Non pensaba dedicarlle nin un minuto máis dos que xa o fixen a pasada semana neste mesmo espazo ao tema ao que me vou a referir, pero, cando pensei que nada do que puidera escoitar ou ler ao respecto podería xa sorprenderme, resultou que si, que o había -e intúo, visto o visto, que seguirá habendo-.
Onte á noite, cando xa me dispoñía a dar a xornada por rematada, unha noticia chamou a miña atención, e non para ben, precisamente, porque clama, creo, ao ceo.
Nela recollíase o inicio dunha campaña de crowdfunding promovida por Elisa Mouliáa, presunta vítima de abusos sexuais por parte do político Íñigo Errejón, coa finalidade de conseguir diñeiro para sufragar a súa defensa contra este.
E isto despois de embolsarse, que se saiba, polo momento, 30.000€, divididos pola súa participación en catro programas de Mediaset, e outros 24.000€ pola súa aparición noutro programa.
Non esquezamos que esta señora renunciou a continuar coa avogada que a representou inicialmente para contratar a un dos letrados máis mediáticos do país, faltaría máis! Alfredo Arrién, que xustifica a súa iniciativa alegando os gastos extra do procedemento como os peritaxes psicolóxicos e psiquiátricos adicionais, aos cales, e isto xa é a repera, cito textualmente, "no quiere contribuir con su propio patrimonio"... O colmo dos colmos!
Mellor para ela que llo paguemos entre todos, claro, onde vai parar!
Eso si, a Sra. Mouliáa quixo deixar ben claro o "xenerosa" que é, e manifestou a súa intención di, de doar eses cartos a unha asociación de mulleres maltratadas... xustamente o 8 de Marzo, Día da Muller, nin un día arriba, nin un día abaixo, e, por suposto, tiña que contallo aos medios, porque iso de que se a caridade se pregoa non é caridade, se non vanidade, non vai con ela.
Non se pode ter menos vergoña e menos escrúpulos que os que ten esta muller, e isto, independentemente, que quede moi claro, de que fora ou non realmente agredida, algo que lle corresponde decidir, como sempre manifestamos, á xustiza, e non a tantos "xuíces e xuízas paralelos" que aparecen coma fungos, dando as súas imprudentes sentenzas e manifestándose coma se eles e elas estiveran presentes no lugar e no momento no que, supostamente, se produciron os feitos.
Francamente, a nós, o que esta señora cobre ou deixe de cobrar, é algo que nos trae absolutamente sen cuidado, pero o que non ten perdón, nin xustificación, é a súa cara tan dura, a falta total de sensibilidade, tan afectada que di estar, e das máis elementais e básicas solidariedade e empatía con tantas e tantas mulleres vítimas de violencia de xénero en calquera das súas facetas, en moitos casos correndo as súas vidas e mesmo as dos seus fillos un grave risco, que, non dispoñendo de recurso ningún, se acollen á xustiza gratuita, o mesmo, por certo, que, se non dispón de medios económicos, podería facer ela, pero claro, obviamente, non podería ser representada polo avogado coñecido por defender as "celebrities", agás, claro está, por unha máis que improbable casualidade, de figurar este na quenda de oficio, algo que dubidamos, pero que aínda nese caso, sería defendida polo que lle tocara, coma calquera cidadán, como é lóxico.
Pero o máis grave de todo, o que non ten perdón, é o dano tan tremendo que o seu deleznable comportamento, que cada día que pasa lle resta credibilidade, está a facer a outras vítimas, que pagarán as consecuencias do seu impúdico negocio, e, sen ningunha culpa, tendo xa abondo coa súa desgraza, serán inxustamente cuestionadas, mentres ela fai caixa a costa da súa suposta desgraza.
É, francamente, moi difícil de entender que moitas mulleres defendan o seu xeito de proceder, que non ten nada que ver, reiteramos, co feito de que realmente fora ou non vítima deses abusos, do mesmo xeito que é moi triste, moito, que existan mulleres, e máis aínda que, coma ela, manifestando ter sido vítima dunha agresión dese calibre, non dubiden en facer negocio dela.
O que está conseguindo é desacreditarnos a todas, porque, por desgraza, neste país noso, funcionamos así.
Di tamén a Sra. Mouliáa que está en contacto cuns xestores para poñer en marcha unha asociación de axuda a vítimas de agresións sexuais... En fin, mellor calar, pero permítanos, Sra. Mouliáa, dicirlle un par de cousas.
A primeira, que poñer en marcha unha asociación non é tan complicado, muller.
Abonda con ter os elementos imprescindibles: empatía, moitas ganas de traballar, crer firmemente no que se está a facer, e priorizar as necesidades das mulleres que solicitan axuda ao propio lucimento, algo que no seu caso o mesmo non lle resulta tan sinxelo.
Outra cousa é que o que pretenda formar sexa unha empresa, coa súa correspondente remuneración, ao cal ten todo o dereito, por suposto, pero mellor chamarlle as cousas polo seu nome, non si?
Nese caso, si precisaría o asesoramento de xestores, obviamente.
Mención aparte merece o seu avogado, que, polo que parece, non sómente apoia a iniciativa da súa representada, se non que está encantado de participar neste teatro.
Non ignoremos tampouco o silencio dese "feminismo" radical, que, polo que semella, non se dá por enterado de segundo é que cuestións.
Supoñemos que estarán moi ocupadas desempoando as pancartas para o 8M, que o primeiro é o primeiro, e, desde logo, se algún ano promete, é este, que dan ganas mesmo de facer apostas acerca de se algunhas caras que todos coñecemos ousarán encabezar esas manifestacións que adoitan liderar.
E non falamos, reiteramos novamente, das moitas mulleres que seguramente acudirán a elas de corazón e crendo no que van a reivindicar, pero o mesmo deberían reflexionar un chisco e pensar ben a quen están apoiando.
Nunca é tarde para rectificar, e facelo si sería moi positivo, ademais dun paso adiante para todas as mulleres.