Aos seus 25 anos Lydia Pérez Touriño ten unha obsesión na cabeza, converterse nunha deportista olímpica. Con ese soño traballa a diario no Centro Galego de Tecnificación Deportiva (CGTD) de Pontevedra. Tentouno ata o último día na carreira cara a Tokyo, pero consciente de que o seu momento realmente se achega no novo ciclo con París 2024 no horizonte.
No medio da súa preparación e a poucos días de afrontar o Campionato de Europa Absoluto de Loitas Olímpicas en Budapest, a deportista pontevedresa ha recibido a PontevedraViva no seu lugar de adestramento para charlar sobre a súa preparación e os seus próximos obxectivos.
"Había posibilidades de Tokyo? Si, haber habíaas pero era moi difícil sendo realistas", sinala antes de recoñecer que colleu con moitas ganas e "boas sensacións" o ciclo cara aos Xogos de 2024. "Dáste conta e xa están aí enriba, motívate a seguir velo tan preto. Estou con moitas ganas, imos tentar estar aí", afirma con decisión.
Lydia percorreu media Europa con concentracións de adestramento buscando rivais de entidade que a axuden a crecer, compartindo sesións con medallistas mundiais ou olímpicas. Todo iso faille pensar que "creo que o nivel si que o teño, o problema é que hai que chegar alí, ter o día, hai que crerllo. Son moitos factores que ese día teñen que saír todos ben. Que é posible? Si, eu sei que é posible e por iso é unha motivación seguir tentándoo, pero tamén sei que é difícil e que ese día non podes ter ningunha dúbida", explica.
Con todo tras esas estancias regresa a casa para seguir preparándose co seu adestrador de toda a vida, Marcos Miragaya (Club Loita Pontevedra). "Por unha banda está ben viaxar a fóra pero tamén se está mellor na casa. Faleino moitas veces con Marcos, ao final el coñéceme, cando non podo máis me di, oes veña que si que podes... e despois tes compañeiros. Hai pouco estiven en Suecia e non tiña moita xente para adestrar, e na casa adestran para min, axúdanme. Ao final estar na casa ten as súas vantaxes", asegura.
Para motivarse ten claros dous exemplos de mulleres, ambas as dúas medallistas olímpicas, que lograron o seu soño preparándose na súa terra. Por unha banda está unha Teresa Portela á que ve de preto no CGTD e "é unha puta máquina, todos os días dando o callo e a tía segue e eu creo que ten idea de chegar a Los Ángeles. É incrible e un exemplo para seguir". Tamén está a figura de Maider Unda, loitadora vasca que tocou a gloria con 35 anos en Londres 2012 conseguindo unha medalla de bronce histórica para o seu deporte a nivel nacional. "Ver que conseguiu iso faiche dicir que eu tamén o podo facer, que é posible. Ao final é elixir un camiño e seguilo ata o final, ata as últimas consecuencias", defende con convicción.
Polo de súpeto Lydia Pérez espera poder lograr un bo resultado no próximo Europeo (do 28 de marzo ao 4 de abril en Hungría), unha cita marcada pola ausencia de deportistas de tres potencias no mundo da loita como Ucraína, Rusia e Bielorrusia debido á guerra. "As tres son potencias en Europa incribles, vaise notar unha chea que non están", asegura, pero prefire centrarse no seu rendemento porque "teño ganas de medirme e ver en que nivel estou co resto de rapazas de Europa no meu peso".
Despois virán esta mesma tempada competicións como os Xogos do Mediterráneo ou o Campionato do Mundo, citas para seguir crecendo antes de que en 2023 se comecen a repartir as primeiras prazas para París. Son 16 os postos olímpicos que se repartirán entre o Mundial dese ano (5 prazas) o preolímpico continental (dúas prazas para Europa) e unha repesca final (2 prazas).
Esa é a folla de ruta, pero a loitadora pontevedresa ten claro que "o único camiño é persistir", por iso xa avanza que "xa vos digo que se non é en París será en Los Ángeles. De momento mentres me aguante o corpo seguireino tentando". Palabra de campioa.