Traspasar o momento propio da lectura. Ese é un feito constatable que conseguen autores cos seus libros e é o caso de Javier Sierra coa súa última novela 'El plan maestro' e anteriormente, en 2013 con 'El maestro del Prado'.
"É o punto virtuoso da literatura", defíneo o xornalista e escritor, explicando que "si cun escrito consigo mobilizar a un lector a facer unha viaxe para visitar unha cova rupestre, un museo ou inclúa nalgún traxecto da súa vida un elemento que atopou nalgunha das miñas novelas lograría esa éxtase que é o que busco cando leo outros autores, que me mobilicen, non só entretéñanme".
Así foi, os seus lectores interactuaron co autor na solución a un enigma do libro e entraron á pinacoteca madrileña para ver en primeira persoa aquilo que previamente leran. 'El maestro del Prado' e 'El plan maestro' son dous títulos con autonomía e ao mesmo tempo complementarios, que mesturan ficción e realidade.
En 1990, Javier Sierra, - en ambas as novelas narrador e personaxe -, atopouse cun estraño no Prado. Aquel descoñecido resulta ser un dos 'mestres instrutores' que se fan presentes ao longo da historia. Unhas presenzas cunha "natureza, orixe e misión".
Arte e misterio son fíos condutores do relato. Desde o primigenio arte rupestre, pasando por Botticelli, El Bosco, Velázquez ou Kahlo, entre outros, Sierra consegue que quen lea estas páxinas non volva mirar esas obras pictóricas do mesmo xeito.
Charlamos co autor turolense no podcast 'Cara a cara' sobre a novela; sobre a capacidade dos máis pequenos de interpretar e ver na arte pictórica aquilo que os adultos non son capaces de ver, ou esqueceron como facer; e sobre esas pinturas do "arcanon" que desfilan pola novela.
"Arcanon"?, obras que albergan segredos. Hai enigmas ocultos neses cadros?, existen gardiáns da arte?, trazaron un plan mestre?...
Respostas ou quizá, máis preguntas, están dentro de 'El plan maestro', a novela número doce máis un, como diría un triscaidecafóbico, que publica Javier Sierra.