Marta Rodríguez Engroba
Dixéronnos que esta vez sería diferente. Temo que, unha vez máis, mentiron
Desde o momento no que o maldito coronavirus chegou as nosas vidas e nos confinou nos nosos fogares, ou mellor debería dicir nas nosas casas, porque non a todas vivendas se lles pode chamar fogares, ben polas suas condicións, ou pola atmósfera que nelas se respira, o meu estado de ánimo oscila non soamente cada día, se non varias veces no transcurso de todos e cada un deles, con momentos de euforia e outros de franco desalento, algo, supoño, que debe ser común a case todos .
O medo, a incerteza acerca do que nos agarda, unidos ao feito de vernos confinados entre catro paredes, por moi confortable que sexa o noso hábitat habitual, fai case imposible a estabilidade emocional, por mais que tentemos, malia que soamente sexa por un rato, substraernos a dura realidade que nos está tocando vivir.
Onte foi para min un dos días nos que isto se fixo mais patente, e pasei dun algo mais que precario optimismo co que tentei comezalo, a indignación, para, unhas horas despois, ser invadida por unha decepción que non por presaxiada me doeu menos e unha vergoña como hai tempo que non sentía.
A razón foi, en primeiro lugar, a diaria constatación do tratamento que se lle está a dar nesta crise a violencia de xénero, ou, para falar con propiedade, da total falta del, da indiferenza mais flagrante hacia as mulleres e os menores para os que o illamento co seu agresor está a converter estas semanas nunha ruleta rusa na que nunca se sabe si por fin unha das balas vai ser a definitiva.
Como cada mañá, desde pouco mais de mediados do mes de Marzo, cando os representantes do goberno lles prometeron a tantas mulleres que temían e seguen temendo que tal vez non sobrevivan ao confinamento por mor doutra pandemia que xa hai moito que se instalou entre nós, a violencia machista, que non ían estar solas e anunciaron tarde e mal, unhas medidas para protexelas que, basicamente se reducen a unhos números de teléfono que a inmensa maioría, sometidas a un control mais que férreo do seu verdugo, non van poder marcar, e no que para min xa se convertiu nun ritual, constatei que, o mesmo que nos días precedentes, e intuo que posiblemente tamén nos vindeiros, na diaria comparecencia do Comité Técnico do Coronavirus, comparecencias que, aclaro, sigo coa máxima atención, non se falou desta lacra para nada.
Ninguén da datos, non se nos dí qué resultado están a dar esas medidas, se hai repunte da violencia machista, se, efectivamente, tal como prometeron, esas mulleres, seus fillos, están a ser debidamente protexidos, se o seguimento que se lles fai é o adoitado... nada, absolutamente nada.
De feito, ao longo da semana, tan só o Mércores o representante da Garda Civil manifestou, en escasos segundos, a xa celebérrima frase, de "non están soas". Punto.
Nin sequera o feito de que a pasada semana o responsable da Policía Nacional dera positivo no coronavirus, sendo substituido por unha muller, mudou isto.
Nin unha soa vez, desde que esta Comisaria Principal tomou o relevo, se dignou a facer nin a mais mínima alusión ao tema, o cal, por certo, creo que desminte a aseveración que desde diversos colectivos feministas se fixo en moitas ocasión de que é precisa mais presenza de mulleres policias, dando por sentado que teñen unha maior empatía e sensibilidade.
Creo que o proceder desta señora, que tal vez como policía sexa moi boa, seguramente, dado o cargo que ocupa, desminte totalmente que esa empatía, esa sensibilidade, sexa unha cuestión de xénero.
Sinxelamente se ten, ou non. E está claro a que grupo pertence ela.
Tampouco o ministro do Interior, Grande Marlaska, nas veces que compareceu durante a semana, se fixo eco do tema, para que?
Xa está no goberno, xa utilizou a violencia de xénero para facer campaña cando tocou, xa se deixou ver en manifestacións, minutos de silencio e demais eventos que considerou oportunos cando tocou, e xa está.
Cando isto remate, volverá a carga, e asunto resolto. Para iso é ministro.
Idéntico mutismo se deu por parte do resto de integrantes do goberno, un goberno bipartito que fixo do feminismo, da violencia de xénero, unha das consignas mais importantes da súa campaña e que, igualmente, presidiron manifestacións, portaron pancartas, lanzaron arengas feministas a discreción, e, sobre todo, fixeron promesas, moitas promesas, tantas, que houbo quen as creu.
