Hai unhos días, aproveitando unhos deses escasísimos ratos de repouso que son un verdadeiro luxo para min, chamoume poderosamente a atención, mentras ollaba unha revista, unha frase pronunciada por unha presentadora de Tv. e escritora, Sandra Barneda.
A frase en cuestión era esta:
"Detrás del miedo está el mundo que deseas".
Gustoume tanto, chegoume tan fondo, e identifiqueime tanto con ela, que decidín, ademais de suscribila totalmente, que tiña que compartila e tentar facela chegar a tantas e tantas mulleres as que, coma min, durante moitos anos, demasiados, o medo lles está a impedir ver ese mundo que desexan, esa vida marabillosa que existe e que o temor, a incerteza e todas as dúbidas do mundo, ademais, sexamos realistas, das improbables ou sinxelamente inexistentes axudas coas que contamos, fan que para nos non sexa mais que unha utopía ou algo que cremos destinado para outras, pero prohibida e imposible para nos.
As mulleres que pasamos polo inferno da violencia de xénero, por moi diferentes que sexamos, lóxicamente, unhas das outras, vivimos un proceso común, que vai desde a incredulidade cando comezamos a decatarnos de que algo non vai ben, algo que ainda nos custa identificar como maltrato, e mesmo pode suceder que algunha nunca chegue a facelo, pasando pola culpabilidade, que o noso agresor se encarga de alimentar día a día, o mesmo que o noso medo, ata o convencemento de que, por moito que o tentemos, nunca seremos quen de sair dese inferno. É esa indefensión aprendida da que tanto se fala, pero que moi poucos entenden, chegando a confundila en non poucas ocasións con pasividade e como algo que merecemos, dando por sentado que, se non saímos dese cárcere de medo e de total anulación é, sinxelamente, porque non queremos.
Eu sempre digo que, malia que a miña vida estivo a piques de rematar nas mans dun animal, fun unha verdadeira privilexiada, porque, agás os primeiros momentos de estupor, nos que non era quen de dar creto ao que estaba a vivir, algo que recordaba ao que sucedía nesas películas de sobremesa da televisión, pero non na vida real, sempre tiven moi claras dúas cousas: Que eu non era culpable de nada e que, por suposto, non merecía o calvario polo que estaba pasando, nin moito menos meu fillo, polo cal tiña que facer todo o posible para que os dous puidéramos sair del.
E así foi. Un día decidín que xa abondaba, que a vida non podía ser soamente ese constante tremor, esa tristura e ese medo que me acompañaban cada segundo. Estaba convencida de que existía moita via ahí fora e que meu fillo mais eu tíñamos todo o dereito do mundo a vivila.
Unha vez tomada a decisión, podo asegurarvos que xa comecei a albiscala. Xa comezaba a ser real, a estar ao meu alcance.
Non foi doado, no vou mentir. Nunca o é.
O medo sigue acompañándote durante moito tempo, porque, por desgraza, as leis, a xustiza, case nunca entenden o noso ben fundado pánico, por moi abstracto que semelle ser.
Soamente as probas evidentes ou os feitos consumados poden facer que se tomen medidas para protexernos, sen ter en conta que os malnacidos que nos teñen nas súas mans son malvados, pero non idiotas. Dominan perfectamente a perversa arte de aterrorizarnos, de minarnos, sen deixar apenas pegadas.
Pero, do mesmo xeito, tamén teño que dicir que con toda a ansiedade e a tensión que conleva unha situación así, case sen decatarme, aprendín a ir disfrutando cada día un pouquiño máis deses pequenos praceres da vida, que sempre existiran, por suposto, pero que eu xa esquecera e que cría vetados para sempre.
Xogar co meu fillo, tomar un café tranquilamente con unha amiga, un sinxelo paseo, ou unha tarde de sofá lendo un libro foron parte deses agasallos que se me arrebataran e que, de novo estaban ao meu alcance.
Había todo un mundo aí fora, agardándome, e tiña que sair a él.
Non podía permitir que o medo non me deixara achegarme. Demasiado tempo me paralizara xa.
Eu puiden. Vos, compañeiras, tamén, seguro.
Que non vos corten as alas. Que o medo, ese medo que vos inoculan no sangue, o mesmo medo que eu vivín, non vos impida reaccionar. E moi difícil, seino, pero hai algo que xamais vos poderán arrebatar: O poder de decidir. Vós e soamente vos podedes decidir coller impulso e sair a respirar, ou seguir a mercé de quen é tan miserable que precisa ser cruel para retervos ao seu carón.
Eu atopei a saída. Vos tamén podedes facelo, estade seguras.
Estamos aquí para axudarvos.
Que vos parece se comezamos a camiñar xuntas hacia ese mundo que desexamos?
Asociación Si, hai saída