Pedro J. Peón Estévez
Spain is different (I)
- Escuche sr. Ministro: para grabar la presentación del eslogan, será necesario que practiquemos un poco...
- ¿ Y practicar para qué ? No creo que sea tan difícil decir: " ¡España es diferente!"
- Ya, don Manuel, pero es que lo haremos en inglés y...
- ¡ Está usted de coña, amigo mío....!¿ inglés dice usted ? ¡ No me bacile hombre de Diós !
- Si tiene usted alguna dificultad, que lo haga el autor del eslogan...
- - ¡¡ El autor soy yo querido amigo !! ¡Venga, encienda las cámaras y adelante! ¡ y no me las muevan que me van a oir ! ¡ No me muevan las cámaras por lo que más quieran !
- Un momento presidente...
- ¿¡¡ Que c.....o pasa ahora !!?
- Que se le ve el cable, tranquilo, enseguida lo arreglamos...
- ¡ Ay que leeeria ! Y ya me dirán ustedes por que c...o quieren que lo diga en inglés...¿tienen algo en contra del idioma del Imperio?
- Claro que no don Manuel, pero la mayoría de los turistas europeos entienden el inglés y a ellos va dirigida esta publicidad.
- ¡Pués venga, vamos, y no me toquen más las...narices!
- Adelante, don Manuel.
- ¡Spanix drifén!
- ¡Corten! A ver don Manuel: es Spain...Espein, ¿entiende?, luego is y después díferen y no diferén. Son tres palabras: Spain is different ¿entiende? Venga, va.
- "IS PAIN, is different"....¿ es así ?
- Por desgracia si. Pero nos interpretarían mal don Manuel. Diga Espein is díferen; es fácil señor.
- ¡Espáñara...oye tu, para ya de mover la cámara que no me concentro ! Si vuelves a moverme la cámara me voy y listo!...¿¡ como !?...¡que realizador ni que leches! Aquí el único realizador soy yo y la cámara me la dejas ahí quietecita, ¿Vale? Va: Espanish is dif...
- ¡Corten!
- ¿¡ Pero que c......s pasa ahora !?...¡Mecag....en tal! ¡Ahora si que me voy!
- Que no es Spanish, don Manuel. No es Spanish is, es Spain is, ¿comprende? Espien is díferen. A ver; una más y verá como queda bién. Relájese, cálmese...respire...Venga; va...¡ acción !
SPAIN IS DIFFERENT, CARALHO ! I
Canducho e Manolo pasaban por irmáns pero só eran grandes amigos. Eran dun tempo e criáranse porta con porta. Foran xuntos á escola e despois fixéranse soldadores de arco no estaleiro que ergueran na praia polos primeiros sesenta. De non seren físicamente distintos, poderían pasar por xemelgos. Foi alí, no mesmo varadoiro, onde escoitaron falar das plataformas mariñas que montaban no mar do norte. Contaban delas coma do Eldorado; que pagaban uns salarios fabulosos e que as mozas nórdicas, suecas, danesas e holandesas eran auténticas valquirias e máis abertas ca as do país. Os que alá foran contaban verdadeiras películas; uns, os menos, mercaran casa, casaran e mesmo puxeran negocio, outros mercaran un luxoso carro (un Jáguar ou así) que acabaron estampinando contra un poste e outros só tinhan para contar ós netos o detalhe aquel de cando pecharon unha discoteca para eles sós alá na lonxíncua Rotterdam, o que lhes custara un capital. Querían pasar por novos ricos e remataron sendo velhos pobres, pero como eles din: que lhes quiten o bailado. Non se consola quen non quere. A frebe do ouro sempre produce destes brégolas. Algún ata empezou a "endrogharse" daquela.
Ós dous amigos faltoulhes tempo para enrolarse nunha empresa inglesa que montaba unha desas perforadoras nalgún punto indefinido do Báltico entre Tallín, Helsinki e Estocolmo. Tres meses levaban trabalhando alí doce horas ó día sen descanso. O trabalho non era moi esforzado pero si terriblemente rutineiro. Tratábase, basicamente, de queimar miles de electrodos entre un balbordo de motores e metais, no medio daquel mar sempre bravo e ventoso. O frío, malia a roupa de abrigo, facíase ben notar. Pero no día presente cumprían os tres meses de labor contino e, de seguido, tinhan todo un mes de merecidas vacacións. O plan era ir en helicóptero ata o aeroporto de Estocolmo- Arlanda para voar ata Madrid e dalí a Santiago e á casa. Ese era o plan pero os dous mozos introduciran un pequeno cambio: pasarian dous ou tres días na fermosa Estocolmo para conhecer a cidade e...as suecas, das que tinhan escoitado contar cousas alucinantes.