Teño que admitir que a min, persoalmente, sempre me soaron demasiado ambiciosas, demasiado "sobreactuadas", se se me permite a expresión, para resultar totalmente cribles, polo que decidín que estaba no sitio errado.
Nin mellor, nin peor, por suposto. Sinxelamente non era meu sitio, polo que, por coherencia, decidín que non podía enganar a ninguén, e, menos ainda, a min mesma, e actuei en consecuencia: afastándome, e desexando, non obstante, estar errada, porque a miña prioridade é a loita de verdade contra a violencia de xénero, e o mesmo me dá a cor política de quen a libre e sempre contará co meu apoio, tanto persoalmente como do colectivo do que formo parte, se o fai de corazón.
Por desgraza, estou vendo como o tempo me ven a dar a razón, polo menos ata agora, e non me alegro. De verdade que non.
Pero o peor do día ainda estaba por chegar.
A media tarde unha compañeira integrante do equipo de Si, hai saída me fixo chegar un vídeo dunha entrevista que a ministra de Igualdade, Irene Montero, acababa de facer nun programa de televisión.
Concretamente en "Sálvame".
Xúrovos que me levou un bo rato reaccionar e procesar a noticia, e, malia estar vendo o vídeo, ainda me resistía a crer que fora certo.
Efectivamente, alí estaba a Sra. ministra, telemáticamente, por suposto, xa que é unha das afectadas polo virus, recitando, co seu enérxico ton habitual, os xa famosos números de teléfono, aos que otorgaba unhas características de práctica infalibilidade, e dando a sensación de que grazas a ela se está a loitar contra a violencia de xénero.
Dito doutro xeito, unha ministra que brande o feminismo como bandeira, a que se lle enche a boca falando de sororidade, de igualdade, por mor do cal ocupa, se supón, ese ministerio, escolle, despois do silencio mais absoluto, para reaparecer, un programa que cosifica a muller, algo extensivo a un gran número dos programas da cadea a que pertence, que destila machismo en todos e cada un deles, nos que, por certo, non faltou algún episodio de violencia de xénero, para falar de algo tan grave, tan serio, dunha situación tan atroz como a que están a vivir moitas mulleres, moitos menores, entre os cotilleos sobre os famosos de turno e os seus lios de cama, e a diaria crónica do reality do momento.
Non daba creto!. Non podía ser certo!
Lamentablemente, si que o era, e créedeme se vos digo que tiven que tomarme un tempo para respirar fondo, para apelar a miña prudencia, ademais de por respecto a algunhas persoas que, ata non hai tanto, foron compañeiros, e non estalar así, de súpeto, como admito que teño tendencia a facer cando algo me doe de verdade, ou me ofende, porque así me sentín, doida, ofendida, e traicioada, e non soamente por min, de feito, por min a que menos, se non por todas esas mulleres, por eses nenos e nenas que están a pasar estas semanas convivindo co terror.
E, así mesmo, sentín vergoña, moita vergoña, porque, por moito que me teña afastado, nun momento dado tiven que ver co que esa persoa representa.
Din que unha retirada a tempo é unha victoria. Pode ser, mais eu non me sinto así.
Sinto que, sen pretendelo, certo, pero ainda así o fixen, eu tamén traicioei os meus principios.
Errei, si, pero iso non me consola.
Alguén me dixo que o feito de que a ministra aparecera nese programa non era tan mala idea porque moitas mulleres o ven.
Pode ser.
A min o que me deixa claro é que é, ou se cre, moi lista, porque a audiencia estaba asegurada, e, por outra banda, se fora unha aparición mais entre outras, pois mirade, para min non sería igualmente moi afortunada, non creo que sexa o programa mais oportuno, pero ainda tentaría buscarlle unha explicación, pero non dignarse a aparecer para nada, e facelo ahí, dese xeito... non teño verbas.
A conclusión de todo isto?.
Pois eu creo que está tristemente clara,
Dixéronnos que esta vez ía ser diferente, que ían loitar polas vítimas da violencia machista, polas mulleres, e moito me temo que, unha vez mais, mentiron.
Asociación Si, hai saída