Eran uns nenos, catorce, quince anos, e adoitaban estar xuntos, pasear collidos da man e mirarse moito os ollos. El era alto e rubio como o mariñeiro da copla e ela fermosa e morena como as mulleres dos cadros.
Xuntos descubriron o amor e vivírono coa intensidade e a entrega que só se sinte cando se ten poucos anos.
Mais a vida ou o destino, azar ou como queiramos chamalo, separounos e seguiron camiños diferentes, paralelos, cos seus estudos, seus traballos seus afáns diarios. E outros amores. Cada un deles conseguiu un bo presente e un incerto futuro laboral, como a maioría dos xoves de hoxe en día.
E pasaron os anos e a vida, ou o destino, agora non se pode falar de azar, porque aí estivo a vontade forte e xenerosa de ambos os dous, volveu xuntalos. O seu agarimo era moito mais forte que antes, agora non só compartían bicos e ledicias, compartían algo que pode unir moito mais ou separar para sempre, a dor. A inmensa dor dunha cruel enfermidade que se ensañóu cun deles e que doulles a oportunidade de amosarse un ao outro e a o mundo enteiro, a firmeza e a solidez do seu amor. O sentimento que enraizou neles dous coa forza da madurez e a seguridade da pervivencia.
Hai uns días, na intimidade dun despacho do Concello, coa soa presenza de pais e irmáns, berráronlle a vida que eles non se renden, que van seguir adiante coa fortaleza que lle da seu amor enorme, fermoso e doente e que están a cumprir un sono que tiveron hai vinte anos e que segue eiqui enteiro e real como a vida, coas súas grandes doses de felicidade e de tristura, de risas e bágoas, coa mochila que levan nas pateadas polo monte rechea de vontade, de proxectos e de realidades.
El segue a ser alto e rubio, ela é mais fermosa aínda e os dous teñen a valentía e o corazón dispostos para a loita, para todas as loitas que a vida se empeñe en poñerlles por diante, coa seguridade de que ese amor, mesturado de amizade, complicidade, agarimo e dor, sairá adiante e vitorioso en todas elas.
7.02.2013