O amencer chega cedo impoñéndose a un espléndido ceo estrelado. Non son nin as seis da mañá e pola xanela panorámica da jaima empezan a asomar os primeiros raios tiñendo de vermello as rocas do deserto máis belo do mundo. Así se coñece a Wadi Rum, o impresionante deserto de Xordania, polos seus intrincados pasadizos e formacións rochosas, que xogan co vermello intenso da area.
O día anterior saíramos de Amman, a capital xordana, en dirección sur. Quedan cousas por descubrir no traxecto, pero deixámolas para o regreso coa ilusión de chegar canto antes a un dos principais destinos da viaxe por terras xordanas.
A unhas tres horas de Amman a paisaxe dá un xiro brusco cando o beige case branco das planicies monótonas que acompañan á Desert Highway comeza a presentar rochas e cortados en tons máis ocres: achegámonos á área protexida do deserto.
No Centro de Visitantes espéranos Malik co jeep para achegarnos ata o campamento beduino, xa que non está autorizado o paso de coches particulares. A conexión co noso anfitrión é total desde o principio: os xordanos teñen unha amabilidade especial, un sorriso sempre a punto, pero é que os beduinos ademais son chairos, case transparentes e teñen un respecto inmenso polo deserto, orgullosos do seu medio de vida.
A Jaima do Katrina Rum Kamp é unha auténtica habitación de luxo en pleno deserto, que ademais conserva a esencia beduina, aínda que a verdade iso tampouco importa demasiado cando o verdadeiro luxo está de portas para fóra.
Pola tarde a terraza de entrada á jaima convida a sentar a contemplar o xogo de luces e sombras que forman de lonxe as dunas, pero a tentación de afundir os pés na area de Wadi Rum é irresistible, así que nos afastamos dese pequeno paraíso para descubrir a grandeza dunha paisaxe inigualable. As distancias son enganosas e camiñar cara á primeira rocha para ver a posta de sol faise eterno, pero dá igual xa que aquí ata o cansazo se goza. De lonxe divísanse as burbullas do seguinte campamento como pingas brancas ao abrigo da roca. Uns cuantos dromedarios descasan á sombra e un par de cans recíbenos coa alegría de quen se reencontra cun gran amigo e é que a enorme paz do deserto envolve por completo a todos os seus habitantes.
En tan boa compañía deixamos que o sol decaia entre rochas e dunas nun dos lugares máis bonitos da terra. De regreso coa noite case encima, hai que orientarse polas luceciñas que os anfitrións dos campamentos colocan ao pé das enormes rochas por se algún viaxeiro despistado pérdese á tardiña.
O ceo do Wadi Rum é tan fermoso que poderiamos pasar a noite enteira saltando entre constelacións sumidos nunha especie de fantasía, pero no campamento non hai tregua e avísannos para a cea. Daquela a música, algún baile entre risas e unha shisha ao redor do lume prometen un final divertido, compartindo charla con Malik e con xente doutros lugares, cada un no seu idioma ou todos nun inglés improvisado. Malik é un tipo interesante, moi auténtico e dános pena abandonar a velada, pero mañá o día será intenso.
O amencer píllame case esperta, cando se adiviña de lonxe un grupo de dromedarios que se achega ao campamento. Saltamos da cama coas nosas cámaras para captar eses momentos únicos gozando da luz do amencer e para preparar a excursión en jeep: máis de catro horas entre rocas xigantes e dunas interminables que culminamos entre os bruscos aceleróns do jeep ou gabeando varios metros en pendentes imposibles, non é de estrañar que aquí se rodaron grandes producións. A aventura é esgotadora, pero de verdade merece a pena.
Ao abandonar o Wadi Rum invádeme a sensación de deixar atrás una das experiencias máis bonitas da miña axenda viaxeira, pero as ganas de tocar Petra anímannos a seguir ruta. En pouco máis dunha hora chegaremos a Wadi Musa a cidade que creceu aos bordos do Sitio Arqueolóxico.
Petra, en contra do que se pensa, non se limita á imaxe archiconocida do desfiladeiro e o Tesouro. A propia entrada ao corazón da cidade a través do Siq, o angosto desfiladeiro entre montañas douradas que nun quilómetro descóbrenos de súpeto a fachada do Tesouro, sería suficiente para xustificar unha viaxe a Petra. A chegada é impactante e a visión do edificio de case 40 metros de altura adornado con belas columnas e figuras parece un soño. Pero aínda seducidos pola maxia que desprende hai que seguir camiño, xa que a partir de aí a cidade desprégase en todo o seu antigo esplendor.
