Locutora de prestixio en Radio 3, ávida reporteira en TVE, comentarista de Eurovisión desde hai cinco anos, orgullosa nai do seu pequeno Eloy e, agora, tamén escritora de éxito. Non hai reto persoal nin profesional que se lle resista a Julia Varela (Pontevedra, 1981). Demóstrao con fartura con ¿Por qué me pido un gin-tonic si no me gusta?.
Presentará a novela este xoves 25 de abril (19.30 horas) na librería Cronopios. Alí, o público poderá coñecer a historia de Olga Colmeiro, unha muller cuxa rutina persoal e laboral dá un xiro inesperado e os seus trinta e pico anos, que ela sempre imaxinara como un horizonte de estabilidade, comezan a zozobrar sen saber sequera como sucedeu.
En que se parece a ti Olga Colmeiro, a protagonista do libro?
A novela está moi pegada á realidade pero teño que dicir que ela non son eu. Non é o meu alter ego. É certo que compartimos cousas, sobre todo o traballo. Pero non é o meu alter ego, o meu trasunto ou como queiras chamalo. Creo que ela é bastante máis lanzada que eu. A ver, é unha ficción contemporánea. Estou en todos os personaxes e, á vez, non son ningún deles. Son un pouco todas as persoas que me rodean e persoas que coñecín nalgún momento.
Pero si hai moitas experiencias de Julia plasmadas en Olga, non?
Si. Desde hacía tempo quería escribir ficción e roldábanme dúas ideas. A primeira, reflectir historias que coñecín traballando na tele porque me daba conta que, despois dunha gravación ou un directo, o que comunicas nun 5% do que vives. O resto do que me transmite a xente, o que sentes ou as historias que suceden é o que utilicei na novela.
O segundo, quería falar de todas as esferas que nos preocupan aos trinta e tantos. Cando es muller ou home, dáme igual. Desde o sentimental, o familiar, o laboral… Todo iso é verdade que está inspirado nunha trintena que estou a vivir. Aí si son como Olga.
E o título reflicte perfectamente ese espírito. Como a sociedade, ás veces, vaite levando cara terreos que nunca pensaras ir.
"Coa novela quería falar de todas as esferas que nos preocupan aos trinta e tantos. Cando es muller ou home, dáme igual"
O título é anecdótico pero ten que ver con iso. Con todo o que facemos porque é o que se espera de nós nun determinado momento ou o que facemos por inercia social, por moda ou por postureo. Desde algo tan trivial como pedir a bebida de moda ou apuntarte a crossfit ou cousas máis relevantes como pensar en ser nai, deixar unha relación ou cambiar de traballo.
Todo iso a través de tres historias que se cruzan continuamente…
Así é. Por unha banda está toda a vida urbana de Olga coas súas leas sentimentais e familiares, por outro todo o laboral con esas viaxes que a súa xefa encárgalle polo rural e que quería usar como contraste e por último esa incógnita, esa historia que persegue a Olga e que, como nos pasa ás veces a todos os xornalistas, termínalle obsesionando e lévaa ao terreo persoal.
E con moito humor, non?
Hai un ton desenfadado en toda a novela. Todo o mundo escribe como é. Eu son unha persoa alegre e gústame contar e transmitir as cousas así. Non podería escribir doutra maneira.
Crees que os lectores se verán identificados coa historia de Olga?
E con outros personaxes. Tentei trazar modelos para que sentan identificados. Mira o seu círculo de amigas. Hai un pouco de todo para que funcione. Nunha historia, cando a lemos, sempre buscamos sentirnos identificados. Pasoulle a todos os que me rodean. Queren sentirse reflectidos nalgún personaxe. Gústalles sentir que foron a miña inspiración.
Pasouche, como a Olga, que os teus xefes te envíen a facer unha reportaxe e ti pensases que pinto eu aquí?
Iso pásanos a todos. Temos xefes e encárganche cousas que non teñen nada que ver contigo, pero ao final é traballo e falo. Claro que me pasou. Que che manden a unha viaxe e o único que poidas pensar por que eu e non outras persoas. Pero ao final as historias que atopas son inesperadas e pasa nun instante de ser un marrón para acabar cun xiro marabilloso.
Como é o feedback que che está chegando do libro?
Moi bo. Teño ao meu círculo máis achegado sen durmir para lelo e empézanme a chegar críticas de lectores aos que lles gusta e senten identificados. Creo que xera moita curiosidade as bambalinas da televisión. Aínda que a tele xa non é o que era, hai infinidade de canles e a xente xa coñece como funciona fanme moitas preguntas por iso.
E sabendo que non paraches de traballar na tele e tes un fillo pequeno, de onde sacaches o tempo para escribir este libro?
Pois estiven ano e medio sen durmir. Teño as olleiras tatuadas (ri). Agora en serio, foi todo un exercicio de conciliación literaria. Tentei aproveitar as noites, fixen viaxes co computador ao lombo, aproveitei as vacacións en Galicia e renunciei a outro tipo de lecer. A verdade é que podemos con todo se nos organizamo e priorizamos.
Falas de Galicia, de feito está bastante presente no libro… e en Olga
Hai un pedazo bastante grande de Galicia na novela, non só porque haxa un capítulo dedicado a ela. Eu creo que hai moito do carácter galego na maneira de contalo e si, tamén na propia Olga, no receo que sente ante os cambios, no seu humor, na súa retranca… É un libro bastante galego.
Non me resisto a terminar esta entrevista sen falar de Eurovisión, o teu reto profesional máis inminente. Será o quinto ano como comentarista…
"Creo que o triunfo en Eurovisión estará entre Holanda, Italia e Suecia... e España, por suposto"
Vou converterme nun clásico… (ri). Son cinco anos pero cada un deles é un novo reto. Enfróntaste a un dos maiores espectáculos televisivos do mundo e eu implícome moito. Cada ano descúbroo un pouco máis, o vivo con moita alegría. E grazas á xente nova, o festival está a cobrar unha nova dimensión. Eurovisión pasou por unha época moi mala pero creo que grazas tamén ao fenómeno OT está a gañar moito.
E como ves a proposta de España e ao noso representante, Miki?
A proposta véxoa moi típica española. É o que moitos países esperan de nós todos os anos. Asocian España con festa, con diversión, con alegría, con liberarse dos prexuízos e La venda transmite iso. Contrasta con moitas propostas masculina que hai este ano de solista e baladas. Nós damos un sopro de aire fresco e divertido e a posta en escena deste ano é moi diferente ao que levamos. Vai sorprender.
E ademais de España, que outras cancións son as que lle gustan a Julia Varela?
A verdade é que hai tres ou catro cancións que soan con forza. Eu teño as miñas apostas: Holanda, que me lembra ao último disco de James Blake; Italia, que dependerá da súa posta en escena; e Suecia, que nunca defrauda. Creo que o triunfo vai estar entre estes tres. Ademais de España, por suposto.