Din don din. Última llamada para el Señor Fernández Lisístrato, pasajero del vuelo A-8432 de Air Nuevo con destino a Lugo. Por favor diríjase a la puerta 215 para el embarque. Para llegar hasta allí simplemente suba al segundo piso y siga las indicaciones hacia la Vela D.
Si precisa de información, el personal de Air Nuevo está a su disposición para resolver cualquier duda. Siguiendo sus instrucciones llegará sin más demora de la prevista a su embarque.
- Viches Cándida que bonito o deixaron. Ri ti de Peinador. Todo colocadiño, limpo... sofás modernos. Os nosos non son así.
- Xa pero, aínda que novo, aparenta certo abandono.
- Pero muller, ti sempre vendo as cousas negativas. Isto é a modernidade da que falan na televisión.
- Se ti o dis. Curioso é, todo azul... nunca vira un aeroporto azul.
- Ese azul é por algo. Segundo lin nun folleto e logo no diario esa pintura permite, eh..., non o lembro pero é boísima e...
- … carísima, seguro que como os cadros que fan murais nas paredes. Non sei.
- Bonitos quedan, non me digas o contrario.
- Canducho o final é cuestión de cartos. Eu prefiro menos glamur de ese e máis puntualidade, que non se produciran accidentes e suficiente persoal para emerxencias. Cousas así.
- E porque pensas que non é así?
- Non sei, Canducho.
- Eu penso que a túa negatividade ten que ver co teu medo a voar. Pois podes relaxarte nos xardíns. Hai moitos. Díxome un cando estabas no baño que son xaponeses. Paréceme una gran idea. Dende lojo como pensa esta xente...
- Vai ser cousa do medo a voar, tes razón.
- E que me dis da cafetería? Antes pasou unha nena e dixo que lle parecía o bufet dun hotel de vacacións... o bufet dun hotel!
- Si pero o que pagamos por dous cafés... tamén de hotel... de 5 estrelas!
- Veña Cándida, un pouquiño de alegría que imos a Lugo. Mira, mira que ascensor con televisión.
- E digo eu Canducho, para que quero eu unha pantalla no ascensor? Solo falta que os baños nos que mexan miles de persoas sexan de aquela marca carísima da Preysler.
- Outra vez queixándote. Es incapaz de ver algo bo. Ó final discutimos. Creo que se vai por aí... Señorita por favor, a porta... 215 do viel.... digo vela D?
- Este é o segundo... creo.
- Pois entón onde anda o embarque 215, vela... D.
- Espere... é por alí... Non! desculpe, polo outro lado... ó fondo e logo pregunte.
- Moitas grazas. Viches Cándida, é nova e aínda non coñece ben o aeroporto.
- O que ti dijas, pero penso que está tan perdida coma nós.
- Cándida por dios! O aeroporto é novo pero antes de poñelo en marcha comproban que todo vaia ben. Que sucedería se non fora así? Muller, que dun avión accidentado non sae vivo nin dios! Dende logo como es.
- O que ti dijas, pero de verdad crees que está todo listo? Xa sabes que o de voar a min...
- Pois claro mulleriña. No vai pasar nada. Ti plantexas situacións imposibles, como que na torre de control non tiveran, eu que sei, cobertura ou que nun hospital as probas de radioloxía fixéranas nun camión. Veña Cándida, que iso nos pasa. Anda, que chegamos tarde. Esa afazata seguro que... Señorita, a porta 215, Vela D?
- Esa que ten enfrente.
- Que ben. Por fin. Tardamos un pouco pero xa estamos.
- Un pouco? 20 minutos desde o aparcadoiro, como para vir xustiños para tomar un voo... e eso sen saber en canto nos vai sair a coña de deixar o coche no parking.
- Non será moito. Non existen sitios próximos para aparcar. Supoño que será razoable... Os políticos non son sempre tan malos. Oh, que marabilla de porta para embarcar, Cándida! Isto é facer ben as cousas.
- Non sei Canducho... A min o único que me gosta de todo é o nome. Aeroporto Álvaro Cunqueiro. Desde logo soa mellor que Aeropuerto Adolfo Suárez Madrid Barajas...
- Ves, Cándida, por cousas así aos galegos dinnos paletos. Anda. Embarquemos xa que empezo a marearme.