Non é Pasarón unha praza afeita a regalar agarimo aos inquilinos do banco local. A do Pontevedra é unha afección tan entregada como esixente. Desde as bancadas sinalouse a históricos adestradores do club como a Jose Aurelio Gai ou a homes da casa como Rafa Sáez. Tampouco Luisito, ascendido a ídolo tras o regreso a Segunda B e recrutado agora como mesías, librouse das iras do respectable.
Pero ningún preparador conseguiu ter no Fondo Norte unha pancarta coa súa cara ou un club de fans impaciente por escoitar cada domingo a palabra do señor, o de Teo. "Luisito e Basta", un slogan que forma xa parte do libro de historia do Pontevedra CF. Un slogan que inclúe que o traballo e sacrificio é innegociable; a disciplina, unha obrigación; e o xogo agresivo, vertical e ofensivo, a comunión coa parroquia granate.
Luisito non é Jesús Ramos, nin Luismi. Tampouco Carlos Pouso. Diante dos micros, os primeiros son adestradores de poucas palabras, discretos, dos que non levantan a voz en público. O segundo sentía máis cómodo co obxectivo da cámara apuntándoo. O sentido do humor compárteo co seu compañeiro de profesión. Pero, aínda que o xogo "parabrisas" non lle gustaba, á hora de enfrontar as preguntas da prensa si que sabía marear o balón.
Ninguén esquece "o puto playoff", unha airada reacción para protexer ao seu plantel da presión e exceso de optimismo dun equipo deseñado para a permanencia. Non foi a única. Por defender á súa presidenta enfrontouse á súa propia afección, á que xa pediu desculpas, e á que agora tratará de volver meterse no peto. Coa mesma intensidade tamén abre o seu corazón. Moitos lembran a súa emoción ao lembrar a "mamá" o día do ascenso.
De fútbol tamén se fala nas súas roldas de prensa. "Xogamos un fútbol de mentira", non dubida en recoñecer cando o seu equipo mantén o balón pero non xera perigo, por non lembrar os seus "trocos de sistema", varias veces no mesmo partido en ocasións, para reconducir unha situación adversa. Algo que moitos botaron de menos esta tempada.
Pero o verdadeiro Luís Míguez está no interior do vestiario. Baixo o seu brazo porta unha báscula a cuxo escrutinio terán que someterse a diario todos os xogadores do primeiro equipo. "Estar por riba do teu peso é como xogar con pesas nas pernas", primeiro mandamento do decálogo deste vello coñecido do Pontevedra.
A intensidade en cada sesión de adestramento é o segundo e o rigor táctico, o terceiro. E aí o técnico é implacable. Luisito espreme ao máximo o mollo do seu plantel. Unha presión en ocasións difícil de soportar para os futbolistas, aos que non dubida en premiar con boas palabras e recoñecemento público cando se asegura de que o seu esforzo é absoluto.
Sobre o verde, o Pontevedra de Luisito nunca deixa de correr. "Se non dás máis do 100 %, non lle gañamos a ninguén". É a súa máxima. Pero detrás dela haberá un equipo sólido e ben traballado. A súa tendencia cara á presión alta e o xogo vertical casa ademais cos gustos da tribuna de Pasarón.
Os puntos máis fortes do plantel que terá Luisito á súa disposición están de medio campo cara adiante. Cinco extremos de calidade, con caneo, velocidade e gol favorecerán a asociación por bandas. E na área, agardan dous arietes doutra categoría para finalizar xogadas na zona de castigo, en lugar de controlar balóns caídos do ceo. A altura dos laterais e as súas chegadas a liña de fondo eran tamén un aceno de identidade do Pontevedra que chegou a xogar o playoff de ascenso.
Naquela época situarse na zona nobre da clasificación era un premio, agora é unha obrigación. A escusa do "puto playoff" xa non ten vixencia e esa presión, nervios ou ansiedade que planea sobre o templo granate será o principal obstáculo que terá que superar o novo Pontevedra de Luisito. Restan seis semanas, seis finais nas que a vitoria é unha obrigación.
O máximo esforzo é imprescindible neste sprint final, e o candidato ideal para facer que "un dos mellores planteis de Segunda B", como dixo Lupe Murillo antes de visitar Barreiro; renda ao seu nivel é Jose Luís Míguez, porque "Luisito e basta".