Chove en Transilvania. É unha choiva fina e persistente, case imperceptible, pero que cala ata os ósos. Non vai frío, e é raro, nun lugar montañoso nas proximidades de Brasov onde o bosque tingue de escuro o verde dos campos cubrindo todo cun manto de misterio. Non, non vai frío, aínda que a néboa é tan pegañenta que humedece as entrañas. Unha néboa que se coa entre as árbores e rube polos muros da antiga igrexa ata penetrar no cemiterio de lápidas descoidadas entre musgo e óxido. Non é fácil evitar estremecerse lembrando que preto deste estraño lugar, na cidade de Brasov, o temible Vlad Tepes asasinou da maneira máis cruel a centenares de inimigos.
Pero vaiamos por partes, a viaxe comeza a cinco horas escasas de Bucarest, onde unha pequena cidade de Transilvania marca o comezo dunha historia terrible, unha lenda dacabalo entre o mito e a realidade: a historia do Conde Drácula.
No ano 1431 nace na cidade de Sighisoara o Príncipe Vlad. De familia nobre, fillo de Vlad II gobernador de Valaquia, pertencente á Orde Militar Draculea (Orde do Drágón), a súa infancia desenvolveuse nunha época convulsa, nun ambiente de loitas e derramamiento de sangue. Talvez ese fose o xerme do ansia de poder e vinganza de Vlad Draculea e da súa crueldade no campo de batalla.
Atraídos polo mito de Vlad Tepes, chegamos a Sighisoara unha mañá asollada, deixando así atrás a idea desa Romanía escura dos libros de terror e da indeleble novela de Bram Stoker.
Paseando pola cidadela reencontrámonos co auténtico príncipe Vlad e coa historia dunha cidade de corte defensivo que se desenvolve entre murallas e torreóns.
Xunto á Piata Muzeului o amarelo albero da casa natal de Vlad loce entre caretas e perrucas de aspecto tétrico. Alguén se dirixe a nós nunha estraña linguaxe, entre español e romanés, convidándonos a subir ao faiado: "arriscádevos, espéranvos dentro… ". Aínda que a antiga casa dos Dracul é agora un restaurante cunha tenda de recordos terroríficos, no piso de arriba languidece un lúgubre cadaleito cun personaxe sinistro. Parece ser que aínda hai quen quere dar un bo susto aos curiosos, cousas do turismo…
Pasado o grolo, é máis interesante perderse pola cidadela e visitar a fermosa Torre do Reloxo que preside a praza co seu cegador tejadillo forrado de escamas de cores, suxerindo que o tempo non transcorre pola cidade do NON-morto, do mesmo xeito que ocorría século tras século co temible príncipe.
Cando quenta o sol do mediodía, pódese comer relaxadamente nalgunha terraza con vistas á bonita Piata Cetatii. No mesón unha "camareira” un tanto especial mostra a carta cun aceno de horror no seu rostro desfigurado. O intento pode valer, aínda que case dá máis medo perderse mergullando na "Ciorbă de Fasole”, a sopa envolta nun recipiente xigante de pan que parece non ter fin, un dos pratos típicos da rica gastronomía romanesa. Despois, un café ben negro e a seguir cheirando entre os recunchos de Sighisoara, descubrindo pequenos locais cheos de encanto, algúns situados en sotos, outros mesmo en vellos túneles, onde se exhibe louza, traxes rexionais e algún que outro recordo vampírico.
Sighisoara foi fundada polos Sajones no século XII e aínda conserva o seu encanto medieval entre rueiros empedrados e casas de cores. Na cidadela hai moitas referencias aos gremios de artesáns que tiveron gran importancia na época dourada do comercio da rexión: zapateiros, ferreiros, xastres, carniceiros… todos eles deron nome ás distintas torres que cada gremio pagaba para a defensa e custodia da cidade medieval. Desde algún miradoiro obsérvanse despuntando na bonita imaxe do pobo entre tellados pequenos e rueiros.
Camiñando sen rumbo atopámonos coa Escaleira dos Estudantes, un lugar emblemático que nos achega á parte alta da cidadela. Cuberta cunha estrutura de madeira, a escaleira do século XVII forma un túnel que atravesaban os estudantes para acceder á antiga escola.
Entre pasadizos seguimos buscando ese halo misterioso que cremos que envolve á cidade, pero de día é difícil, xa que os tons das fachadas suxiren máis estar a transitar por un conto de fadas. E é que Sighisoara, declarada Patrimonio da Humanidade pola UNESCO no ano 1.999, é unha das cidades medievais fortificadas mellor conservadas de Romanía, ademais de ser das máis bonitas do país e case podería dicirse que de toda Europa. Os muros das casas tradicionais repletas de flores, déixanse entrever entre geranios e roseiras, pintados en multitude de cores: verde, rosa, azul, amarelo, así que o medo ao seu ilustre habitante só pode atenazarnos cando cae a noite.
Un pouco apartado do bulicio, no vello camposanto Sajón o atardecer si resulta misterioso, como de novela gótica. As cruces desordenadas cubertas de teas de araña suxiren o esquecemento dos seus habitantes, coma se agardasen sen présas o paso do tempo implacable, lembrando aos lúgubres personaxes dalgún relato de Poe ou dun conto de terror romántico de Lord Byron. Esa decadencia tan propia dos cemiterios de Transilvania ten o seu encanto e por iso ao longo da nosa aventura achegámonos varias veces a estes lugares onde é fácil confundir o mito e a realidade.
Así, cando ameaza caer a noite, despois de coñecer o berce do personaxe máis sanguinario da novela de terror, seguimos roteiro cara á "Cidade dos mil ollos”, atraídas pola fascinación que nos produce entre o romanticismo e o medo, o penetrarnos máis na verdadeira historia de Drácula.
Marga Díaz