Que o nome non convide a confusión. Sarria non é galego, é tan malagueño como a biznaga ou o boquerón. O seu nome, Nacho. Nacho Sarria forma parte do elenco de artistas e bandas que actuarán durante este fin semana no Festival Rio Verbena de Pontevedra.
O pasado xullo xa debutabas en terras galegas co PortAmética, que impresión leváches?
Antes de nada, grazas a Galicia porque pronunciades ben o meu nome, no resto de sitios colócanme o acento e chámanme Sarriá.
O de PortAmérica foi moi bonito. Estivemos nunha edición moi especial fai tres anos nun formato acústico e reducido. É un festival que sempre nos tratou moi ben. Cómese moi ben, para min o mellor do festival é a comida. Música boa hai en moitos festivais, pero comer tan ben como cómese no PortAmérica é complicado noutros sitios.
E do Río Verbena, que che contaron?
Pois a verdade é que pouco. Na oficina puxéronnos en contexto e o que me fai moita ilusión é que imos coincidir con algúns amigos como Los Zigarros, imos ver a Amaral en directo e unha serie de amigos coincidimos alí ese día e faime ilusión o reencontro. Ademais, a nós do sur cada vez que nos chaman de Galicia é unha marabilla porque agora mesmo estamos aquí a corenta graos e subir para alí é unha alegría.
Que é e a que soa o rock retrofuturista? (para quen aínda non tivesen ocasión de verte e escoitarte)
As cancións deste proxecto son como o meu diario persoal. As cousas das que falo, son as cousas que me pasan, que vou vivindo, que vou dixerindo. Sempre o fixen desde chiquitito a través da música. O son do grupo responde á miña intención de rescatar as texturas, as maneiras de entender e cociñar a música dos 60 e 70 desde unha perspectiva actual e mesturándoa con sintetizadores, con elementos máis modernos de son e tentar facer algo clásico na súa receita pero futurista dalgunha maneira no son.
Hai cancións máis tradicionais, outras que o son menos, e ao final é un proxecto moi aberto que recolle todos os sons que me van gustando e que fago confluír no disco.
Falando de discos. En 2021 publicabas o teu primeiro elepé, 'Sarria' e esta pasada primavera o segundo, 'O mundo é cruel (pero creo nel)'. Entre un e outro hai unha evolución ou un salto importante?
Para min é complicado responder a esta pregunta porque como ao final estou tan dentro do meu propio proxecto, que o meu día a día é traballar en cancións; e non teño unha perspectiva como se cadra pódese ter desde fóra. Eu véxoo evolución, tanto en son como en temática das letras porque tamén tiven unha evolución vital de atoparme mellor, máis optimista que cando fixen o primeiro. Teño agora o apoio dun selo discográfico galego, Esmerarte, que fixeron posible que este traballo salga adiante. Entón eu considéroo evolución porque o proxecto creceu e eu crecín con el tamén e o equipo que temos ao redor é máis grande que en 2021.
Eu quero pensar que a miña música é unha evolución constante; e agora que estou a traballar xa con temas para un terceiro disco, sigo buscando esa evolución sonora e nas letras.
Para cando se materializaba ese primeiro álbum en 2021, Nacho Sarria - co mozo que aínda es (29 anos) -, xa tiña unha traxectoria musical. Cando empezou a traxectoria amateur e cando dirías que pasou a ser unha traxectoria profesional?
Eu empecei a tocar en grupos e dando concertos con trece anos e estiven ata os dezaseis tocando de cando en vez por Málaga, en proxectos de rapaces que non tiñan moita pretensión. Pero con dezaseis empecei cun grupo de Málaga que se chamaban Denís y Los Histéricos, un grupo glam da Costa do Sol e fago a miña primeira xira por España. E xa con dezanove, vinte anos, é o punto de inflexión coa chamada de Los Labios, unha banda de Sevilla que eu admiraba moito. Lévanme de xira por medio mundo porque estivemos en Estados Unidos, en Chile, en Méjico, Países Baixos, Inglaterra,... Se a miña infancia e adolescencia foi Primaria e Secundaria, con eles chegou a universidade, o máster e o posgrao.
