A Blas Cantó (Ricote-Murcia, 1991) nótaselle canso. Pero non perde o sorriso. Polo menos, iso intúese alén do teléfono. "Onte (polo luns) tivemos o noso primeiro día libre en moito tempo, foi como unha bendición", recoñece nada máis comezar a nosa conversa. E é que a actividade de Auryn é frenética, coma se temesen que, o día que paren, o público poida esquecerse deles. Pero nada máis lonxe da realidade. Chegaron para quedarse.
Unha das claves do seu éxito, di, "é que non somos un grupo prefabricado". Todos eles coñecíanse antes de empezar con este proxecto. "Por casualidades da vida coincidimos un día e vimos que tiñamos moito en común", recorda. Diso hai xa catro anos. Endless Road, 7058, autoproducido por eles mesmos, foi o seu primeiro disco. A fichaxe por unha multinacional, Warner Music, chegou cando xa eran uns superventas. Con eles acaban de editar Antihéroes.
Apenas tres días antes de que Blas, xunto ao resto dos seus compañeiros, Dani Fernández, Carlos Marco, David Lafuente e Álvaro Gango, actúe na Praza de España (sábado 17 de agosto, 22.30 horas), atende amablemente a PontevedraViva. "Temos moitas ganas de ir porque nos dixeron que é unha cidade fabulosa", asegura. E Pontevedra tamén ten ganas de velos. Non é para menos. Chega a que, para moitos, é a banda revelación do noso país.
ÿ a primeira vez que actuades en Pontevedra. Para aqueles que non vos coñezan, que é o que nos imos a atopar?
"O de Pontevedra será un concerto moi familiar. ÿ o que máis nos gusta, que veña a vernos xente de todas as idades"
Estivemos na Coruña, pero si, en Pontevedra é a primeira vez. Chegamos con Antihéroes, que é o disco que estamos presentando, pero haberá pinceladas tamén do primeiro disco. Queremos que a xente baile, que gocen da festa, aínda que tamén haberá unha parte máis acústica. En definitiva que o pasen ben. Auryn é iso. Será un concerto moi familiar. ÿ o que máis nos gusta, que veña xente de todas as idades.
Haberá sorpresas? Quizá algunha canción en galego?
Non se nos ocorrera, pero agora que o propós, comentareillo aos demais no grupo de WhatsApp (rise). Igual temos que buscar unha canción en galego e aprendela a fume de carozo. Quen sabe. Descubrirédelo o sábado.
Este concerto de Pontevedra forma parte dunha intensa xira coa que estades percorrendo toda España. Por exemplo, esta semana seis concertos en sete días. Como o levades?
Levamos dous anos sen parar. Xiramos por toda España e demos concertos en Londres, París... estivemos traballando todo o tempo. Por iso, cando teño un día no que podo estar en casa, bendígoo. ÿ o meu mellor día do ano. Gozo unha barbaridade do escenario, pero este traballo absórbete moito e a verdade, un día libre agradécese.
Precisamente hai dous anos foi cando lanzastes o voso primeiro disco. O voso éxito foi frenético. Non vos dá certa vertixe?
Eu non creo que sexa tan rápido. Houbo moito traballo detrás. Desde fóra parece que levamos nisto un mes ou dous, pero traballamos en solitario durante moito tempo, estudamos no conservatorio... Grazas a esa cantidade tan grande de traballo valoramos o éxito moito máis que se fose da noite para a mañá. Pero entendo que se poida pensar que nos chegou de súpeto. ÿ o que pasa cando te convertes en alguén mediático e sales bastante a miúdo en radio ou televisión.
E que queda do Ayrun de entón? Notades moitos cambios?
"A ilusión é a mesma do principio. ÿ o que nos fortaleceu, especialmente cando pensas en botar a toalla. Por eses momentos pasamos todos"
Botamos a vista atrás e vemos moitos cambios. Foron para mellor, desde logo. A nivel vocal melloramos moito. Cada día que actúas valo facendo mellor, nótaste máis cómodo. Hai cousas que antes non te atrevías a facer, agora estás máis desenvolto ante o público e dominas moito máis o escenario. E logo tamén, por suposto, unha evolución musical, unha produción máis coidada... Iso si, a ilusión é a mesma. ÿ o que nos fortaleceu, especialmente cando pensas en botar a toalla. Por eses momentos pasamos todos.
