"Una locura de mi marido... Como otras muchas"
Por Redacción
Ás seis da tarde remataba a quenda de traballo de Lorena na tenda Zara Home e xa planeara o resto da xornada. O seu marido, Raúl, iría a recollelo para ir xuntos ao supermercado e facer a compra da semana. Pero unha sorpresa cruzouse no seu camiño e o que ía ser un xoves máis converteuse no día que recordará porque o seu marido lle fixo unha declaración pública de amor ao ir a buscalo cal cabaleiro andante: trajeado, nun coche antigo, ramo de flores en man e todo preparado para renovar os seus votos matrimoniais.
"¿Qué has montado aquí?". É a frase que lle escapou a Lorena cando saíu da tenda na glorieta de Compostela e viu a Raúl plantado diante dun Citroën de 65 anos de antigüidade. Non se lle escapou que vestía a camisa, a gravata, os xemelgos e mesmo a flor na solapa que levara o día da súa voda. E é que este xoves 4 de xuño xa non era un día calquera na vida desta parella. Xusto cumpría 10 anos de casados e ela facía 40 anos.
A moza dirixiuse ao seu marido timidamente. Nun primeiro momento déronse un discreto bico na meixela, pero, pasados uns minutos, e superada a sorpresa inicial, intercambiaron caricias cómplices e bicos máis apaixonados. A rapaza descríbese como unha persoa "muy discreta" e engade: "No me gusta que la gente me mire".
Esa personalidade fai comprender por que a súa reacción inicial foi tan comedida. E é que non só Raúl lle esperaba á saída do traballo, tamén a esperaban fotógrafos de diversos medios de comunicación e grupiños de curiosos que se sentiran atrapados pola 'tolemia'. El levaba xa ao redor de 20 minutos plantado na porta e, de paso, repartindo caramelos para adozar a espera, tempo no que reuniu ao seu arredor a un número importante de cidadáns.
A escena que todos agardaban fíxose esperar, pero pagou a pena. O xesto de sorpresa, man na boca incluída, delatou o que máis tarde confirmaría ela mesma: "No me esperaba absolutamente nada". Si empezou a sospeitar uns minutos antes porque unha compañeira de traballo lle entregou unha bolsa e lle dixo: "Ahora te tienes que poner esta ropa y no me preguntas más". "¿Cómo que esta ropa? Qué ha organizado Raúl?", preguntouse nese momento, pero nunca podía chegar a imaxinar tal sorpresa.
Non sospeitaba porque xa celebraran o seu aniversario e o décimo aniversario de voda, pero non o sorprendeu que Raúl chegase a organizar algo similar. "Una locura de mi marido, como otras muchas", explicaba pouco despois, xusto antes de montarse no coche con rumbo descoñecido. Descoñecido para ela, pois el o tiña claro, dirixíanse ao Mosteiro de Poio, onde renovarían os votos matrimoniais e, para rematar o día, tiñan reservada unha cea no Parador.
Unha xornada redonda na que Raúl, coñecido na cidade por ser o responsable de comunicación do Sergas e un dos organizadores da Pontevedrada, non escatimou en detalles. Mesmo lle levou ás súas compañeiras de traballo a roupa que ela debía vestir. Elixiu para a ocasión o mesmo vestido, os mesmos zapatos e complementos que ela vestía o día da voda da súa irmá, un conxunto co que "está muy muy guapa". "Como hoy".