Granada escóndese como unha xoia vermella e branca protexida á sombra do macizo de Serra Nevada.
Terra de contrastes e encontros, os seus barrios delatan o paso de diversas culturas e relixións: xudeus, musulmáns e cristiáns deixaron pegada nesta fermosa cidade. Podemos percorrela empezando polo Realejo, antigo barrio hebreo onde vivía e desenvolvíase unha próspera comunidade ata que en 1492 coa expulsión dos xudeus polos Reis Católicos quedou case convertido nun gueto. Hoxe recuperado o seu espírito podemos pasear entre palacetes e casaróns como a Casa dos Tiros ou o Palacio do Almirante e achegarnos á Praza de Santo Domingo, presidida pola estatua de Frei Luís de Granada diante da fermosa fachada da igrexa de Santo Domingo. O paseo resulta agradable, pero seguramente non tan estimulante como vaguear polo Albaicín, o barrio máis antigo da cidade. A súa autenticidade contrasta co fervedoiro de paseantes e turistas que transitan entre callejuelas brancas, salpicadas de fontes e alxibes, asombrados por ese aire nazarí que aínda destila. Á tardiña a subida ao Miradoiro de San Nicolás convértese nunha especie de procesión de visitantes, ansiosos de contemplar a posta de sol fronte á imaxe icónica da Alhambra con Serra Nevada detrás. O esforzo merece a pena.
De novo en pleno centro, rúas como Gran Vía ou Recogidas exhiben a Granada máis moderna repletas de comercios de firmas famosas e coñecidos locais de comida rápida. Moi próximas atópanse algunhas prazas monumentais: Unha das máis icónicas é a de Isabel a Católica presidida pola fermosa estatua de Isabel xunto a Cristóbal Colón nas Capitulacións de Santa Fe, onde a raíña aceptaba a viaxe de Colón ás Indias. Todo entre a animada mestura de vida estudantil e turística que se desenvolve na cidade. Algunhas destilan ademais esa mestura animada de vida estudantil e turística como a de Bib-Rambla, das máis antigas, aínda que hoxe moi transformada, a do Campillo ou a magnífica Praza Nova, que a pesar do seu nome é a máis antiga de Granada. Quen busca ambiente de terraceo e nocturno atoparán que Selecta está chea de locais, terrazas arborizadas e vida cosmopolita.
Xa no casco antigo a Catedral constitúe o centro neurálxico da antiga cidade, e #alzar formando parte dun impoñente conxunto monumental composto pola Capela Real, a antiga Lonxa, o Colexio de San Fernando, a Parroquia do Sagrario e outras igrexas ou dependencias catedralicias. Distinguible desde calquera miradoiro entre o enxame de callejuelas que forma a vella cidade, a denominada Catedral Metropolitana e Basílica está considerada como unha das máis belas do Renacemento.
Ao seu lado está a magnífica Capela Real que preserva un bo número de xoias artísticas: O retablo da Santa Cruz, a denominada Reixa Maior, bellísima elaborada a modo de retablo, en tres pisos e varias rúas, cunha iconografía impecable, e sobre todo os sepulcros dos Reis Católicos e da súa filla Juana a Tola con Felipe o Fermoso. Os dous mausoleos son xoias labradas en pedra, unha obra mestra do Renacemento. Encostada ao que foi no seu día a antiga Lonxa de Mercadores e a un lateral da catedral, a Capela é unha visita imprescindible en Granada.
Desde aquí, sen apenas darnos conta entramos na Alcaicería, un antigo mercado fundado no século XIV que nos transmite a sensación de atravesar o Estreito e atoparnos no veciño país marroquí ou nalgún fermoso bazar de Istambul: entre callejuelas angostas e locais porticados a visión colorida das tendas de artesanía e o cheiro a especias envolven a atmosfera transportándonos a calquera medina de Oriente. O barrio orixinal quedou arrasado no século XVIII por un incendio, pero foi reconstruído seguindo a estética árabe e hoxe loce así, como un verdadeiro zoco. Aquí toca vaguear e buscar os recunchos máis carismáticos que son moitos, entre eles a rúa das teterías, un lugar perfecto para meternos nese ambiente recolleito e á vez animado do atardecer granadino.
Levantarnos ao día seguinte cedo é unha boa idea para aproveitar a mañá e achegarnos á xoia de Granada, se reservamos entrada, xa que o monumento adoita ser cada ano o máis visitado de España. A pesar diso na Alhambra non se perciben aglomeracións, as horas están asignadas nas visitas aos Palacios Nazaríes (aínda que sen límite de tempo unha vez dentro) e os xardíns son tan extensos que se non viaxamos en plena tempada poderemos gozar do paseo polos do Generalife, á sombra de cipreses, roseiras e infinidade de flores, entre o son refrescante de fontes e albercas. Un luxo nos días de calor.
Despois de percorrer os xardíns convén saír a tomar algo e repoñer forzas para o punto forte da visita ao complexo, os palacios Nazaríes: O Mexuar, O Palacio de Comares, ou de Yusuf I e o Palacio dos Leóns, ou de Mohammed V.
Neles entramos nun soño hispano-árabe de repuxados e filigranas: Columnas e paredes labradas, azulexos esmaltados en belas cores e artesonados e mesmo frescos en moitos dos seus teitos. A auga está sempre presente en todo o recinto, entre fontes e albercas que dan frescura e representan a pureza e a vida no futuro paraíso.
Xunto aos belos Palacios da Dinastía Nazarí, atopamos o magnífico Palacio de Carlos V, un edificio colosal, e moi preto a enorme Alcazaba, un recinto e torres defensivas desde as que hai unhas vistas impresionantes de toda a cidade. Aos pés da gran torre desenvolvíase o Barrio Castrense onde habitaban os militares que vixiaban e protexían a Alhambra. Nestas ruínas percíbese aínda a disposición típica dunha casa musulmá cun pequeno patio, rodeado de habitacións e a letrina. Destaca a que puido ser do xefe de Guarnición, polo seu maior tamaño, cunha alberca no seu centro.
Ao descender da Alhambra podemos facelo por un paseo arborizado xunto á entrada ao complexo arqueolóxico ou animarnos a baixar pola costa do Rei Chico que morre no Albaicín e onde nace a lenda do rei Boabdil. Desde aquí podemos continuar ata o Sacromonte, iso si non nos libramos de ascender de novo ao outeiro onde están as súas casas cova empolicadas. Aquí atopamos un barrio que esperta polas noites con multitude de taboados flamencos e restaurantes típicos escondidos en covas brancas.
Na parte alta do barrio hai un pequeno pero interesante museo, o Centro de Interpretación das Covas do Sacromonte. Nel debúllase a cultura e costumes da vida tradicional do Sacromonte, a través dun paseo por varias das súas casas-covas, unha visita moi recomendable.
E para pechar a viaxe a unha das cidades máis belas de España, un paseo por La Carrera del Darro xunto ao río pode ser unha opción moi relaxante, antes de preparar o noso próximo destino por terras granadinas: os marabillosos pobos da Alpujarra.
Marga Díaz
Instagram: https://www.instagram.com/margadiaz.viajes/
Blog: www.mundoviajero.es