O 15 de febreiro, toda Galicia vestiuse de loito. O buque Vila de Pitanxo, con porto basee en Marín, naufragou a 450 quilómetros de Terranova (Canadá) e 21 dos seus 24 tripulantes faleceron. Tres sobreviviron e apareceron nove cadáveres, aínda que os outros 12 seguen en augas canadenses.
O tres sobreviventes foron o patrón do buque, Juan Padín; o seu sobriño, o mariñeiro Eduardo Rial; e o mozo natural de Senegal e residente en Marín Samuel Kwesi Koufie. Desde o pasado 12 de outubro, o Goberno concedeulle a nacionalidade española "por carta de natureza" en atención ás "circunstancias excepcionais que concorren" nel.
Sobreviviron tras pasar cinco horas á deriva e mentres vían parte da tripulación non logrou subir ás lanchas salvavidas e os que si o fixeron foron morrendo. Samuel, de 34 anos, era o único do tres sobreviventes que non levaba traxe de supervivencia.
Tras meses nos que varios xulgados se disputaron a competencia de investigar estes feitos, finalmente, a investigación séguese na Audiencia Nacional e o patrón, Juan Padín, está investigado a súa presunta responsabilidade no afundimento.
O buque con sede en Cangas Playa de Menduiña 2 rescatounos e, tras regresar a España, a brigada de Policía Xudicial da Garda Civil de Pontevedra abriu unha investigación na que o testemuño de Samuel resultou clave.
A versión oficial da armadora, o capitán e o seu sobriño é que que o motor do buque se parou ao catro da madrugada do 15 de febreiro e que as condicións meteorolóxicas existentes nese momento determinaron a sucesiva entrada de auga pola aleta de babor ocasionando unha cada vez maior escora por babor. Segundo a súa versión, vista a situación, deu á tripulación a orde de abandono do buque previa colocación do traxe de supervivencia e o chaleco salvavidas. Ás 4.24 horas fixo a chamada de emerxencia.
A primeira versión de Samuel coincidía. Con todo, cando declarou ante a Garda Civil deu unha versión absolutamente distinta dos feitos, na que indica que o motor non se parou senón que as maquinillas que recollen o aparello deixaron de funcionar ben, tensando pero non recollendo e provocando a escora.
Segundo esta nova versión, o resto de mariñeiros gritaron ao capitán que soltase os aparellos, pero este negouse e, xa co buque moi ladeado, parouse o motor e incrementouse a escora de babor. Fronte ao que asegurou o patrón, en ningún momento deu orde de porse os traxes de supervivencia, aínda que el e o seu sobriño si os levaban. Ningún dos 9 corpos rescatados nin Samuel levaban ese traxe.
Samuel mantivo esta versión ante o xuíz Ismael Moreno que instrúe o caso na Audiencia Nacional, onde relatou que a tripulación gritou ao capitán: : "'¡Arria cable, arria cable, arria cable!'. Muchos marineros le gritaban ‘¡Cortad!' Y algunos le gritaron '¡Asesino, nos quiere matar, asesino!'", pero o capitán fixo oídos xordos. "No nos hizo caso", lamentou este mariñeiro, que tamén sostén que, tras o rescate, recibiu presións da armadora e do patrón para adaptarse á versión oficial.
As familias dos falecidos loitaron desde o primeiro minuto por coñecer a verdade do ocorrido e por lograr que o Goberno baixe ao pecio da Vila de Pitanxo para investigar o naufraxio e recuperar os corpos dos mariñeiros que seguen desaparecidos.
Desde un primeiro momento, lograron o apoio de toda a poboación, que os acompañou na súa dor en varias mobilizacións e tamén nun funeral conxunto celebrado en Marín coa presenza dos Reis de España, Felipe VI e Letizia. Tamén se reuniron con eles e co Papa noutra ocasión.
O Goberno negouse desde o primeiro momento a baixar ao pecio e, tras moita loita, e lograr o apoio da Comisión Europea, finalmente, si o cumprirá.
O xuíz Moreno dirixiuse á Comisión Permanente de Investigación de Accidentes e Incidentes Marítimos (CIAIM), dependente do Ministerio de Transportes e que ten aberta tamén unha investigación técnica sobre o naufraxio, para que informe sobre a cualificación do seu persoal para elaborar a pericial sobre as causas do sinistro e sobre "a posibilidade, utilidade e necesidade de acceder ao prezo para poder resolver acerca de dita cuestión".
A propia CIAIM iniciou consultas para determinar os medios técnicos necesarios e o custo económico de baixar ao pecio, ao entender que "podería contribuír" a obter datos de interese e as familias tiveron coñecemento de que o prego de condicións para contratar este servizo podería estar a piques de publicarse.