Demasiado a miúdo os xornalistas acaparamos un protagonismo que non nos corresponde; e que non merecemos. Damos testemuños en primeira persoa que nada achegan máis aló de alimentar o noso ego e erixímonos en portavoces de quen preferiría ter a súa propia voz. Precisamente por ese motivo reflexionei moito sobre a conveniencia de escribir estas liñas, non quería caer nos erros de sempre, en sentir que somos o embigo dun mundo que se desmorona ao noso ao redor sen que nada fagamos por melloralo.
Estades a lerme porque ao final venceron as miñas ganas de coidar ao intermediario. Hai unha fina liña entre ese protagonismo innecesario e inmerecido e deixar de coidarnos e en días como estes, nos que o naufraxio do Villa de Pitanxo todo o acapara, creo que moitos compañeiros cruzárona e descoidáronse a si mesmos. Longas xornadas de traballo, baixo unha presión ás veces insoportable e, sobre todo, rodeados de tanta traxedia que ás veces se fai difícil respirar.
Que ninguén me entenda mal, non pido compaixón nin nunca se me ocorrería comparar as nosas vivencias coas que están a sufrir quen perdeu a familiares e amigos en Terranova. Nada é comparable á súa dor e nós somos afortunados, seguimos con vida, con saúde, con traballo e con todos os nosos achegados a salvo. Pero sabernos afortunados non está rifado con recoñecer a presión á que estamos sometidos e estar atentos a que aqueles que comparten profesión e xornadas de coberturas están en boas condicións.
Estes últimos días lembráronme a uns xa afastados de 2013 cando o Alvia descarrilou en Angrois e xullo tinguiuse de loito e de dor. Aqueles días foron os primeiros nos que vin a compañeiros chorar mentres traballaban; incapaces de conter as bágoas ante o sufrimentos de vítimas e familiares.
En Marín volvín ver as mesmas caras e as mesmas bágoas. Tamén as bágoas contidas porque moitas veces non choramos, pero tampouco fai falta. E outras facémolo sen que ninguén se decate, escondémonos tras a cámara, agachamos a mirada finxindo escribir ou apartámonos simulando unha chamada para que a nosa debilidade non embaza un traballo no que queremos que nada embace a nosa profesionalidade.
Non é necesario ver unha bágoa. Unha mirada, un sorriso amargo, un abrazo repentino serven para percibir que tamén o que informa se ve superado pola noticia na que lle toca traballar. Sabemos que a nosa dor é secundario, que a nosa tristeza pasará e que debemos manter a enteireza para poder facer nas mellores condicións posibles o noso traballo.
Claro que cometemos erros, quero pensar que todos (ou practicamente todos) involuntarios ou froito da presión, que todos temos empatía, que nos poñemos no lugar de quen acaba de perder a un ser querido e de quen poderá volver abrazar aos seus porque sobreviviron, pero saben que nunca volverán ser os de antes, que a súa alegría nunca será completa porque algo se lle quedou naquelas augas xélidas.
Non defenderei os meus erros nin os de compañeiros que faltaron á ética ou a algo tan básico como a humanidade, pero sirvan estas liñas para mandarlles o abrazo que tanta falta nso fai, para recoñecer o seu esforzo e a súa humanidade, para lembrar que ao informador, ao intermediario tamén hai que prestarlle atención. Porque se nós non estamos ben, dificilmente poderemos axudar a coidar aos demais.
Eu son das afortunadas. Das que se atopan alén palabras de agradecemento, de ánimo, de apoio, das que teñen a gran sorte de traballar de xeito conxunto con grandes profesionais e mellores amigos. Pero son moitos os que se topan con berros, con reproches, co sempre pedir máis, hai mesmo quen tiña nese buque naufragado a un ser querido e estes días atópanse na difícil tarefa de informar cando a implicación o salpica.
A todos, un abrazo. E unha mensaxe: non pasa nada se choramos e se pedimos axuda. Porque si, os xornalistas tamén choran.