E no tránsito de ser guitarrista a ser un artista con nome propio, que che resultou máis fácil, compoñer ou escribir; ou tanto monta, monta tanto?
Cústanme máis as letras. Me como máis a cabeza con elas. Cantar foi un paso moi progresivo, aprendino sen presión, de forma moi relaxada ao longo dos anos. As letras seguen sendo o meu quebradizo de cabeza, onde me frustro e peléxome comigo mesmo ata que atopo a letra que creo que é a adecuada.
Non fai moito vía unha reportaxe con artistas novos e a conclusión á que se chegaba é que actualmente, case a excepción entre a túa xeración é dedicarse a facer rock en lugar de músicas urbanas, sénteste así?
Si, pero en xeral na miña vida enteira. Desde mozo apaixonoume tanto a música e o rock dos 70 que sempre fun raro no mellor dos sentidos. Creo que agora o que prima nesta industria é outro tipo de música e tamén o que interesa aos rapaces, pero o rock segue estando moi vivo.
Nunca entendín por que levan matándoo desde o 69 cando xéneros como o jazz, o reggae, ou o blues, que teñen un público moito máis minoritario e selecto que o rock e ninguén os dá por mortos. Entón eu creo que aínda que sexamos poucos hai unha xeración que está a empuxar para que esta música siga viva nun papel menos protagonista que o que había antes. Creo que o rock ten moito complexo de estar morto, de non estar de moda. Hai moito choromica no rock e dígoo con todo o agarimo do mundo, e moitas veces somos os propios músicos que nos dedicamos a isto os que utilizamos ese tipo de expresións: que este xénero está morto, que non conecta coa mocidade. Creo que son cousas pasaxeiras, que cada música ten o seu momento e a boa música sempre atopa o seu, independentemente do estilo de cada un.
Penso que cando eu era rapaz se che gustaba o rock tíñas que vestir dunha maneira e xuntar cun tipo de persoas. Agora todo iso de tribos urbanas e segregarse polo tipo de música pasou e os rapaces o mesmo escóitan a Bad Bunny que os Beatles. Creo que nese sentido é unha boa oportunidade para a música que facemos, a xente ten as orellas máis abertas e están abertos a coñecer tipos de música distintos e eu véxoo dunha forma optimista.
Pasado o verán e este momento top festivais, aínda quedan compromisos importantes para o que resta de ano.
Si, en setembro anunciamos a xira de outono e inverno que vén con moitas datas mesmo fóra de España. E temos unha cita o 23 de novembro que nos ilusiona moito e é que os mozos de Sidecar convidáronnos a facerlles de teloneiros e abrir o seu dezaoito aniversario no WiZink Center. Para nós é unha pasada tocar aí. Mándolles un abrazo e un grazas enorme por contar connosco porque é unha oportunidade moi bonita para un grupo de Málaga facerse un estadio, iso non pasa todos os días.
Nomeaches terceiro disco. Entendo que sen pausa pero sen présa, sen presións, aos poucos.
De momento temos que tocar este disco e viralo, que como saíu en marzo o percorrido longo será no outono e primavera que vén. O que pasa é que estou xa recompilando ideas novas, teño unha chea de cancións preparadas para cando toque gravar. Estou contento porque normalmente sempre chego ao estudo cos temas xustos para facer un disco e agora teño para facer un par deles. Teño moitas opcións de fronte ao próximo traballo.
Nesta industria hai moita présa por lanzamentos e que haxa un chorreo constante. Eu sempre pasei un pouco diso, pero agora teño moitas ganas de volver gravar porque teño moito material novo. Non se cando será pero espero que pronto podamos ir empezando a traballar e darlle forma con tempo, tranquilamente, pero teño moitas ganas.