Ramiro Espiño
Reseteando en granate ¡Vamos, carajo!
Deixei pasar 4 días porque non me apetecía escribir en quente. A decepción compartida por miles de afeccionados de non lograr o anhelado ascenso, aínda dura, a pesar de que é algo ao que, por desgraza, os granates de corazón estamos máis que afeitos, non esquezamos que, desde a afastada tempada 1981/82 (xa choveu), o Pontevedra afrontou nada menos que 15 promocións de ascenso (agora xa 16) en distintos formatos, e só en 3 ocasións a sorte sorriunos.
Así pois, ás tardes míticas fronte a Eibar, Lorca ou Haro, opóñense en abafadora maioría, e cito por orde cronolóxica, as de bágoas granates fronte ao mesmo Eibar, Hospitalet, Numancia, Almería, Ciudad de Murcia, Sevilla Atlético, Córdoba, Ceuta, Alcorcón, Espanyol B, Puertollano, Murcia e Betis Deportivo.
Estamos pois curtidos en desgustos, e a pesar diso, unha vez superado o último, xa pensamos en volver tentalo. Máis de 10.000 persoas nunha cidade de pouco máis de 80.000 e con todas as estatísticas en contra, é unha verdadeira tolemia. E a pesar diso, alí estiveron. E alí volverán estar cando se presente a oportunidade.
Pero para chegar a esa oportunidade antes hai que gañarse o dereito durante toda unha tempada, levantando a cabeza e facendo honra ao slogan de “Pontevedra nunca se rende” que desde as bancadas do antes “vetusto” soa en cada día de partido.
Iso e apoiar, APOIAR con maiúsculas, non ser un “pseudo granate” que só se acorda do Pontevedra para criticalo cando non se cumpren obxectivos, pero que esqueceu o camiño que conduce a Pasarón desde hai moitos anos (se algunha vez utilizouno) e non dubida en animar primeiro (que está no seu dereito) ao Celta, ao Madrid, ao Barcelona ou mesmo ao Deportivo.
Porque nestes 4 días estou ata os “oeufs” de cidadáns que me cruzo pola rúa e o único que se lles ocorre é criticar, meter o dedo na chaga, e deixar ben claro o “malo, malísimo” que é o Pontevedra, mentres celebra a permanencia do Celta, a 15 do Madrid ou o ascenso do Deportivo.
Un deses casos déuseme hoxe mesmo, esta mañá, e como xa me teñen fartiño decidín non calarme, cansado de aguantar os seus acedos comentarios (sempre “negatifos”, que diría Van Gaal), e poñelo no seu sitio para que, xa que dubido aprenda nin cambie dada a súa idade, polo menos deixe “de foder coa pelota”, como dicía o gran Joan Manuel Serrat.
Así que me sae da miña alma granate compartir convosco o vivido con este personaxe, que non é o primeiro, nin a primeira vez, nin será (desgraciadamente) o último, nin a última vez. Chego a tomar un café mañaneiro. O ínclito vén a por min e o primeiro que me di é “que, o Celta salvouse…e o Madrid gañou a champions…e o Coruña ascendeu…pero o Pontevedra…vaia m…Estiven a velo e deron pena”.
Mírolle, de arriba abaixo, con cara de noxo que non me deu a gana de disimular e pregúntolle: “Ti que che dedicas, a tocar os coj…? as túas alegrías son as de equipos doutros pobos antes que as do teu? Así nos vai…Por certo cantas veces fuches a Pasarón nos últimos 10 anos?” Respóndeme, “a verdade é que poucas”…
Non podo evitalo, mírolle con desgana e dígolle, “claro, coa túa valiosa achega, non me estraña que baballoes contra o Pontevedra, que ten xogadores que se pagan con padrenuestros, non como o Celta, Madrid ou Deportivo, que che dan alegrías. Por certo sabes cantos afeccionados ten o Deportivo en cada partido? Pois entre 28.000 e 30.000. E sabes que na Coruña antes son do Depor que do Madrid ou do Barcelona? Se cadra, se te miras ao espello igual atopas a razón de que, segundo ti, o Pontevedra sexa unha m… de equipo”.
Quedou pálido, pero polo menos serviume para desafogarme e terminar o café tranquilo e sen que volvese darme a lata. Faltoume completar a estrofa de Serrat dicíndolle “Neno, que iso non se di, que iso non se fai, que iso non se toca”, refírome ao Pontevedra, porque para el non, pero para moitos granates (ou todos), despois do cabreo, toca restablecer.
Farémolo como o facemos cada vez que, con frecuencia, pintan bastos para nós e volveremos a Pasarón coas mesmas ganas e ilusión de cada vez, de cada ano, de despois de cada hostia deportiva que recibimos, porque ser GRANATE é un sentimento que hai que levar dentro, máis aló de quen estea en cada momento, algo que o “fregués” ao que me refiro non poderá vivir nin sentir xamais.
Así que, meu anónimo “coñecido”, segue gozando do teu Celta, do teu Real Madrid, ou de quen che dea a gana. A min e a moitos pontevedreses ou asimilados ninguén nos quitará a ilusión, as ganas e a forza para seguir tendo o corazón tinguido dunha soa cor, o granate.
Só 4 días, pero xa desexo que desde o club cheguen novidades…ilusiónennos…fágannos pensar que “este ano si” o imos a conseguir.
Polos 10.000 de Pasarón, atrévome a pedir á Presidenta que non desaproveite a crista da onda dos novos granates, moitos dos cales se engancharon nestes últimos partidos, a pesar da decepción final. Que non deixe pasar moito tempo sen que teñamos noticias de que o Pontevedra segue vivo e que necesitamos a todos para que dentro dun ano o meu “amigo tocapelotas” igual ata chegue a celebrar un éxito granate, que será de toda a cidade e de toda a inmensa afección que temos, envexa de moitos.
Toca resetear? Pois o faremos, se non o fixemos xa...Agora e sempre, como dirían en Arxentina Imos, Pontevedra, carajo!