O suicidio, primeira causa de morte non natural en España, e en alarmante aumento entre mozos
Por Redacción
Segundo o Instituto Nacional de Estatística (INE), en 2019 suicidáronse en España 3.671 persoas -2.771 homes e 900 mulleres-, "siendo el suicidio ya la primera causa de muerte no natural en España, cifra que se ha disparado sobremanera durante la pandemia de la Covid-19, una tendencia especialmente alarmante entre los jóvenes de 15 a 29 años con un aumento del 250% de los intentos de suicidio en este período y rango de edad", advirte Carmen Barceló, psicóloga clínica do Hospital Quirónsalud.
Os especialistas relacionan o boom dos datos co estalido do coronavirus e as súas consecuencias, sobre todo entre adolescentes, "debido a que han visto muy limitadas herramientas de socialización fundamentales para su desarrollo".
No noso país prodúcese unha media de 10 suicidios diarios; un cada dúas horas e media. O Observatorio do Suicidio en España apunta que as mortes por suicidio duplican xa as dos accidentes de tráfico, multiplican por 13 os homicidios e por 67 a violencia de xénero.
Ante cifras tan alarmantes, a prevención é a mellor baza. A OMS conmemora o Día Internacional para a Prevención do Suicidio o 10 de setembro, baixo o lema "Crear esperanza a través da acción" e apuntando que "o 30% dos suicidios poderíanse evitar".
Neste sentido, na maioría dos casos, segundo Carmen Barceló, pódense identificar sinais de alarma, que nos serven como indicadores que debemos coñecer para poder previr e intervir. "Es erróneo determinar que la mayoría de las personas que se suicidan quiere morir. La mayor parte de las personas con conductas suicidas lo que desean es liberarse definitivamente de su situación de crisis, hablan de la desesperación asociada a ese momento vital de crisis. Lo que no quieren es vivir de la manera en que lo están haciendo; si la situación de vida cambia, probablemente su deseo de muerte también lo haga. Por ello, es fundamental detectar esas crisis para buscarles solución".
De feito, engade a psicóloga da Unidade de Terapia, Rehabilitación e Psicoloxía de Quirónsalud Málaga, "se estima que el 75% de las personas que han consumado el suicidio hicieron alguna advertencia previa. Estas advertencias deben entenderse como peticiones de ayuda y se recomienda explorar, preguntar e indagar sobre el significado de esas expresiones".
Outro falso mito que leva a resultados fatais é crer que falar do suicidio incita a facelo. A experta recomenda, pola contra, ofrecer razoamentos positivos e favorables á vida, facilitar unha visión alternativa da situación, ofrecer apoio e posibles solucións ás dificultades que describe, escoitar con ecuanimidade, así como dar a atención e o espazo que a persoa necesita para expresarse.
SINAIS DE ALARMA
Entre os sinais diante dos que debemos prestar especial atención, a psicóloga Carmen Barceló advirte algunhas verbais, como "comentarios negativos sobre uno mismo o su propia vida, así como verbalizaciones relacionadas con el acto suicida o la muerte, tales como la vida es un asco, estaríais mejor sin mí, quiero desaparecer, no merece la pena seguir viviendo…".
Doutra banda, tamén aconsella estar pendentes de sinais non verbais, como cambios repentinos de conduta: aumento de irritabilidade, aumento de consumo de alcol, moita calma ou tranquilidade repentina ou regalar obxectos moi persoais ou pechar certos asuntos sen motivo.
FACTORES DE RISCO
Entre os factores que adoitan estar detrás de condutas suicidas, pódese destacar a presenza dunha enfermidade mental, como depresión, bipolaridade, alcoholismo ou abuso de substancias, esquizofrenia ou problemas na conduta alimentaria; unha enfermidade crónica, como cancro, SIDA, diabetes ou esclerose múltiple; ou certos factores psicolóxicos, como angustia, desesperanza, impulsividade e agresividade.
Igualmente, entre os datos do Observatorio do Suicidio en España tamén se pode sinalar que o risco de suicidio aumenta coa idade, sobre todo en homes, sendo as maiores taxas en homes con máis de 79 anos.
Con todo o exposto, tamén se fai obvia a necesidade de normalizar e desestigmatizar os trastornos mentais. Dar visibilidade a este tipo de situacións axuda a que persoas que poidan estar a vivir algo similar ou aquelas de a súa contorna poidan detectar e mitigar os seus sentimentos de dor, vergoña ou culpa e soliciten atención profesional. Fronte a iso, poden contactar co seu centro de saúde máis próximo, con algún profesional de saúde mental ou mesmo con algunha persoa de confianza á que poida expresar o malestar que sente.
"Hoy en día, hay teléfonos con atención 24 horas que dan soporte emocional en momentos de crisis y ponen en marcha el llamado plan de seguridad que corresponda en cada caso, que puede beneficiar a la persona en cuestión. Igualmente -continúa explicando Carmen Barceló- existen asociaciones especializadas en prevención e intervención con los que se puede contactar en el momento que lo deseen, tanto la persona en crisis como sus familiares y amigos, para que reciban información de cuál puede ser su actuación".
Relacionadas:
-
Denuncian esperas de máis dun ano para unha cita nas unidades de saúde mental da área sanitaria
Por Redacción |
-
RADIO.- Pedro Simón: "nunca houbo unha era da humanidade en que nos comunicaramos tanto pero dixeramos tan pouco"
Por Marisa Ciordia |
-
RADIO.- Depresión, unha enfermidade en aumento e con escasos profesionais en toda a sanidade pública
Por Marisa Ciordia |
-
A saúde mental en tempos de pandemia pasa a primeiro plano este martes en Montecelo
Por Redacción |