Pedro J. Peón Estévez
A pedra de Rosetta e outras insculturas
Máis que escribir, anoto, pois non fun chamado polos caminhos da literatura. O meu é, se queres, a técnica e non as letras. A cada un, o seu. Se garabateo estas verbas é porque o feito que quero plasmar paréceme tan interesante que merece ser gardado nalgún sitio para non esquecelo e poder contalo ós familiares máis achegados, ós amigos moi amigos e ós filhos que aínda non temos a Chiqui e máis eu, e non por falta de ansia.
Eran as cinco e dez da tarde cando entrei na casa, tal como adoito cando trabalho. A bonita doctora Chiqui non estaba a bordo. Sairía pasear pola beira do río. Era o seu día de descanso, que ben o merecía, desmadrada como anda a Sanidade nestes tempos. Non estou afeito a estar só nesta casa tan nova, tan ampla e tan baleira e prendo a tele por sentirme acompanhado dalgunha maneira pero están dando noticias de…adivínhen…iso é: da guerra da Ucraína. Apago; lanzo o mando contra o sofá e chamo á bonita doctora Chiqui. Respondeu axinha: "Xa vou chacho”. Veu un refacho de brisa mareira e os tirantes da ponte entoaron unha surrealista peza musical. Hai tempo que non imos a Ponte Bora pola verea do río.
Mercamos casa moi preto do Lérez, o río que nos viu nacer como parelha nas súas beiras. Soemos ir á Ínsua do Covo. Hai quen lhe dí Ilha do Covo. Eu sempre tiven que as ilhas nos ríos chámanse ínsuas pero non sei: Pontevedra sempre foi algo especial. E que non che venhan co de " Isla de las esculturas... daquela, apaga e vámosnos. A bonita doctora Chiqui dime que deixe de estrulharme as meninxes e de retorcelo todo ou vou rematar por facer un nó na mingalha. Razón non lhe falta.
Achego o nariz ó vidro do salón e aí a vexo vir corricando pola mesma ribeira que nos viu abrazados tantas veces. Só lhe falta atravesar a rua para acadar o edificio e subir no ascensor ata o terceiro. Aínda que está un pouco alonxada, reconhézoa ben. É tan especial que podería distinguila entre un milhón. O Lérez é un espelho reproducindo fielmente ceo e nubes. Unha familia de parrulos apenas fan melha nel.
Sinto garabelhar na porta e vexo correr o ferrolho ata deixala expedita. A pesada folha de madeira reforzada xira sobre as charnelas e amosa, exultante, a bonita doctora Chiqui que deixando un pequeno libro e as chaves sobre a consola da entrada, deu un par de rápidos pasos cara a min con aqueles olhazos ambarinos abertos de par en par, os rechonchos brazos extendidos e os beizos, carnudos de seu, estaban agora finos e alongados enmarcando un amplo e branquísimo sorriso. Podería adevinhar o que vinha a seguir. Dun lixeiro salto atenazoume polo van con ambas pernocas e rodeoume a caluga cos brazos. A boca acoplouse á minha e deixoume un regusto a selva amazónica, é dicir: cálido e húmido. O violento embiste estivo a piques de dar comigo no chan e coido que esa era a intención. Por sorte, estou en boa forma e puiden manter a vertical amarrado fortemente ás súas xenerosas nalgas...en fin; intentarei seguir. Quixen chimpala no sofá pero viume as intencións e escapulíuseme.
- Quieto parado! -ordeoume- Primeiro tenho que me duchar, logo papar algo (tenho unha fame rabiada) e despois, se acaso, falamos.
Pechei a porta. Ela foi deixando un regueiro de prendas polo chan do pasilho: pucha, tenis, suadeira, malhas, sostén e, xa por último, unhas lixeiras bragas que deixaron ó aire aquel par de fermosos glúteos que tanto me gorentaban. Conhecíaos de memoria pero nunca me cansaba de admiralos e quixen velos de preto. Cando me acheguei, ela meteuse axinha no banho e pechou a porta pero aínda tiven tempo de ver algo extranho...misterioso. Colhín o móbil. Escoitei onda a porta e entrei en silencio cando estimei que se estaba enxaguando, cousa que ela facía de cara á parede, erguendo os brazos sobre a cabeza e permitindo que a auga se levase ata a derradeira folerpa de escuma polo sumidoiro. Fíxenlhe un par de fotos ó seu amplo traseiro e saín sen que ela se decatase. Cando saiu, envurulhada nun albornoz de banho, eu estaba sentado ante o ordeador visionando as recentes fotos. Ela achegóuseme por detrás e centrouse na pantalha.
