.
Pero non por iso deixamos de camiñar. Aínda que con moitos obstáculos. Había que derribar un muro de 40 anos.
Camiñabamos dous pasos, a utopía afastábase dous pasos, e o horizonte corría dez pasos máis aló. Algunhas veces nos desmoralizábamos e faciámonos a pregunta, para que servía entón esa utopía. A resposta era evidente: pois para iso, para camiñar. Certamente fixémolo. Nunca nos faltou a fe e a esperanza naquel proxecto. Eramos mozos, con gañas e non tiñamos medo.
E fixémolo sen apartarnos un ápice do camiño sinalado, lentamente, con obstáculos, é certo, pero sen desviarnos.
Dicía San Agustín que é mellor coller polo camiño que avanzar a grandes pasos fóra del. Pois quen colle o camiño, aínda que avance pouco, achégase á meta, mentres o que vai por fóra, canto máis corre, mais se afasta.
Neste longo camiñar, deixamos atrás a algúns compañeiros, que xa non están entre nós.
Coido que, entre todos, conseguimos facer daquel proxecto do ano 1978, unha realidade: unha organización independente, democrática e pluralista que, aínda que ten como fin actuar en defensa dos intereses laborais, profesionais, económicos e sociais dos seus afiliados e dos membros da Policía Nacional, non pode esquecer o seu carácter de servizo público e, en consecuencia, ser o garante do libre exercicio dos dereitos e liberdades e a seguridade dos cidadáns.
Aínda que custou, fomos capaces de romper coa nosa condición de policía militar e converternos en traballadores da seguridade pública. Que fermoso, aquel noso primeiro lema: “Por unha Policía Civil ao servizo de pobo”.
Saímos daquela longa noite de pedra e convertémonos, de forma pacífica e sen nostalxias, nunha verdadeira policía democrática. A democracia española ten unha enorme débeda coa Policía Nacional. Aínda falta o recoñecemento expreso dun goberno que poña aos policías no lugar que se merecen.
De cando en vez axexábanos unha tormenta. Pero enfrontabámonos a ela con valor e perseveranza, dúas calidades que conquistan todas as cousas que queiran destruílas ou vencen todos os obstáculos que se interpoñan no seu camiño.
Andamos un longo camiño, sen dúbida o mais difícil, pero aínda nos queda moito por percorrer. Ás novas xeracións, correspóndelles pilotar o futuro desta organización. Quédalles conquistar novos retos. Existen uns liderados consolidados, tanto a nivel nacional, con Mónica Gracia, como a nivel galego, con Roberto González, quen farán que nunca se esquezan os acenos de identidade que fixeron grande a este Sindicato.
Aos meus compañeiros de Pontevedra e do resto de Galicia darlle as grazas por outorgarme a responsabilidade, durante tantos anos, de ser o guía nese camiño. Sen o seu apoio e lealdade non fose capaz.
O meu compromiso persoal foi sempre o de velar pola superación persoal e profesional de todos os que forman parte desta organización, e pola defensa dos dereitos e liberdades dos cidadáns e da súa seguridade.
Puxen todo o meu esforzo. Non sei se o conseguín.