Concelleira entre semana, 'predicadora' os domingos
Por Mónica Patxot & Natalia Puga
María Canosa leva anos colaborando na igrexa de Santa Cristina de Cobres, en Vilaboa. Desde moi nova, axudaba coas flores e a limpeza do tempo e, cando os seus fillos se fixeron maiores e dispuxo de máis tempo, foi aos poucos asumindo máis tarefas. Desde hai polo menos 15 anos, é a man dereita do actual párroco, Don Guillermo, e desde o 6 de decembro deu un paso máis que a converteu en garantía de que a parroquia siga funcionando.
O cura púxose enfermo e, para que o pobo poida seguir acudindo á igrexa, cada domingo abre as portas, le o evanxeo, acompaña os seus veciños na súa oración, canta e, se queren comulgar, dálles a oblea consagrada previamente por un sacerdote, normalmente, o de San Adrián de Cobres.
"Eu non dou misa", apresúrase a aclarar a PontevedraViva. Tecnicamente, o que ela fai é "lectura da palabra", unha posibilidade recollida no Código de Dereito Canónico e que, aínda que non se coñece publicamente ningún outro caso en Galicia, si ten antecedentes noutros lugares.
O Dereito Canónico autoriza que persoas laicas poidan predicar nunha igrexa ou oratorio, se en determinadas circunstancias hai necesidade diso, ou se, en casos particulares, o aconsella a utilidade. A homilía e a consagración quedan reservadas ao sacerdote, pero todo o demais pode facelo un seglar. E cada domingo, María Canosa ponse ante os seus veciños e, por unhas horas, exerce as funcións de cura.
A tarefa é moi diferente á que a ocupa o resto do tempo, pois María Canosa é concelleira do PSOE no Concello de Vilaboa. Desde hai anos asume a carteira de Servizos Sociais e actualmente tamén as de Migración, Servizos e Cemiterios.
Esta concelleira 'predicadora' asumiu estas funcións que tan pouco estamos afeitos ver nunha muller a pedimento do propio cura titular. Don Guillermo permaneceu durante varias semanas ingresado en varios hospitais e desde o 31 de decembro está no seu domicilio recuperándose dunha convalecencia que se prevé que sexa longa. "Confía en min para que faga isto porque sabe que o fago ben. E pediumo", explica.
"Esperamos que teña pronta recuperación e poida volver con nós", desexa María, que sente moi unida a Don Guillermo desde que chegou á parroquia en 1985. Aínda que ao principio a súa colaboración era máis esporádica, na última década e media traballa de xeito conxunto con el a diario e considérao "como un segundo irmán".
María asegura que "todo o que sei é grazas a el" e tamén que a acompañou e axudou moito cando perdeu os seus pais e o seu marido e agora mesmo a familia do párroco considéraa como unha máis da súa familia. Antes de que enfermase, "a igrexa ocupaba moito tempo da miña vida" e agora visita a diario ao párroco, recibe as súas instrucións e cóbreo os domingos .
Do mesmo xeito que o párroco "pide moito polos pobres e polos enfermos", na súa honra, a "misa" de cada domingo pide polos enfermos da parroquia e por el. Non hai homilía e na práctica non é unha misa, pero si din todos as súas oracións
A concelleira abre a igrexa cada domingo ás 11, sitúase no altar e fai o sinal da cruz e unha primeira lectura. A partir de aí, sitúase no atril situado diante do altar e empeza a súa particular cerimonia. O coro que dirixe Estefanía canta, ela acompáñao e le o Evanxeo.
En todo o proceso, segue as indicacións de Don Guillermo e tamén dun libro que lle marca as lecturas de cada domingo, reza o 'padre nuestro' con todos os fregueses e ofrecen unha oración por todos os enfermos e para que o cura poida volver poñer a sotana moi pronto. Logo, chega o momento de comulgar, pero ela non pode consagrar, así que pide ao cura de San Adrián que lle deixe sempre obleas consagradas para poder compartilas cos seus veciños.
Este novo traballo de María Canosa axuda a todos os veciños, que nas últimas semanas non fallan á cita de cada domingo e nalgún destes días mesmo aplaudiron polo seu labor.
Para os funerais e enterros sempre vai outro cura para substituír a Don Guillermo e, do mesmo xeito que co titular, ela actúa de asistente. Con todo, non lle gusta que digan que habitualmente é a sancristá aínda que as funcións que fai así o digan. "Non son sancristá, son unha freguesa que veño aquí", di do traballo habitual con Don Guillermo.
E da súa tarefa actual, insiste en que non exerce de cura, senón que garante "que a igrexa estea aberta" porque así llo pediu o sacerdote. "Fágoo de gran corazón para que os meus veciños teñan a porta da igrexa aberta", insiste, emocionada ao pensar no titular, polo que chegan a saltarlle as bágoas.