Preguntaríanvolo centos de veces, pero non me resisto porque a vosa historia é bastante particular. Como nace Auryn?
No noso caso eramos amigos xa. Eu era o nexo común entre todos, de feito. Coñecíaos a todos por separado. Por casualidades da vida coincidimos un día e vimos que tiñamos moito en común e, sobre todo, moitas ganas de apostar por un proxecto como este. Ninguén dixo vou formar un grupo e foinos buscando por aí. Creo que é unha das bases do noso éxito. Eu pásoo moi ben, fago o que me gusta facer desde os dous anos e iso bástame. O éxito reflíctese no teu sorriso e na túa mirada e non no que che rodea.
E o estilo musical polo que apostastes foi buscado ou saíuvos de forma natural?
Empezamos cunha cousa e despois fomos evolucionando cara a outra para evitar facer sempre o mesmo. Take That ou Coldplay son as nosas influencias porque é a música que escoitabamos. Hai pinceladas deles no que facemos. O bo é que en Auryn non hai unha voz cantante, os cinco somos protagonistas. E todos coincidimos, aínda que o pop británico marcounos moito non nos gusta pecharnos a un estilo único, senón estar abertos a facer cousas novas.
En España, moitas outras 'boyband' (grupos formados por mozos) non lograron o éxito que vós alcanzastes. Que ten Auryn que non tiñan as demais?
O principal é deixar atrás os prexuizos e non buscar ser un exemplo a seguir. Houbo boybands con demasiadas pretensións. Empezaron querendo facer cousas demasiado grandes e fracasaron. Nós non. Imos a donde nos leve o vento. Esteamos onde esteamos, xenial. Ás veces cometeremos erros, pero saímos adiante. E o máis importante, creo, é ser auténticos. Non triunfarás só porque sexas un mozo guapo e cantes ben.
O certo é que as 'boyband' volven con forza en todo o mundo. Aí están os exemplos de One Direction ou The Wanted. Sen entrar en comparacións, axúdavos o éxito de todas elas?
"Houbo boybands con demasiadas pretensións. Empezaron querendo facer cousas demasiado grandes. Nós imos a donde nos leve o vento"
O éxito das boyband benefícianos a todos. Se se fala deles, ao final falarase tamén de ti. Oxalá algún día internacionalmente fálese de Auryn. Iremos a Latinoamérica en 2014 e alí One Direction está arrasando. Se cando cheguemos, temos esa referencia, non pasa nada. Encántannos como grupo. Pero si me gustaría destacar que as boyband actuais cambiaron totalmente. Agora son rapaces moito máis naturais. Non é tan artificial como antes. Mozos da rúa que cantan xuntos e divírtense. Os cachas de ximnasio repeiteados quedaron atrás. Quizá estean ben para a televisión, para programas como Mujeres, hombres y viceversa, con todo o meu respecto para eles, pero en grupos de música facía falta outra cousa.
Falemos de Antihéroes, o disco que presentades. Moitos din que é disco máis maduro que o anterior. Como definirías este traballo?
Non é que sexa máis maduro, senón que é un paso adiante. A produción está máis internacionalizada e a verdade é que nos gusta moito como quedou. Mantemos o estilo de pop británico que nos gusta facer, pero este segundo disco é máis fresco, máis actual, máis internacional... O inglés neste disco está moi mellorado e nótase non só na pronunciación (rise), axuda a que o resultado sexa espectacular. Gústame moito e podo dicir que non hai ningunha canción que me aburra ou que pense, como ás veces pasa, que poderiamos tela feito doutro xeito.
E como no primeiro disco, Antihéroes vén cargado de colaboracións...
Desde que empezamos sempre estivemos moi arroupados por xente que non nos coñecía de nada e que quixeron apostar por algo que non sabían se ía funcionar. Estamos moi orgullosos de que xente como La oreja de Van Gogh, Merche, Vega, Vanesa Martin, Zahara... nos mandaran as súas cancións. Estamos abertos a volver traballar con eles. Se unha canción é boa e é mellor que as que compoñemos nós non nos importa nada non só incluíla nun disco senón que sexa o single do grupo. Esta vez coincidiu que Heartbreaker, o primeiro single, era nosa, pero calquera outra canción do disco podería selo.
