Querido "propietario" do xornal da cafetería:
Ti, que entras pola porta coma quen entra na súa propia casa, con ese aire de señor ou señora que está a piques de facer un discurso na ONU, pero non… o que estás a piques de facer é secuestrar o xornal. ¡Ai, alma cándida! Que xa sabemos todos que a túa misión principal nesta vida non é tomar o café ou catar os pinchos. Non, non. O teu obxectivo é facerte co xornal coma se fose unha reliquia histórica, e se cadra até consegues apañar dous ou tres exemplares, porque, claro, un só non dá para tanta sabedoría.
Acomódaste na mesa coma un emperador ou emperatriz no seu trono, despregas o xornal, e, coidadiño, que o mundo deténse. Xa sabemos que as noticias non as les, non… o que fas é unha autopsia. Comezas polas noticias locais, que o pobre alcalde non che quere nin ver dende que o puxeches a caldo no pleno de tres cafés atrás. O concelleiro? Un inútil. A oposición? Uns vendidos. E así, con cada nome que aparece no papel, vas lanzando os teus xuízos coma se estiveses no Tribunal Supremo. E, por suposto, a túa opinión, non solicitada, é un dereito constitucional que debe ser escoitada por toda a clientela.
Remataches? Claro que non. Agora toca a sección nacional, que aí tamén tes moito que dicir. Se non fose polo goberno, ou pola oposición, ou polos sindicatos, ou pola OMS, seguro que o país ía como unha bala. Os deportes? Ai, o Pontevedra… Se estiveses ti no banquiño, xa estarían xogando a Champions, pero claro, a directiva do club non che quere dar o posto. Inxustos todos, que non ven o talento oculto baixo a túa cavidade craneal.
Pero aí non acaba a cousa. Deus libre que che dea por ler as esquelas! Aí xa imos directos a unha homilía. Coñeces a metade dos defuntos, e dos que non, tamén tes unha boa historia que contar. Aquí é cando chegas ao cumio da túa intervención pública: unha misa improvisada sobre os recordos do finado, mentres todos nós, pobres mortais, imos xa polo segundo viño, preguntándonos se haberá un final para este calvario.
E cando pensas que por fin soltaches o xornal, ves que o xiras e comezas de novo, desta vez ao revés, da contraportada á portada. Non sexa que teñas pasado por alto algún anuncio breve, ou – non se me dea por esquecer – o horóscopo! Porque claro, como vas saber se hoxe é o día para apostar pola primitiva sen ver o que di o universo?
Mentres ti fas o xeroglífico e te rascas a cabeza, non porque non saibas a palabra, senón porque estás escoitando o programa da "Opinión" co pinganillo, eu xa estou no punto de desesperación máximo. Pido outro viño, que aquí o que non está bebendo acaba tolo. Pero ti, compañeiro/a do secuestro xornalístico, segues co teu ritual eterno. O xornal non é teu, claro, pero… quen son eu para recordarcho?
Xa me levanto, pago, e marcho. Ti quedas, e mañá, seguro, repetimos.
Apertas,
Un sufridor máis da cafetería.