Pedro J. Peón Estévez
O defunto do senhor Aquilino o Ribadouxo ou as mil maneiras de matar un porco sen axuda
Víase vir. Remexeuse a cascarilha. Alborotouse o galinheiro (Goma 2); Pontevedra ten poucas luces !!…¡ ay mísero de mi y, ay infelice…! Por certo: CAÑADA REAL (Madrid) leva anos sen luz...Paciencia senhores que a todo porco lhe chega o seu San Martinho. E falando de porcos...Quen si tinha moitas luces era o meu vecinho, o defunto do senhor Aquilino o Ridabouxo, natural de Mimá, diolodescanse…non vos tenho falado del…? Si hó !
O defunto do senhor Aquilino o Ridabouxo, que en gloria estea, deu tanto que falar e que rir que aínda hoxe, no duodécimo cabodano do seu pasamento, en Mimá segue a ser a comidilha de moitas tertulias onde, tarde ou cedo, alguén comeza a sua intervención coa seguinte cita: " Como ben dicía o defunto do senhor Aquilino o Ridabouxo, que en gloria estea..."
Era este home un tipo moi ilustrado. A sua casa estaba ateigada de libros e tratados de tóda-las disciplinas habidas e por haber e todos tinha lido e relido malia que non entendese nin a metade do que lía, o que non lhe impadía endosar improvisadas conferencias a todo aquel que pilhaba descoidado. Se pescaba alguén sachando nunha leira, alá o ía a espetarlhe unha profunda disertación sobre meteoroloxía, termodinámica, espaxiria ou física cuántica, tanto se vinha ó caso como se non. Todo isto non impedía que fose unha belísima persoa, que tamén cómpre dicilo. Unha cousa non quitaba a outra.
Agora ben, no que o defunto do senhor Aquilino o Ridabouxo destacaba como grande experto era na matanza do porco. Longos anos de teimudas investigacións sobre o tema tinhan un obxectivo concreto: matar o corricho de xeito unipersoal, sen axuda de ninguén. Non había casa na contorna onde houbera matanza que non se presentase o defunto do senhor Aquilino o Ridabouxo disposto a por en práctica algún dos seus revolucionarios métodos, por máis que os vecinhos mantiveran o feito en pechado secreto. Era coma unha mosca necrófaga pois posuía un sexto sentido para saber onde ía morrer un marranchote. Máis que necrófaga, colhoeira, no dicir dalgúns. Aínda me lembro cando Blasa acordou matar unha porca, grande coma unha becerra, na véspera do Santo André. Aínda ben non se xuntaran os da familia pola manhán cedo para proceder ó porquicidio, cando se presentou o noso protagonista armado cun pau que non botaba dous palmos de longo. Despois de saúdar, dirixiuse ó animal que fozaba tranquilamente no eirado e ceibou un taurino " Deixádeme so ! ; Vou arrearlhe ó animal un golpe seco con este pau no bulbo raquídeo e provocarlhe una conmoción cerebral de tal calibre que o deixará fóra de combate e listo para o coitelo ". Os homes murmuraban, a Blasa facíase cruces e todos agardaban o peor. O defunto do senhor Aquilino o Ridabouxo plantouse diante da enorme porca e, sen se encomendar a Deus nin ó Demo, arreoulha un trancazo en toda a cachola. O animal deu un berro e embestiu cara adiante levando ó seu maltratador ás carrancholas montado do revés e meteuse velozmente polo portelo do cortello deixando ó defunto do senhor Aquilino o Ridabouxo estampinado contra a parede. Houbo de morrer ! Sufriu contusións, hematomas e fracturas múltiples pero repúxose tras unha longa rehabilitación e unha chea de placas e parafusos polo corpo adiante. Agora ben; escarmentar non escarmentou e seguiu matinando noutros xeitos de excución para porcos...que mira ti que mal lhe farían os pobres animalinhos ! Pasado un tempo, presentouse na casa de Ricardo o Pichín cunha mazorga furada polo medio. Nin que dicir ten que aquela xente disponhíase a facer a matanza. Os que alí estaban mirárono coma quen mira unha nube negra; a mulher do Pichín rezaba polo baixinho e os cativos coáronse dentro da casa á présa coma quen viu o lobo. O difunto do senhor Aquilino o Ridabouxo meteuse na casa e saíu cargando coa bombona do butano. Logo enfiou a mangueira polo furado da espiga e ofrceulha ó porco. Os presentes arredáronse do lugar teméndose calquera desgraza. Iso salvoulhes a vida. Cando o porco comezou a rilhar na mazaroca, o outro abriulhe ó gas a tope e, dalí a pouco, o animal puxo os olhos en branco e derrubouse pesadamente no chan. O defunto do senhor Aquilino o Ridabouxo pechouo gas e dixo: " Agora toca o chamusco " e acendeu un monlho de palha centea e pasoulho polo costado ó xacente bácoro, pero cando lho achegou ó focinho...
A explosión escoitouse en varias léguas á redonda. En Mimá non se acordou outra. A tripalhada rematou pendurada da parra que mesmo parecía os adornos do Nadal; un xamón foi bater ó pasteiro do río; o outro atopárono na Fraga Fonda; os lacóns aínda non apareceron hoxe, "comeríanos os cans" dixo alguén. A cacheira foi pousar no antepeito dunha xanela da Casa Consistorial e tan ben postinha foi quedar que os vecinhos que por alí pasaban, non vendo nada raro, dicíanlhe: "bos días senhor alcalde", pois cómpre dicir que o alcalde, fóra a alma, era coma un vecinho máis. E o defunto do senhor Aquilino o Ridabouxo ? O pobre estaba nas últimas pois rebentara por canto sitio había, pero aínda tivo azos de dicir: " Velaí que o meu sistema tamén serve para descuartizar o porco " Foron as derradeiras palabras do defunto do senhor Aquilino o Ridabouxo, en paz descanse.