Marta Rodríguez Engroba
Mesmo ante as desgrazas hai clases
Todos estamos a vivir unhos momentos duros, sen dúbida, uns momentos para os que non estamos preparados, por moito que creamos o contrario, e que nos teñen desconcertados, que nos custa asimilar.
Eu non son unha excepción, procesar todo o que está acontecendo non me está resultando doado, e hoxe, despois dun día moi duro, confuso, e, por que non dicilo, no que o temor e o meu principal sentimento, escribo isto co corazón encollido, coas bágoas pugnando por saír e sen conseguilo porque a indignación non me deixa.
Todos e cada un de nós tentamos xestionar esta crise provocada polo coronavirus do mellor xeito posible.
As recomendacións de ficar na casa para non provocar males maiores espallando o virus son claras.
A todos se nos pide que sexamos responsables, e se nos propoñen alternativas, desde o teletraballo para os adultos, ata as clases vía internet para os nenos nun intento de que o ritmo escolar se vexa o menos alterado posible.
Establecementos comerciais, cafeterías....ficarán pechados nun intento de evitar males maiores.
Quen mais quen menos tenta ver o lado menos malo da situación, e digo menos malo porque lado bo non existe, e non son poucos os que manifestan a súa intención de tentar pasar estes días acompañados de libros que talvez antes non leron por falta de tempo, actividades de lecer en familia, películas... en resumo, unha especie de oasis na que levar o temor e as dúbidas do mellor xeito posible.
E eu, entre abraiada e asustada, non podo por menos que repetirme unha e outra vez a pregunta que me levo facendo desde que este pesadelo comezou, como pode ser que ninguén se lembre deses colectivos, moito mais numerosos do que se quere admitir, dos máis desfavorecidos, dos máis vulnerables, entre os que se atopan, por suposto, unha gran maioría de mulleres vítimas de violencia de xénero, e, porén, os seus fillos?.
Empregos en precario, como o coidado de maiores ou nenos, servizo doméstico, comerciais sen contrato a mercé dunhas míseras comisións, nais que deben seguir nesas máis que cuestionables actividades, con ou sen estado de alarma, pero que son a única fonte de ingresos coa que contan, coa que alimentar a eses nenos cos que non saben que facer ante esta situación.
Nin teñen con quen deixalos, nin moito menos lles poden brindar a posibilidade desas clases virtuais, porque bastante difícil lles resulta ter un teito baixo o que acubillarse, como para permitirse o luxo de ter ou mercar un ordenador, nin de dispoñer de internet nas suas casas.
Moitas delas preguntábannos hoxe angustiadas que ían facer, como ían sobrevivir a esta situación.
Non teñen dereito a ningún tipo de axuda, porque non existen no eido laboral.
Non hai contratos, non hai nóminas que os protexan, que lles aseguren uns ingresos.
Tan só lles queda ver como eses escasísimos fondos que con tanto sacrificio consiguen xuntar irán minguando día tras día ata esgotarse.....e despois, qué?
Hai algún caso no que o corte de gas ou de luz por non poder facer fronte as facturas está sobre as súas cabezas como unha espada de Damocles que lles caerá enriba en calquera momento.
Que van facer cando isto suceda?.
Porque as eléctricas, recadadoras desapiadadas non admiten demoras, nin siquera se dignan escoitar as súplicas dun aprazamento, dunha negociación para facer ese pago en canto sexa posible.
As mesmas eléctricas que hoxe mesmo se gababan nos medios de comunicación de ofrecer eses aprazamentos as Pymes e aos autónomos, ante o difícil panorama que se lles presenta, pero os máis vulnerables non teñen dereito.
Son tan só números que figuran no "debe" das suas usureiras contas, e hai que cambialos de columna canto antes, ou, mellor, borralos definitivamente. Ese tipo de clientes, vulnerables, non lles interesan. Hai que afastalos.
A piedade non da cartos.
E elas, os seus nenos, cando ese corte aconteza, non van poder observar esas medidas de hixiene que nos recomendan. Para eles non haberá auga morna coa que lavar as suas mans unha e outra vez.
Cociñar será imposible.....Como van sobrevivir?
Tampouco a posibilidade de acudir aos supermercados a encher os carros compulsivamente é algo que poidan considerar.
As suas escasas compras soamente as poden facer día a día, a pouquiños, a medida que lles van pagando eses míseros euros, se llos pagan, porque cando non hai amparo legal, non é infrecuente iso de "xa che pagarei".
Están angustiadas, choran, algunhas din que precisan traballar, que non se poden permitir o luxo de parar, ata que lles lembras que non vai haber clientes aos que tentar venderlles algo, que todo estará pechado, e as súas caras son pura desesperación.
Outras, pola contra, dín que non saben como organizarse. Teñen nenos pequenos, non poden deixalos sos, nin tampouco considerar a posibilidade de levalos a esas casas nas que, malia a tremenda situación que vivimos, nunha clara demostración de soberbia e inconsciencia dos seus patróns, teñen que seguir indo a limpiar, a cociñar ou o que sexa, porque eles están ao seu, tentando que os seus nenos estean o máis distraidos posible ou dedicándose ao seu teletraballo, porque eles si se poden permitir ese dereito.
Moitos estaredes pensando que isto non é patrimonio exclusivo das mulleres, nin das vítimas da violencia machista.
Certo. Moitos homes están nunha situación similar.
Hai moita xente, homes e mulleres, sen fogar, e tampouco para eles hai opcións.
Podería seguir, a vulnerabilidade é cada vez maior, é outro virus mais calado, máis agochado, máis estigmatizado, pero que tamén se extende, e a unha velocidade de vertixe, pero diso non se fala.
E eso, o silencio, a ignorancia, o finximento de que non existen, é o que me ten totalmente abatida.
Nin o presidente do goberno, nin o da nosa comunidade autónoma, nin os políticos que foron saindo nos medios estos dias, explicándonos as medidas a adoptar, tiveron unha soa verba para todos eles.
Ninguén lles ofrece unha miserenta alternativa, ninguén se lembra deles.
Son os invisibles, os invisibilizados, os ignorados.
As súas vidas, tristes, sacando forzas de onde poden, non atopándoas tantas veces, semellan non importarlle a ninguén, tampouco aos que nos gobernan.
Que máis ten? Non van protestar, e, se o fan, quen os vai escoitar?
Por iso teño desexos de chorar, de poder botar fóra esa angustia que levo dentro desde hai tantos días.
Quixera berrar, dicirlles a cara a todos aqueles que din gobernar para o pobo que son un auténtico fraude, que dan vergoña, como vergoña dá tamén esa sociedade que olla a outro lado ante situacións tan dramáticas, sen pararse a pensar que calquera, tamén eles, poden chegar a verse así nun momento da súa vida, porque é o que ten a vida, que xira tan rápido que é imposible controlala.
O único que me queda perfectamente claro nestes días é que, entre todos, construímos unha sociedade tan sumamente miserable, dura, egoista, que, mesmo ante as desgrazas, tamén hai clases.
Asociación Si, hai saída