Ata que a morte nos separe
Por Mónica Patxot & Marisa Ciordia
Ata que a morte nos separe. Seis palabras que compendian un desexo de amor inesgotable cara á parella, ou pola contra, unha inaceptable sentenza sen dereito que a ampare. O amor e o odio son sentimentos antagónicos que hai quen enarbora nunha mesma bandeira.
Hai un poema que non adoitaba faltar en ningún cartafol estudantil: nin contigo nin sen ti, a miña pena ten remedio, contigo porque me matas e sen ti, porque morro. Pasados os anos, flúe unha lectura totalmente oposta á de entón.
Un significado que á forza bruta abura a mulleres como Rebeca e Luisa. Nin contigo, porque tentaron acabar coas súas vidas; nin sen ti, porque o medo ao recoñecerame?, localizarame?, saltarase a orde de afastamento?... imposibilítalles ser elas mesmas. Anulación que ambas comezan por un "as fotos de costas por favor, que non se me recoñeza" e que seguen por "non poñas o meu nome, di que me chamo...". Así que non teñen rostro, non teñen nome. Tampouco parte do seu pasado, que segue sendo presente e só é completo e narrable entre a súa familia máis próxima -se a teñen-, nas instancias policiais, xudiciais ou no Centro de Información á Muller ao que acoden. Medo de novo a que alguén poida ler estas liñas e recoñecelas.
Ambas comezan por un "as fotos de costas por favor, que non se me recoñeza" e seguen por "non poñas o meu nome, di que me chamo..."
Gústame que che miren aos ollos, porque entendo que a vergonzante vergoña que outras mulleres senten por ser ou ter sido maltratadas, non existe en ningunha das dúas. Eses ollos que son mil ollos, pendentes sempre de todo o que lles rodea, pendentes do temor, como é o caso de Luisa. Pendentes dunha data, na circunstancia de Rebeca, a partir da cal "tereime que marchar de Pontevedra" augura con resignación. Así que tampouco haberá potestade sobre o seu futuro.
Contigo porque me matas. Ambas lograron salvar o fatal desenlace. Un calafrío percórreche as costas ao escoitar como evitou o ataque Rebeca. E quédache un nó na garganta cando relata as secuelas que lle quedaron á súa criatura tras ser testemuña dos feitos. Luisa viuse desprevenida nas mans do seu agresor nunha concesión de confianza.
E sen ti porque morro. Rebeca non chegou a denuncialo porque a contundente evidencia do sucedido enviouno a prisión. "Sei que me responsabilizará a min da súa situación actual" e esa circunstancia segue apuntando cara a ela no centro da diana. Que covarde paradoxo.
Luisa si o fixo, tras un calvario de ameazas de morte, acosos telefónicos e físicos e un intento de acabar coa súa vida. Con todo, á protección que reclamaba ao "sistema", respondéronlle "non vemos motivos para dar unha orde de afastamento". Así que o verdugo tivo vía libre para continuar coa súa falcatruada mentres "eu sentíame como unha presa de caza". A día de hoxe están en vigor dúas ordes de afastamento; pero segue cohibida por un paradoiro descoñecido.
"Denunciar? Sí, que denuncien os malos tratos, pero hai que ser moi valente para facelo", di unha delas. E esa afirmación pesa como unha parede de cemento armado sobre tanta campaña institucional. Non é só pola reacción dos agresores, é tamén pola incongruencia de leis vixentes, pola fraxilidade das medidas de protección, ou pola mirada de perfil que aínda persiste na sociedade.
Relacionadas:
-
Apoia a sociedade ás vítimas de acoso ou culpabilízaas?
Por Natalia Puga & Mónica Patxot |
-
Unha mostra itinerante para fomentar a "actitude crítica" contra a violencia machista
Por Redacción |
-
Contra a violencia machista, tamén teatro: 'A herdanza' encheu o Teatro Principal
Por Redacción & Diego Torrado |
-
Conchi. 38 anos. Ponte Sampaio
Por Cristina Saiz & Natalia Puga |
-
25 de novembro. Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller
Por Redacción |
-
A violencia machista en Pontevedra: menos ordes de protección e denuncias, máis chamadas ao 016
Por Natalia Puga |