Só os máis grandes poden darlle unha labazada a un ‘deus” e na súa casa, salvo que se sexa outro ‘deus’. Iso fixo Cholo mediados os anos 60 no Santiago Bernabeu. O adestrador mandáralle seguir e secar á lenda merengue, Alfredo Di Stéfano, e Cholo tomouno moi a peito. Cansado de velo en todas partes, Don Alfredo aproveitou que o árbitro miraba cara a outra parte para darlle un cabezazo ao que Don Eduardo, nin curto nin preguiceiro, respondeu cunha labazada. Ninguén se atreveu a tanto nun ‘Chamartín’ cheo, quizais por iso o árbitro, terreal, á fin e ao cabo, decidiu non meterse no medio dunha disputa de “deuses”.
E é que iso foi e será sempre Cholo para o granatismo, para o seu Pontevedra, que con el á fronte no terreo de xogo e no vestiario, pasou do abismo de Terceira División ata unha Primeira imposible para o modestos pero que fixeron realidade uns xigantes no persoal e no deportivo.
Máis de 300 partidos oficiais coa camiseta granate (o que máis na historia), máis de 100 deles en Primeira División durante os 6 anos nos que o club gozou da máxima categoría. A medida que se ían subindo banzos poñíase en dúbida a súa valía e buscábanse substitutos, pero sempre acababa xogando el, dando exemplo de carácter e espírito de superación.
Aquel Pontevedra, ao que, aínda sendo moi pequeno tiven a oportunidade de ver e do que me namorei perdidamente, era fiel reflexo do seu capitán. Nunca se daba por vencido. Non esquezamos que a xesta granate adquire maior relevancia nuns tempos nos que só eran 16 os equipos que militaban na máxima categoría e que en todo o cuadrante noroeste de España, desde Cantabria ata Estremadura pasando por Madrid que marcaba o límite, os granates eran o único equipo que competía cos máis grandes.
Moitas veces contei que ese Pontevedra gañoume de moi neno cando cada fin de semana que xogaba en Pasarón concentrábase no hotel balneario de Cuntis, onde traballaba de telefonista a miña tía Lola. O meu outro tío materno, Miro, tivo a culpa da miña conversión ao credo granate, traéndome cada día de partido, así chovese ou tronase, na súa vespa, para sentarnos na fila 7, asento 93 da bancada de Preferencia.
E claro, utilizando as influencias da miña tía, podédesvos imaxinar que cada sábado esperaba con ollos de prato a eses ídolos, encabezados por Cholo, quen ademais regaloume e encargouse de que todos os seus compañeiros asinasen unha foto do equipo, en branco e negro, que por desgraza debe andar extraviada pola miña casa do pobo, a pesar de que a busquei ata a saciedade. Nesa foto, que levaba á escola cada día e facíame ser a envexa dos meus amiguiños, non me digades por que, pero a miña primeira mirada sempre era para buscar a Cholo e a súa dedicatoria.
Nin que dicir ten que para os nenos do pobo, era un soño cando aqueles fenómenos aos que admirabamos achegábanse á leira do hotel onde xogabamos cunha pelota, poñiámonos os seus nomes, e eles ata nos daban uns pases, meténdose no partidillo. Eran deste mundo, terreais, nada engreídos, moi lonxe dos divos actuais.
Non vou estenderme máis, nin a contar historias xa coñecidas de todos. O da portada do Pravda, non se se foi real, pero que ninguén me diga que non o foi, porque, sen violencia, iso si, estou disposto a tocarlle a cara como o gran Cholo fíxolle a Di Stéfano, que o dun deféndese contra todo e contra todos, e para defender ao Pontevedra ninguén mellor que Cholo e o seu exemplo.
Este domingo perdemos ao Gran Capitán, o Presidente de Honra, a unha persoa inigualable, un exemplo ao que o seu equipo quixo honrar gañando ao líder e facéndoo fiel ao estilo de Cholo e conforme dítao a letra do himno granate: “Pontevedra, Pontevedra, el equipo del tesón, cuenta siempre en sus campañas con la mejor afición. Con su juego de conjunto y su empuje arrollador…”.
Non quixese esquecerme de tantas lendas que xa non están, pero que nos seguen desde alá arriba, entre elas, así ás toas, véñenme á memoria, xunto ao “Gran Capitán”, Vallejo, Ceresuela, Héctor Rial, Cobo, Antonio, Azcueta, Yosu, Iglesias, Norat, Castro Ruibal, a señora Lola, ou os expresidentes Miguel Domínguez Rodríguez, Miguel Otero e Ángel Agrasar… Deus, que equipazo temos no ceo!