Os Nabateos crearon fai dous mil anos un verdadeiro labirinto de covas, escaleiras e edificios descolgados nas enormes rochas rosadas. Poucos séculos despois os romanos anexionaron Petra ao seu próspero imperio, non en balde era un punto vital dentro do comercio de especias, mirra e incenso. Varios altares, un teatro tallado na roca, o Gran Templo adornado nos seus frisos e capiteis con detalles de trazo clásico, ou o Ad Deir (o Mosteiro) e por suposto Ao Khazneh (o Tesouro), valéronlle a Petra a cualificación dunha das Sete Marabillas do Mundo. Nos grandes muros de pedra tamén creceu unha enorme necrópole (a Avenida das Fachadas) repleta de tumbas monumentais. Algo máis apartadas, as Tumbas Reais exhiben catro fachadas impoñentes de varios pisos de altura. Vida e morte danse a man nun mesmo espazo escondidas dos ollos de curiosos grazas ás montañas rosadas que custodian a antiga cidade. Hoxe Petra, a Cidade Rosa, é Patrimonio da Humanidade e un dos centros arqueolóxicos máis destacados do mundo.
Despois de dous días regresamos a Amman con certa nostalxia, parando de camiño nalgún dos puntos destacados da ruta:
O Mar Morto é un lugar único no mundo pola elevadísima salinidade das súas augas e pola particularidade de acharse por baixo do nivel do mar. Pero é que o "Dead See" non é un mar senón un lago inmenso que comparten Xordania e Israel. Desde a estrada a intensa cor turquesa é un reclamo irresistible e a calor convida a bañarse. Un posto xunto á estrada anuncia duchas e un té fresco na beira, así que calzamos nosas chanclas (o sal cristalizado é demasiado cortante para bañarse descalzo) e alá ímonos, case rodando montaña abaixo porque as "infraestruturas" deste posto improvisado non son precisamente sofisticadas. A alternativa é acceder ao mar a través dalgún dos hoteis que ofrecen varios servizos, pero preferimos a opción máis "aventureira" xa que nestes resorts eliminouse case todo o sal cristalizado para facilitar os baños e con iso gran parte do encanto das beiras do Mar Morto.
Despois de flotar nas augas densas entre belas acumulacións de sal a pel arde e hai que darse unha boa ducha antes de continuar o traxecto ata a seguinte parada: Madaba, a cidade dos Mosaicos. As súas igrexas repletas de obras de arte salpican esta pequena cidade que se converteu en meca do turismo cultural de Xordania. Na igrexa ortodoxa de San Jorge o chamado Mapa de Madaba, fabricado en millóns de pezas conserva a representacióncartográfica máis antiga de Xerusalén e Terra Santa. Na de San Juan Decapitado ademais consérvanse as catacumbas cristiás e algo máis apartada do centro, a Igrexa dos Apóstolos exhibe algún dos mosaicos máis bonitos e mellor conservados, así que merece a pena camiñar uns minutos para non perderlla. Tamén convén visitar o Parque Arqueolóxico e Museo de Madaba onde se preservan moitos restos valiosos. Desde aí, a un paso atópase Betania, que atrae non só a turistas e curiosos senón a moitos católicos para coñecer o lugar onde se cre que Cristo foi bautizado.
A media hora espéranos Amman. Pouco nos pode sorprender xa despois de todo o visto pero a capital xordana tamén ten o seu encanto. O máis fermoso é a antiga Cidadela con importantes vestixios romanos. Aínda que a maior cidade romana de Xordania é Jerash, uns 50 kms. ao norte da capital, a antiga Cidadela de Amman é un centro destacado da antigüidade. Merece a pena achegarse a visitar o seu museo e logo dar un paseo entre os restos arqueolóxicos para descubrir o enorme arco ou a man do coloso de Hércules e contemplar as vistas sobre a cidade rodeando de lonxe o inmenso Teatro romano, construído no século II, unha obra impoñente que non hai que deixar de visitar.
Aos pés do Teatro nace a cidade vella, un labirinto de callejuelas moi auténtico repleto de postos rueiros e tendas. Ao penetrarnos nos seus mercados o balbordo mergúllanos na vida cotiá da capital xordana. Amman está edificada sobre sete outeiros e para achegarnos desde a Old Town á parte nova podemos coller algún taxi ou Uber a bo prezo. Aquí a cidade é ben diferente, con avenidas e modernos centros comerciais. Moi preto do vangardista Boulevard Abdali, atopamos a mesquita do Rey Abdalá, a máis moderna da cidade e a única visitable, que despunta coa súa enorme cúpula cor turquesa.
Entre os belos tons irisados da mesquita e a voz do muecín convocando á oración, poñemos fin á nosa viaxe por terras xordanas, un país amigable con moitas sorpresas que cumpriu con fartura as nosas expectativas viaxeiras.
Marga Díaz https://www.instagram.com/margadiaz.viajes/www.mundoviajero.es