- Que tan interesante é o que estás a ver ? -preguntou.
- Dimo ti -contestei amosándolhe un primeirísimo plano do seu propio pousadeiro.
Ela reconheceuse no intre e alporizouse.
- Pero serás porcalhán ! Non pensarás subir iso á rede, pervertido ?!
- Non, non penso, pero dime: estas son nádegas ou valados publicitarios ?
- Ti queres atrapar unha ostia ??!
Reconhezo que se ponhía moi guapa cando se anoxaba pero tampouco era cousa de tentar á sorte.
- Dime logo que significan todas estas letras e quen tal che fixo.
Achegou a cara á pantalha e concentrouse enrugando o celho.
- Non tenho idea -repuxo xa máis calmada- Non o entendo...Ha ser unha das túas montaxes...
- Non é non; oxalá fose. Que fixeches hoxe ? Con quen estiveches ? -indaguei.
- Despois do xantar fun ata a Ilha do Covo, alá polas tres e media. Dei a volta ó eucaliptal e despois estiven sentada nun banco arredor dunha hora lendo un libro moi interesante ata que chamaches ti e vin axinha para a casa. Non vin a ninguén conhecido nin parei con ninguén.
Volvendo a vista á pantalha, comentei:
- Son palabras escritas ó revés...Non será algo satánico ?
Soltei a frase case sen pensar, sen pedirlhe permiso ó sentido, que diría a minha nai. Ficamos os dous en profundo silencio. Confeso que, por un intre, sentín medo. Chiqui miroume en fite cas santas dos olhos e, sen falar, acordamos esquecer todo aquel extranho incidente e non volver a mencionalo. Era un bo remedio para esa clase de cousas, ou sexa: "Haber, hainas pero non lhes fago ningún caso".
Esquecín o tema, pois veume a lembranza de cando conhecín á bonita doctora Chiqui. Cruzámosnos no alto da Ponte Salsicha e saudámosnos. Eu ía cos meus amigos, ela cos seus. Eu volvín a vista atrás, ela tamén. De súpeto desaparecera todo quisque e tan só quedabamos nolos dous, o río e a branca ponte ferrenha. Desandamos uns pasos e bicámosnos por vez primeira sobre o manso Lérez. Coido que non foi tanto así, coido que o sonhara, pero queda ben...non si ?. Si sonhei, e mil veces con ese tafonario seu que me quita o sentido. Mesmo lhe compuxen un poema que bo trabalho me deu atopalo para este escrito pois adoito gardar cousas entre as folhas da Gran Enciclopedia Larouse e…Busquei por Chiqui pero non estaba e fun dar con el no sexto tomo, entre as páxinas 2828 e 2829 onde se atopa o termo "culo". E di así:
Cúpulas xémeas de templo templario,
Vasto hemisferio por Greenwich tronzado
Íntimas lombas, secreto de estado
Que, noutrora, chamaban zafanario.
Todo é fartura mais nada hai que sobre,
Brancas medorras sen trasnos nin mouras,
Prado onde xogan as miñas dez touras,
Pota de morno alambique de cobre
Diplopía horizontal de lúa chea,
Dondo deserto con oasis na grecha,
Lombas dunares de vento e area
Dorme Polifemo, o só olho pecha
Sonha con medas de palha centea
Pois non fica lonxe a húmida brecha.
Cando o rematei, linlho á bonita doctora Chiqui e case mo fai comer. Por que será que eses seus cabreos me ponhen tanto ?
Fora un bo intento, pola minha parte, para louvar iso que definen eufemísticamente como "Onde o lombo perde o seu casto nome" ou "Salva sexa a parte". Coido que valerse dese tipo de recursos é "Confundir o cu coas tempas".
E foi pasando o tempo entre o trabalho e a casa; entre o río e a cidade. Bici, cafés, exposicións, concertos, tapas, teatro,compras, caminhar e máis caminhar. Temos algúns amigos (poucos) e raras veces quedamos. Conseguimos pasar de incógnito nunha vila pequena. Temos todo o tempo para nós e todo nos fai falta (sobre todo para ensaiar ténicas de facer picarinhos pero sen facelos; só simulacros...polo de agora. Mais, tarde ou cedo habiamos de tropezar co velho enigma. Se non as enfrontas, as pantasmas nunca se van de todo e sempre acaban por materializarse cando menos un espera. Unha manhán de domingo fumos pasear. Comezamos a andaina pola xunqueira de Alba e as marxes do Rons. Logo do Pavilhón, atravesamos o Campus, acadamos o río e rodeamos o eucaliptal no senso das agulhas do reloxo. Cando acadamos a recta onde os bancos de pedra, a bonita doctora Chiqui dixo:
- Aí sentei eu a ler perante unha hora ou máis o día aquel que...Sabes cal che digo chacho ?
