A programación previa á gala de entrega dos Premios Feroz o 25 de xaneiro trouxo este fin de semana a Pontevedra a Rodrigo Sorogoyen, un dos cineastas máis premiados das últimas edicións. Este sábado proxectáronse o cinco primeiros capítulos dunha das series revelación do ano, Los años nuevos, que suma catro nomeamentos nesta edición, incluíndo mellor serie dramática.
Imos até as tripas da serie, que xa se proxectou en cines antes e chegou a Venecia ou a Tokio. Tranquilas e tranquilos, non trae spoilers. E, por suposto, non queda atrás a súa conexión coa provincia de Pontevedra, onde veraneou de pequeno e rodou As Bestas. "Cando ouvín Feroz, Pontevedra, houbo algo no corazón que dixen: mira. E gustoume", confesa.
Hoxe xusto están a proxectar no Teatro Principal o cinco primeiros episodios. Xa tes experiencias na proxección en cine. Como vives as proxeccións?
Véxoas moi ben, xa fixen moitas; xa fun a moitos coloquios. Estou tranquilo porque a serie funciona moi ben, á xente gústalle moito. Supoño que hai xente que se vai, que non lle gusta, evidentemente, pero hai un gran público que conecta moitísimo. Emocionámonos con xente que conecta tanto. É que ti podes rodar moi ben algo, podes facer unha película, pero si non emociona... E Los años nuevos emocionou moitísimo. Encántame escoitarlles e ver que teñen que dicir.
Supón un pouco sacalo do hábitat natural para o que foi pensado, para a televisión, para a intimidade do fogar. Gózase de forma diferente?
Si. Hai dous conceptos. A pantalla grande e o son, que é innegable que calquera ficción gaña máis, e logo, con Los años nuevos tamén pasa moito a comunidade, velo xuntos. De súpeto, eu estiven en proxeccións e, aínda que ninguén dixese nada, notabas a emoción en toda a xente. Son proxeccións moi potentes.
Falando do que nos trae aquí, despois dos éxitos dO Reino, Antidisturbios e As Bestas, parece que os Feroz che queren. Como afrontas esta nova edición con catro nomeamentos?
Moi ilusionado, moi contento. É unha gala sempre divertida, ademais. Xa non só a gala, senón estar coas creadoras e con Francesco e con Iria e compartir un momento festivo e, á vez, sentir que pertences, sentir que, neste caso a asociación de informadores, decidiron que ti, con outros cantos, esteas aí. Esa experiencia é moi bonita. A min gústame moito sempre compartila co equipo. Nunha serie, non hai moitas ocasións, só os Feroz. Ademais, este ano que houbo boas series, hai dúas-tres series que son buenísimas. Eu creo que vai ser unha celebración do ben que se está facendo.
No teu caso, cres que algún deses recoñecementos, os Feroz, os Goya ou os que tiveches en festivais, cambiaron o curso da túa carreira?
Os recoñecementos, si, claro. Non sei se cambian o curso, pero modelan, van modelando. Non é o mesmo facer unha película ou que unha persoa se interese pola túa película se gañaches un Goya ou si referéndaseche un festival ou nuns premios. Si, claro, claro, por iso tamén teñen a súa importancia.
Con esta serie, acompañades a unha parella a través de dez anos. Algo que parecía manido e que contastes de forma copletamente diferente. Como o conseguistes?
Non o sei. Tentando ser, por unha banda, orixinais. Sodes vós e vós que tedes que dicilo, pero creo que o trazo distintivo é un moi forte compromiso coa honestidade, coa realidade, coa verdade e coa verosimilitud. A historia xa a vimos mil veces, sabiamos que había que botar o resto en como o facemos. Eu vexo poucas ficcións hoxe en día onde se gozan eses silencios, hai esas conversacións ou eses diálogos que parecen moi realistas, que parece que estás a escoitar esa moza de ahi.... (queda en silencio mentres escoitamos unha conversación real nas inmediacións). Iso é dificilísimo velo nunha ficción, pero a xente fala así. Entón, nós tentamos recrear e trasladar iso (volve deterse a escoitar). Nunha ficción non se fai normalmente.
Imos, a vida mesma.
Ben, tentámolo. É un reto. Todo cineasta, cos seus xéneros e os seus tons, a priori, o que quere é retratar a vida. Neste caso, había que ir con todo.
Á marxe da historia en si, que é o que querías contar cOs anos novos?
Non, non, neste caso, nunca me pensei contar máis. En As Bestas, o thriller era bo vehículo para chegar a esa muller, para entender ou sufrir ou emocionarche con esa muller. Aquí, queriamos contar a vida de dous tipos que podiamos ser nós e como dez anos pasan e como ás veces ten un unha sensación de non avanzar ou ás veces arroiouche a vida e pasaron moitas cousas. Era acompañar aos personaxes. Supoño que estamos a falar de nós, que eu xa teño unha idade e, claro, cando tes 20-30, non estás a pensar nunca no que pasou, non tes un concepto do tempo; tes un concepto do futuro, supoño. Pero con 40, ou con 30 e moitos, xa empezas a pensar no pasado e no que viviches; xa empezas a pensar na túa vida e no que queda. Non é unha reflexión para nada, pero si un compendio, unha recapitulación dos anos. Da vida.
