Un sorriso máis forte que o cancro
Por Manu Otero
"Os sorrisos curan. A ti mesmo e aos que están ao teu redor. Pensar en negativo non serve para nada. Cando acabe o proceso sacarían máis cousas boas del, que malas", son as verbas de Paula Rodríguez Raposo, unha muller de 46 anos que acaba de superar un cancro de mama.
Os once meses que pasaron desde que ela mesma se descubrira un vulto, ata que terminou a última sesión de radioterapia non foron un camiño de rosas. Pero esta autónoma, profesora de academia, nai dunha filla de dez anos e cabeza dunha familia monoparental é agora unha persoa aínda máis valente.
"Foi duro pero aprendín moitas cousas disto. A relativizar, a sonreir máis, a dicir máis quérote, a planificar menos a miña vida e a gozar", afirma Paula, que hoxe, como miles de persoas no mundo, lucirán un lazo rosa. Hoxe é o día internacional do cancro de mama, unha xornada para promover a detección precoz desta enfermidade e dar apoio a todas as familias que a padecen.
Cando lle diagnosticaron cancro a Paula, a súa filla tiña só oito anos. A súa é unha historia de superación, de fortaleza, que xira sempre ao redor da súa pequena. Un silencio. Emotivo, sobrecolledor, entrañable. É o que precede a cada frase que pronuncia Paula sobre o amor da súa vida. "Pensar que a miña filla non ten pai, estou eu soa con ela e o que che fai loitar. E a única forma de superar isto é sorrindo, tirando cara a adiante e pensando que todo vai saír ben", detalla cunha actitude positiva tan inquebrantable como sorprendente, que mantivo durante todo o tratamento.
Este pesadelo, aínda que ela en ningún momento sentiu este proceso como tal, comezou unha noite. Pasada a unha da madrugada. "Era unha etapa de moita tensión no traballo. Ese mes non me fixen a revisión que me fago cada mes durante a menstruación cando te duchas. Unha noite ao chegar a casa notei que tiña algo raro no peito. Sentín que era algo malo", relata.
Esa mesma noite telefonou ao servizo de Urxencias para contalo e só once días despois estaba no quirófano. "Deume un pouco de cousa chamar ao Sergas a esa hora, pero hai que facelo no momento. Daste conta de que o sistema está preparado para actuar rápido. Expiden un documento que pon vía rápida cancro de mama. Asusta porque pon a palabra cancro, pero é unha vía rapida de verdade e é importante", recalca Paula.
Só tres días despois da primeira cita xa lle confirmaron que era cancro e déronlle cita para a intervención. "A alguén que lle diagnostican cancro cáeselle o mundo, pensaba. Pero no meu caso non foi así. A miña única preocupacion era a miña familia. Si que se me escapou unha lagrimiña pensando: 'que desgusto vou dar!'", confesa. Ao final reuniu os seus seres máis queridos, os seus pais e a súa filla, e contoulles a súa situación. "Desde o primeiro momento pensei que disto sae moita xente e eu vou ser das que vai saír", prometeuse.
Ese cambio de mentalidade, esa nova forma de vivir e de sentir que sobrevén cando alguén mira á morte aos ollos, xa o experimentou Paula mesmo antes da operación. "Tiña un cruceiro contratado para ir coa miña filla antes de todo isto, consulteillo á cirurxiá e díxome que si. Saímos dous días despois do meu diagnóstico e volvemos dous días antes da operación. Pasámonolo xenial, fixemos de todo, ata tirarme polo tobogán máis alto, todas esas tolemias que sempre queres facer. Foi xenial", revive esta nai dun dos recordos máis felices da súa vida.
Logo chegou a hora de afrontar a realidade. A operación saíu ben e ás poucas horas xa lle deron a alta. Pero o peor estaba por chegar. Por diante restaban semanas de quimioterapia, dores e incerteza sobre os efectos do tratamento.
"Tiven dous momentos malos", recoñece a paciente. O primeiro chegou cando analizaron o tumor porque existen dúas variedades de cancro de mama que aínda carecen de cura. "O primeiro saíu negativo, pero o resultado do segundo foi indeterminado, tiven que esperar 48 horas polos resultados definitivos. Aí si que pasei medo", confesa. Non por ela, pola súa filla.
Garda silencio, traga saliva e saca a relucir esa forza coa que loitou contra o cancro para narrar con asombrosa enteireza unha sensación que faría derrubarse ao gladiador máis temible de Roma. "Pasar de pensar que hai unha porcentaxe de posibilidades de que me cure a que non haxa ningunha posibilidade de curación, só alongar a vida. Ese intre si que foi duro. Aí só transformaba as cifras de alongar a vida en anos da miña filla", declara Paula. Por fortuna todo saíu ben e o resultado foi tamén negativo.
