Antón Roel Villanueva
Un premio para un ilusionista
Érase unha vez unha cidade feita de pedra e camelia onde moitos dos seus habitantes esqueceran os velliños e velliñas que vivían nunha residencia para maiores e case que nunca recibían cartas nin postais, algúns o xustificaban ao decir cas cartas escritas a man eran de outra epoca e atopábanse en extinción e por iso non as recibían.
Ata que un dia apareceu na cidade un ilusionista que cun truco de maxia foi quen de guiar a Estrela da Fartura das Palabras ata a Residencia de Maiores de Campolongo e, de sùpeto, como folerpas de neve ao caer polo Nadal chegaron centos e centos de cartas e postais e agasallos da cidade e de moitos lugares lonxanos, e voltou a alegria nos velliños que pensaban que xa se esqueceran deles e co sorriso nos beizos non eran quen de ler tantas mostras de cariño que lles chegaban e facianlle còóxegas nos cansados corazòns.
Alí estaba abrindo cartas con tenrura o vello Mariñeiro da Moureria, supervivinte de moitas mareas con tempestades de sal no Gran Sol lendo cartas que chegaban ata de Australia; a Lavandeira do rio dos Gafos, que de nova lavaba na Ponte Boleira para os señoritos da boa vila; e a Leiteira de Tomeza, que carrexaba o leita ata o Campo da Feira. Estas mulleres non eran como as famosas. Sen Sombreiro, elas sempre levaban algo na cabeza, as pesadas tallas de zinc ateigadas de roupa, os cántaros do leite, as cestas do peixe, os mazaricos dos vimbios, e atados de roupa e cabazas e legumes para vender nas feiras, todas emocionadas ao ler tantas cartas de amor que chegaban de todas partes.
Alguén que foi quen de abrir fendas dos corazòns de tanta xente para mandar cartas que carrexan cariño e agarimo a os nosos velliños e velliñas. Moitos homes e mulleres pensamos que é merecedor dabondo do próximo Premio Cidade de Pontevedra ou calquera outro premio e o noso recoñecemento a tan boa iniciativa.
Grazas ao ilusionista que foi quen de facer felices e dar visibilidade a moita xente tan nacesitada de cariño e compañía nun recuncho da nosa cidade a carón do río que aínda segue sen luz, pero aínda se escoita o seu murmurio ao pasar paseniño para nom molestar os velliños e velliñas que están a ler as cartas que non paran de chegar. Juan José López Pena, un dos nosos bos e xenerosos. Grazas de corazón.