Marta Rodríguez Engroba
25N - De verdade facédelo polas vítimas?
Ana chegou a Si, hai saída, o colectivo de axuda a vítimas de violencia de xénero do que formo parte, cando aínda non había moito que iniciáramos a nosa andaina.
Xa é da casa.
Chegou nunha situación bastante complexa, despois de sufrir violencia de xénero durante moitos anos e mergullada nun proceso legal mal levado, prácticamente esquecido nun caixón, que non conseguira que o seu agresor, cunha máis que lóxica sensación de impunidade, deixara de ameazala, de acosala, e de amedrentala utilizando aos seus fillos coma moeda de cambio, tres en total, polos que cada día ela debía agochar o seu medo, a súa angustia, e sair ao mundo a loitar.
Tiña que sacalos adiante como fora.
Pouco a pouco, despois de moitas horas de traballo, de moitas incertezas, de moitas bágoas que non podía evitar de pura impotencia, de dor e de pánico, conseguimos ir reconduncindo o seu caso no eido legal, e malia que o obxectivo prioritario, que era evitar as visitas dos menores ao seu maltratador, ainda semella estar lonxe, a súa situación foi, dentro do posible, normalizándose.
O tema económico, laboral, era outra cuestión.
Sen apenas apoio familiar, con tres nenos ao seu cargo e sen poder contar, como adoita ser frecuente, con esa pensión paterna estipulada para eles, pero que case nunca chegaba, superar cada día era un reto, e dos grandes,pero, cunha enorme forza de vontade, aceptando canto traballo se lle presentaba, sempre en precario, conseguía ir tirando.
Limpiou casas, oficinas, coidou maiores, nenos, vendeu produtos de limpeza, traballou de camareira…..todo con tal de gañar unhos euros e que aos seus fillos non lles faltara de nada.
É, realmente, unha loitadora, unha muller, coma tantas outras nunha situación semellante, para admirala.
Pero a maldita pandemia veu a quebrar ese fráxil equilibrio e o dos seus fillos.
Durante o confinamento perdeu os traballos que tiña, sen poder optar a prestación algunha, xa que traballaba en B. Non conta con ningún outro ingreso.
A situación, sempre complicada, comezou a ser abafante.
A comprensión do seu caseiro e o veto ao corte de suministros deulle un pequeno, malia que transitorio respiro, e xustamente a finais de Setembro, cando ese veto finalizou, conseguiu un traballo dunhas horas limpando unha cafetería.
Ningunha marabilla, pero menos era nada.
A segunda onda do coronavirus levou por diante ese traballo, precario, mal pagado e sen contrato, si, pero que non se podía permitir o luxo de rexeitar.
Agora non entra un só euro na súa casa, tan só o que súa nai, viuva, lle pode dar a costa da súa escasa pensión.
Tampouco pode optar a prácticamente ningunha axuda, por múltiples atrancos burocráticos e pola situación laboral irregular que sempre tivo.
As facturas amoréanse, e os avisos de cortes de suministros comezaron a chegar.
Hai días nos que o medo a chegar a casa e que a luz non se acenda, non poder facerlles o xantar aos nenos ou bañalos en auga quente lle produce tal ansiedade, tal dor no peito , que non a deixa respirar, nin siquera chorar.
Ainda así, conserva unha chispa dese carácter seu afable e simpático, e,hai unhos días, ollando os actos anunciados de cara ao 25N, o día contra a violencia de xénero, no que semella haber unha competición para ver quen organiza os de máis sona, quen trae ao persoaxe máis coñecido, quen sae en máis fotos, e nos que as institucións e os seus colectivos "acólitos" falan de empoderamento, de igualdade, de sororidade, de liberdade, Ana, cunha certa retranca, mirando o xornal, levantou a vista, e, cos ollos cheos de bágoas, mirounos, e fixo a seguinte reflexión:
"Pero para quen fan todo este teatro?. E de que nos serve as mulleres que nos atopamos nunha situación coma a miña, que somos moitas?.
Teñen a caradura de falarnos de empoderamento. Poderían eles empoderarse se cando chegaran as súas casas non atoparan máis que frío e escuridade, se non souberan como nin que facer para que os seus fillos tiveran algo que levarse a boca e auga quente para asearse?".
"Como teñen a pouca vergonza de falar de liberdade, dunha vida sen medo, cando nos deixan desprotexidas, porque a min sempre me acompañástedes vos. Nunca o policía que me asignaron, que xamáis se preocupou de saber se os nenos e eu estamos ben, se seu pai me segue ameazando, nin tampouco fixeron nada cando vos destes a voz de alarma da nosa desprotección?". O único que fan é encher os petos a nosa costa, a costa da nosa desgraza!" dicía xa chorando de impotencia vendo, ademais, como unha das persoas que lle negou axuda anunciaba a súa participación nun destes eventos.
Non puidemos responderlle, porque tamén nos, cada ano, cando chega esta data, na que a hipocresía, a falsa implicación, na procura de diferentes beneficios fai acto de presencia, vos preguntamos, de verdade o facedes polas vítimas?.
E, o mesmo que Ana, nunca obtivemos resposta.
Asociación Si, hai saída