Pero había máis montañas que escalar. "Eu fíxenme o meu esquema de como ían ir as cousas. Un calendario e unhas expectativas. Pero iso non funciona así e a primeira vez que non saíron as cousas como tenia planeadas, leveime un sopapo", explica en referencia ás baixadas de defensas que impedían administrarlle quimioterapia ou unha intolerancia á medicación na segunda fase do tratamento que lle provocou unha hepatite medicamentosa e tres semanas de ingreso hospitalario.
"Os meus pais pasárono moi mal", recoñece. Os efectos secundarios da quimioterapia son terribles. "Estás tan mal que non sabes en que buraco meterche e eles querían levarme a Urxencias, pero non podiamos ir por calquera cousa, era quimio e estar mal é o normal", asumiu. Moito máis lle sorprendeu a reacción da súa filla. "Levouno sorprendentemente ben, expliqueille todos os pasos e só lle mentín nunha cousa", detalla antes de volver coller aire.
"Á pregunta de se eu podía morrerme. Díxenlle que non. Consideraba que era moi pequena como para poder asumir esa información. Hoxe é unha especialista en cancro de mama e fíxose moi moi madura", afirma con orgullo.
De feito foi a pequena a que pediu a asistencia dun psicólogo. "Empezou a notar momentos de tristeza aos que non estaba afeita e soubo pedir axuda", destaca. Foi aí cando entrou en escena outro importante alicerce para todos os enfermos de cancro.
"Recorremos á Asociación Española Contra o Cancro, axudárona moitísimo, Alejandra (a psicóloga) atendeuna as veces que a necesitou. E non só a atendía a ela, sempre gardaba un intre para falar comigo e asegurarse de como estaba eu. E aínda hoxe ségueme chamando por teléfono para preguntarme por ela e por min", agradece.
Tal foi o vínculo creado entre Paula e a súa familia coa asociación en Pontevedra, que a pequena decidiu colaborar na gravación dun vídeo para animar aos familiares dos enfermos, un vídeo que mesmo lle fixo chegar a Sara Carbonero, que tamén pasou por este transo, para que llo puxese aos seus fillos. "Vía moi importante axudar aos familiares", explica.
Con días bos e outros non tan bos, chegou o día sinalado. A última sesión de radioterapia. "Celebrei que estaba curada. Non é que o estea do todo, pero tiña que marcar un día para que os que coñecían a miña situación deixasen de preguntar como está Paula para dicir: 'que ben, que Paula xa está ben!'", declara.
Por diante segue quedando aínda un longo camiño que percorrer. As revisións médicas sempre xeran angustia. "Antes da primeira púxenme nerviosa, pero non teño medo a unha recaída. Non a quero. Pero se ocorre teño que volver loitar", asume con valentía. O medo é algo que perdeu durante o último ano e non o bota de menos.
Quere destacar Paula Rodríguez a importancia da AECC. "Tela aí para o que necesites", asegura animando a todos os enfermos a poñerse en contacto con eles. Ademais de apoio emocional e psicolóxico, tamén prestan axuda económica e organizan actividades que "demostran que te vas a reincorporar á túa vida de antes con normalidade", valora Paula.
Foi un proceso duro, de once meses. "Supoño que é moito, pero a min pasóuseme enseguida, e a miña filla tamén. Ela pregúntame por que se pasou tan rápido e díxenlle: 'será que non o pasamos tan mal'", di Paula. A ela o cancro cambioulle a vida, pero coa súa fortaleza, coa axuda dos médicos e o seu indeleble sorriso, agarrou o volante e fixo que o cambio de dirección fose frutífero.
Relacionadas:
-
Pontevedra "saca peito" contra o cancro de mama
Por Manu Otero |
-
A AECC de Pontevedra saca o cancro á rúa
Por Redacción |
-
O rastro solidario da AECC abre as súas portas na rúa Michelena
Por Manu Otero |
-
A Ferrería píntase de rosa contra o cancro de mama
Por Redacción & Cristina Saiz |
-
Detectan 53 casos de cancro de mama en mulleres atendidas polo programa de detección precoz
Por Redacción |
-
Contra o cancro, non importa se andas ou corres, a cuestión é estar
Por Diego Torrado & Redacción |
-
Coas mans na masa para axudar na investigación contra o cancro de mama
Por Natalia Puga & Cristina Saiz |