- Sei amor; xa case o tinha esquecido -mentín.
Seguimos en silencio. Un bocadinho máis adiante, pasamos a ponte, ela diante de min. As súas lindas cachas subían e baixaban con armoniosa alternancia. Moi logo enfiamos caminho da casa a bo ritmo pois, pola tarde, ela tinha garda e eu ardía de impaciencia. Non houbo simulacros. Media hora despois de ela marchar para o Hospital, xa eu me atopaba de novo onde a fileira dos bancos de pedra tableta en riste. Antes de seguir, quixera dar conta das minhas teimas. Mil veces examinei as fotos da ducha e mil veces rematei nun calexón sen saída. As brancas nádegas da minha dona estaban cruzadas por supostas frases escritas ó revés, en maiúsculas e apenas lexibles. Eran dun borroso tono rosado e, a duras penas puiden distinguir unha palabra en cada glúteo que, unha vez invertidas no ordeador, dicían: ENFERMEDAD… MENTAL. Atopábanse rodeadas por outras totalmente ilexíbles. Confeso que me asustei moito pero iso non me impediu seguir coa pescuda. Esas dúas palabras estaban xusto onde apoian os esquións ó sentar. Eran os puntos de maior presión por iso se marcaran melhor que as demais. Con tales pensamentos acadei o vieiro dos bancos de pedra. Son oito e están ó correr do tramo recto da senda branca que vai desde da ponte " Salsicha " ata os eucaliptos en paralelo ó Lérez. No comezo, emprazada no chan, hai unha media cana de ferro groso onde se le "Bancos de pedra" e, debaixo, o nome da autora. A partir daí comeza a fileira de escanos. Tirei fotos de todos e cada un, especialmente do cuarto comezando pola parte da cidade. Están formados por unha lousa de 137 x 64 x 15 cm. Descansando sobre dúas verticais, o conxunto bota uns 45 cm. de alto. Semelha un dólmen baixinho. A cara de asento presenta unha ducia de frases gravadas na pedra; auténticas banalidades. A autora, pretendendo facer alarde de inxenio, rematou por crear unha exposición permanente de perogrulhadas; un museo da parida. Pero, en fin, a quen os deuses non dan talento, danlhe vista comercial; por esta amálgama de caralhadas, unha tal Jenny, cobrou un pastón no seu día. Intereseime pola súa obra e atopeina no Guggenheim de Bilbao cunha variante do seu talento: máis do mesmo; frases necias proxectadas polas paredes. Pensei que é ben certo que non todo o mundo pode ter o talento de Gómez de la Serna, por american@ que sexa. O importante foi que resolvín o enigma que tan preocupado me tinha.
Aquela noite na cama, moito rimos a bonita doctora Chiqui e mais eu, tras dous intentos de descendencia virtual.
- "La enfermedad es un estado mental" aí xusto foi onde sentaches. A verdade é que aquela literatura só serve para sentar encima, aínda que os teus glúteos son demasiado chulos para iso.
- Xá; pois esta frase tampouco é mala: "La decencia es algo relativo" -máis risos- Daquela, as minhas nádegas xa non son as "táboas da lei" ?
- Non, pero se son a pedra de Rosetta, eu quero ser o teu único Champolión.
E, no durme-vela previo ó sono,sonhei. Sonhei que eu era un artista conceptual, medio árabe, medio chinés chamado Sho Akim, a quen alguhas entidades locais encargaran unha escultura para a Praza de España de Pontevedra. Mandei erguer un cículo de formigón no medio da praza. Logo contratei un camión de cascalho de obra ( anacos de vigueta, bovedilhas, tixolos, formigón, pedra, area, táboas, vidros rotos, etc. nun totum revolutum ) e mandeino bascular no círculo. Logo remexín un pouco todo aquel lixo. No día da inauguración xuntáronse alí todo tipo de xerarcas locais e autonómicos, un par de artistas consagrados; xentes da Cultura en xeral e algún xornalista preguntón:
- Por fin conta esta vila cun SHO AKIM auténtico, que é o que representa ?
- Trátase dun conxunto ultra - moderno que estou entre chamar " Venus Encoiro " ou " Séptico Emético " ou " Monte OLimpo " ou " ProLixo " ou:..
Foi un completo fracaso, todo hai que dicilo. Para triunfar nestes círculos, primeiro cómpre ser " famosete e/ou enchufado ".
" Morir y resucitar te brinda unas perspectivas extraordinarias "
E tan extraordinarias, Lázaro.