Tamén repetides con cancións en inglés e español. ÿ un sinal de identidade ou é porque non vos poñiades de acordo?
Algúns prefiren cantar en español e outros en inglés, así todos contentos (rise). En realidade, a elección dun idioma ou outro se basea máis no estilo. A música dance en español ten que estar moi coidada para que non soe a bacalao e por iso esas cancións están en inglés. Buscamos música comercial que se baile e non queremos algo que sexa cutre. E queriamos cantar en español porque somos de aquí. Son cancións máis viscerais, máis sentidas.
E o fenómeno fan como o levades? Imaxínome que haberá días que non será fácil...
O público fan está tolo. Dígoo no bo sentido. ÿ tremendamente agradecido. Aínda que hai días que estás desexando largarte correndo a casa"
O público fan está tolo (rise). Dígoo no bo sentido. ÿ tremendamente agradecido. Aínda que é verdade que hai días que estás desexando largarte correndo a casa porque chegas a asustarte un pouco. ÿ certo que gran parte do noso público son mozas adolescentes, pero non sei como dicirlle á xente que aos nosos concertos vén todo tipo de xente: avós, nais, pais... Coa BSO de Rompe Ralph coñecéronnos moitos nenos pequenos que se sabían de memoria as nosas cancións. Facíanos moita ilusión.
Sodes ademais un dos grupos que mellor relación ten con todos os seus seguidores. Mantedes un contacto constante a través das redes sociais. Gústavos ese 'feedback'?
As redes sociais cambiaron a industria da música. Se publicas o teu traballo, de súpeto é accesible en todo o mundo. Ábreche moitas portas, aínda que tamén ten a súa parte mala porque a piratería é moito maior. Pero eu prefiro pensar só no bo. Nunca fomos deses que se poñen a venda nos ollos e tiran para adiante como os burros, pero si é certo que nos achegou moito máis aos nosos fans. Tratamos de ler todas as mensaxes que nos mandan. ÿ moi importante facelo, aínda que haxa veces que non che gustan certas cousas. Ás veces os demais bérranme por contestar algúns comentarios fóra de ton. Pero non podo evitalo.
Cales son os plans de futuro de Auryn?
Temos previsto seguir xirando ata outubro e logo empezaremos unha xira de inverno que aínda non está anunciada (dúbida e rise tras afirmar: "igual non debería habelo dito"). O certo é que nunca deixamos de xirar. Cando se acaban os concertos, sempre nos inventamos algo para seguir ou facemos algo que nos apeteza. Ao final, pasamos tres días en casa e aburrímonos.
E o salto a Latinoamérica?
Si, faremos un concerto de despedida en España porque queremos deixar o listón alto e logo empezaremos de cero en Latinoamérica. Iso ordénache a cabeza. Atopámonos con xente con éxito internacional no seu país que veñen a España e tocan para 50 persoas. Dinche que iso lles axuda a entender que non ten todo feito. Aprendes a valorar máis o que tes e a darte conta de que hai que seguir traballando.
En 2011 estivestes a piques de representar a España en Eurovisión, forma parte dos vosos plans volver intentalo?
Encantaríanos representar ao noso país, pero hai que ir aos poucos. Non creo que estea nos nosos plans como grupo. Eurovisión é unha plataforma tan enorme que te xogas todo a unha carta. Deben acudir artistas consagrados que teñan seguro que, queden na posición que queden, a súa carreira non se resinta. Que deixen ben a España e que a xente que o ve séntase ben representada. Non estamos aínda niso. Fainos falta moito tempo. Polo menos, ata que a xente non teña prexuizos co festival.
E xa para terminar, que mensaxe envíaslle a todos os vosos seguidores en Pontevedra?
O público galego é o máis agradecido que nos atopamos nunca. Poderémoslles gustar máis ou menos, pero teñen un respecto cara aos artistas que non vira en moito tempo. O concerto da Coruña foi espectacular. O público coreaba, aplaudía e saltaba sen parar, incluso os que estaban nas últimas filas da praza. Quedeime impresionado. Apetéceme mogollón volver. Só lles digo que están todos invitados. Se veñen, vano a pasar moi ben. E se non veñen, pois lles desexo que o pasen igual de ben en calquera outro sitio ao que vaian.