Coincidindo co mes de maio na provincia de Pontevedra os coches e camións circulan adornados con flores. E non só os vehículos, tamén, embarcacións, negocios ou as portas e xanelas das casas engalánanse con esta flor amarela. Son ramos de xestas, coñecidas en español como retamas e en inglés como broom, vasoira, pois con elas facíanas as meigas.

Algúns din que nas Rías Baixas celebramos así a eclosión da primavera, pero os nosos maiores apuntan que, ademais, é unha forma de protexerse contra o "mal de ollo" para "que non poida entrar o maio, nin collan o meigallo".

Coas xestas várrense as casas o día de san Xoan, para purificarlas e protexelas fronte aos malos espíritos. 

Os pastequeiros, das parroquias de Bértola e Tomeza, ordenan ás persoas que sofren do meigallo que, durante tres mañás consecutivas, en xaxún, varran a súa casa cunha escoba de xesta. O po e os restos do lixo que recolleu, debe depositalos nun papel e dirixirse á beira dun río; unha vez alí, por encima da súa cabeza e de costas ao río, tirar estes refugallos ao río, á vez que pronuncia unha fórmula.

A xesta é tamén a flor dos namorados. Na aña urbana lembrada estes días en Pontevedra viamos como os mozos entregábanllas ás raparigas que pretendían; se esta a aceptaba, daba a entender que tamén o aceptaba como pretendente. E segundo a tradición recollida por Ramón Cabanillas, aquelas mozas casadeiras que peregrinaban á Franqueira que acertaban a anudar unha poliña de xesta dándolle voltas só cun dedo, casaban nun ano. 

Os insulares de Ons, cando despois dun tempo non conseguían pescar o suficiente, acudían de noite á súa dorna para azoutala ou mallarla, sen descanso, cunhas ramas de xesta, proferindo multitude de improperios ata que quedaba esgotado.