É case como un retrato xeneracional. Da túa xeración ou de calquera outra?
Dio moita xente. Paréceme moi delicado dicir: isto é unha xeración. É que dentro dunha xeración hai moitísimas cores. Non creo que o sexa, non quixemos facelo, todos dicides que o é. Bo, non sei, pois o será. É verdade que é algo que era lóxico; nós quixemos contar a historia destas dúas persoas, que teñen os seus satélites, que teñen os seus amigos, os seus pais, os seus traballos. É un retrato. Dunha xeración? Non, desa xente, que, evidentemente, tócase moito con moita xente, por suposto. Se cadra nós tres estamos aí, pero estou convencido de que moitísima xente da nosa xeración non está aí.
É como que moitas veces lle pomos nomes rimbombantes ás cousas.
Rimbombantes, e que queremos cualificar todo o intre. Pasounos con Antidisturbios e con As Bestas tamén.
Está escrita a seis mans. Con todo, non se notan cambios de estilo. Como o logrades?
Non o sei. Traballando moito, pondo moito ollo. Sara e Paula fixeron un traballo impresionante. Elas son as que escribiron. Eu dáballes moitas ideas por notas de voz, pero as que fixeron isto foron elas e habemos traballando moito, xuntámonos, revisamos guións. E é importante que non se noten as mans, as mans no guión e as mans na dirección. Iso era moi importante.
Hai series nas que se nota...
Aquí non. Elas sempre traballan xuntas, creo que escriben unha escena unha e unha escena outra. Están conectadas por Zoom, ven todo o intre e falan. Están todo o día, como de 10 a 6, coa súa hora para comer. Comparten pantalla, unha está a ver o que escribe a outra. E logo eu, antes e/ou despois, dígolles por aquí ou por alá; isto si, isto non.
Esta serie ten pericias como o capítulo final, cunha plano secuencia de 45 minutos. Como e por que che metes nese batifondo?
Si, gústanme os batifondos, son moi kamikaze, son moi consciente. Conteino algunha vez, tamén; de súpeto, a dous ou tres días da rodaxe, pregunteime: "por que me meto nisto? Pode ser un fracaso estrepitoso". Non me arrepentín nin nada, pero si que dixen buf.. se cadra... É a miña natureza. Gústame pornos retos. Agora estou a preparar unha película e o outro tivemos unha reunión e díxenlles: isto que imos facer, non o fixemos nunca e todos: jajaja, veña, outra vez, empezamos ben. Creo que é unha forma de estar vivo. E é que me gusta moito o meu traballo, gústame moito traballar con xente á que admiro, con amigos. Non sei, é bonito ver a seres humanos talentosos que encima sentes un amor por eles devanarse os miolos, usar o seu talento, usar as súas pericias para contar unha historia. É que temos un oficio tan extrañísimo... Vou porme un pouco turras. Estamos moitísimo tempo falando de cousas que non son reais, cheguei a discutir horas cunha persoa, con Isabel, con Sara, con Paula, sobre si unha persoa que non existe leva esas botas ou non. A nosa materia prima son cousas que non existen. Paréceme un oficio tan bonito e tan extraordinario que me gusta aferrarme e agarrarme a esa vida e a ese movemento. Aos directores ou directoras que rodan sempre igual ou que fan sempre a mesma película espétoos, pero non me atrae nada.
Os cambios de rexistro no teu caso son evidentes, este é como un regreso a algo máis íntimo. Onde séntesche máis cómodo?
Estou cómodo en todos lados. Como me gusta o batifondo e como me gusta a vida... Sentinme moi cómodo con Los años nuevos. Se a historia naceu de min, como adoita ocorrer, ou de Isabel, estou comodísimo. Agora estou a preparar unha película en Forteventura, con Javier Bardén e con Vitoria Luengo, e é como As Bestas, pero no deserto. Con Antidisturbios, encantoume meterme nesa furgoneta, porque me apaixona as historias que contamos. É que eu non concibo contar doutra forma.
Polo que lin, unha das cousas coas que si que sentías moi cómodo nesta película é coa música. E con Nacho Vegas en particular. Por que el?
Porque conecto moitísimo con el, é o meu cantautor favorito. Tampouco hai unha razón. Supoño que son racionla, pero moitas decisións que teñen que ver co proceso, coas películas, non teñen que ver con: a ver, imos elixir un músico, cal pode ser? Se che ocurrre. De súpeto, La gran broma final, que é de Nacho Vegas, estaría moi ben aqui. E foi crecendo, como crecen os procesos. A última canción si que queriamos que fose inédita porque o último capítulo é no futuro, ocorre dentro duns días, o 31 de decembro de 2024. Propuxémosllo a el e é un temazo. Estou agradecido e entusiasmado.
Antes de despedirnos, regresas a Pontevedra, coñécela moi ben polAs Bestas e creo que tamén a nivel persoal pola túa infancia, que a pasaches aquí, como sentes cando comes?
Sinto ben, é sempre reconectar coa infancia. Facía moito que non viña de veraneo a Galicia e este verán estiven tres semanas en furgoneta, percorrendo toda a costa. É un lugar que é un paraíso, me flipa, á parte de reconectar coa miña infancia. É dos poucos lugares de España que están como máis preservados. Cando ouvín Feroz, Pontevedra, houbo algo no corazón que dixen: mira. E gustoume.