Pouco despois de alborexar, un grande helicóptero agardaba cos motores en marcha. Subiron como unha ducia de persoas con equipaxes de man. O seu destino era o aeroporto de Arlanda, un dos máis grandes do mundo, pero aterraría na capital xusto para deixar a un par de enxenheiros suecos mailos nosos amigos. Tomaron o taxi máis próximo e amosárolhe ó conductor un papel cun enderezo que lhes facilitaran na companhía. En escasos minutos plantaronse diante da entrada dun moderno edificio que tinha pendurado, sobre unha ampla entrada de cristal, un grande cartel que rezaba: "Mare Nostrum, hotel och restaurang". Entraron, alugaron dous cuartos, aseáronse un pouco e dispuxéronse a sair. Na recepción, Cándido colheu un folheto turístico. Preguntou ó empregado que poderían ver na cidade antes do xantar. O home explicouse longamente en sueco, inglés e mesmo francés pero os nosos amigos nada entenderon, coma así, dixeron que yes a todo. Manolo preguntou se daban de comer facendo os acenos que se entenden en todo o planeta. O outro entendeu de contado e animounos a comer alí e sinaluoulhes a porta do salón-comedor. Manolo e Canducho botaron unha olhada pola porta entreaberta e gustoulhes o que viron. Saíron á rúa dicíndolhe chao ó recepcionista.
- Mycket bra, vi hörs senare -contestou o outro. Ó tempo que saía, Canducho volveuse e díxolhe:
- Si, senare tamén; merendare non, pero senare si. Apunta dous.
E comezaron a patear Estocolmo sen rumbo fixo e parando cada canto nun bar a tomar unhas canhas. Aqueles caralhos entendían o de "one beer" á perfección. Nunha destas preguntaron por un monumento do folheto a un paisano nunha mixtura de "italogalinglish" e, malia os esforzos e boa vontade do home e a barbalhada dos outros dous, ningún dos tres se enterou de nada...que mira ti que son enrevesados estes escandinavos !
Cando quixeron decatarse, estaban perdidos. Por sorte, Manuel aínda conservaba o papel co enderezo e repetiron a operación da manhá e, en nada, acadaron a entrada do hotel. No comedor, champurreando un pouco de aquí e un pouco de alá cun camareiro que falaba un portugués bastante aceptable, compuxeron un menú máis que bo. O camareiro aconselhoulhe un vinho da riveira do Loira que estaba de medo. Os franceses son un pouco zangamoinas pero, no tocante a vinhos...chapó ! ( e nunca meluor dito ) Houberon de pedir unha segunda garrafa porque a primeira foi vista e non vista. Cando remataron o xantar, pediron cadanseu chupito dunha augardente de mazá que os franceses chaman pomme, tamén proposta polo camareiro e que, sen chegarlhe á nosa herbas da casa, tamén estaba boa. Cando deron o xantar por rematado, Canducho chamou polo camareiro con voz potente:
- Servitör, snälla ! -O camareiro (que se chamaba Viggo), Manolo e maila xente da mesa vecinha sorprendéronse polo rotundo da chamada. Canducho ficaba fachendoso de falar "tan ben" o sueco.
- Combien...eer...canto se debe...en fin: canto vale este ghaldrucho Ghicho ? - ( nota: desde que se enteraron que o nome do camarero era Viggo, ámbolos dous chamábanlhe Ghicho. Eles saberían por que.) O tal Viggo fíxolhe senhas de que lhe amosaran as chaves dos cuartos e anotou os números. Manolo dixo exaltado:
- Debe de ser babeco; non nos cobrou.
- Xa che sairá na factura. Oes Guicho, dinos onde hai...- amosoulhe unha folha de papel que sacara do peto. O camareiro leu, puxo cara de ferreiro e replicou:
- Nesse !! - virou en redondo e foise murmurando polo baixo.
- Pero ti que lhe deches aí Canducho ou caralho ?! -quixo saber Manolo.
- Eu que sei ! O que me deu Frascalli !
- A saber o que che escribiu aí ese italiano !. Inda nos van meter no trulho !
O camareiro voltou no intre. Con el vinha un elegante senhor duns trinta e tantos que traía o papel na man.
- Escuse me, sir. We are soldadors in plantaform Baltic...- Canducho facía uns esforzos tremendos con cada paladra que soltaba. O recén chegado filounos no instante:
- Son ustedes españoles, verdad?.
- Siii, de Pontevedra !! Alabado sea el Señor !! Non sabe vostede o calvario que estamos a pasar para facernos entender nesta terra...
- Vaia, encima galegos....
- Vostede tamén ? - quixo saber Manuel.
- Non, pero estou aprendendo galego e gaita no centro galego de Stokholm. Cando me manexe ben en ámbalas materias quero facer o caminho de Santiago e ir cantar e tocar naquela terra.
- Pois cando vaias, avisa que te acompanhamos. Eu pégolhe ó bombo e aquí Manolo ó tamboril.
- Vale; sabedes o que está escrito aquí ? - dixo desdobrando o papel.
- Nin idea, a saber que escribiría aí o mamón do Frascalli.
- Vexamos: hej / snälla / god morgon / Servitor....
- E que quere dicir iso ? -inquiriu Cándido.
- Pouca cousa: hola; por favor; bo día; camareiro e...fittor och tuttar, e dicir: cricas e chuchas. E isto o que buscan vostedes ?
- Oia, non vaia a pensar que nos...
- Eu non penso nada. Eu so estou ó seu servicio para facerlhes agradable a sua estancia na cidade, dentro das nosas posibilidades. Xa conhecín moitos coma vostedes: noventa días seguidos de trabalho sen ver unha dona, sen molhar. Xa lhes presentarei eu algunhas amigas. De calquera maneira o de "knulla" non lhelo digan a ninguén e tampouco isto de "heta damer", iso sería pasarse de "heta"...
- E logo que quer dicir ? Preguntou, curioso, Manolo.
- Senhoras quentorras.