Marta Rodríguez Engroba
E delas, quen se lembra?
Sinto, cando comezo a escribir estas liñas, como nos días precedentes, unha angustiosa sensación de vertixe, e non o digo en sentido figurado.
É algo totalmente real, que, polo menos que eu saiba, non o provoca ningún problema físico, senón a morea de sentimentos, a indignación, a tristura, a frustración, que non podo evitar sentir e que ameazan con afogarme.
Non é a primeira vez que me refiro a utilización tan descarada que se fai da violencia de xénero por parte de diversos sectores, nin dos fins que perseguen con isto, pero o deste ano está a superarme practicamente por todas partes, mire cara onde mire.
A confluencia do 8M e da campaña electoral están a deixar ao descuberto un panorama que xa non sei nin como cualificar, que, unido aos últimos asasinatos machistas, atraen como a prea aos voitres na procura de levarse o mellor bocado.
Todo semella xirar arredor das dúas datas sinaladas, 8M e 5A, e a pertinente campaña desta última, claro.
E como precisamente diso se trata, de facer campaña, cada quen cos seus obxectivos, porque isto non é patrimonio exclusivo da política, se ben é certo que a relación é innegable, mesmo aqueles que presumen do contrario, de ir pola vida en contra de toda este aparato, andan afanados por enfundarse camisetas lilas, por sacar fotos e facer declaracións nos medios para que se lean e se escoiten as súas reivindicacións, tamén lilas, claro (nestas datas, iso si. Despois xa se verá) e tamén por deixar claro que ninguén que teña un mínimo de dignidade ou que se queira definir como feminista, é alguén se non se engade a profusión de actos de todos estes días puntuais e que se prolongarán, nalgúns casos, ao longo de case todo o mes de Marzo.
E aquí é onde a miña sensación de angustia se fai máis presente.
Quen demo estableceu as normas para ser ou non feminista? Quen fixou os requisitos e normas que hai que cumplir para que tal condición sexa concedida ou arrebatada se, sendo xa posuidora dela, non te axustas a elas?
É a escala de valores de calquera muller mellor ou peor en función de que acudan a determinados actos, sen ter en conta para nada as circunstancias de cada quen?
De verdade somos valoradas entre nos mesmas coa mesma variña de medir?
Porque eu pregunto:
Quen se lembra desas mulleres que nin o día 1 de Marzo, nin tampouco o 8 poderán estar neses actos reivindicativos porque, precisamente por ser Domingo, é o único día que poden traballar unhas horas, substituindo a quen descansa ou facilitándolle o seu lecer a moitos co seu traballo para gañar tan só uns poucos euros cos que sobrevivir elas e os seus fillos?
Quen se lembra desas mulleres literalmente presas nas súas casas ao coidado de maiores ou dependentes, as que o sinxelo feito de sair a mercar o pan implica unha enorme dificultade porque non contan co apoio de ninguén?
E das que darían o que fose, non soamente por ter a liberdade de engadirse a estas reivindacións, se non por poder, malia que fose tan só por unhas horas, respirar sen medo, sen o control malvado dos seus maltratadores?
E que me dicides das que, sacando forzas de onde nin elas mesma sabían que as tiñan, se decidiron a rachar co seu agresor, máis ainda non son quen de saír á rúa sen ollar con medo ás súas costas, porque a fera nunca durme, e en calquera momento pode asomar de novo?
Elas, como as protagonistas de tantas historias semellantes que poderíamos debullar, son, en silencio, caladamente, case as agochadas, auténticos referentes dese feminismo calado, descoñecido, do que forman parte moitísimas mulleres anónimas, ás que ninguén coñece, que non se van a poñer detrás de ningunha pancarta, porque non se poden permitir facelo, pero que teñen os mesmos desexos de igualdade, de liberdade que calquera das que abandeiran esta causa, e que loitan cada día por sobrevivir, porque iso é o que son, auténticas superviventes, heroínas que non saen nos medios de comunicación, das que ninguén fala e que mesmo son criticadas e rexeitadas por ter a forza de tentar saír adiante fartas de tanto sometemento, de tanto medo, de tanta dor.
Quen se lembra, ou, polo menos, trata de entender, ás que tentamos poñer o noso grao de area dedicando esas datas, como cada fin de semana, a atender, a acompañar a esas mulleres que, tentando conservar eses traballos en precario que tanto lles costou conseguir, e que ocupan, por soldos case sempre miserentos, practicamente todas as horas do día, non poden acudir a nós ningún ningún outro día da semana?
Non soamente ninguén se lembra de nós, se non que se nos critica por non seguir á masa, porque, evidentemente non haberá fotos que dean testemuña do noso traballo, nin medios de comunicación que o recollan, e, xa se sabe, o traballo calado non vende.
Nós non contribuimos á loita feminista, porque as que dictaron as normas decidiron que non facemos o correcto, que non somos dignas de ser incluídas no feminismo.
Políticos, integrantes de certos colectivos (por enésima vez me reitero en que non xeneralizo. Afortunadamente hai xente que fai as cousas de corazón), e, por que non dicilo, trepas con ansias de medrar, pugnarán por acadar o seu sitio en primeira fila, cerquiña das pancartas, para que quede constancia da súa entrega, da súa implicación.
Marzo pasará, as eleccións tamén, e o pasotismo, a indiferencia ante o sufrimento de tantas mulleres se instalará de novo ata que sexa, unha vez máis, preciso recurrir a el para conseguir algún beneficio.
Que inxusto é todo, que triste que as apariencias sigan rexindo o que debería moverse por sentimento, por convicción.
Dóeme o corazón, de verdade, porque estou farta, moi farta, de escoitar falar de feminismo, de sororidade, e a experiencia me demostra que, por norma xeral, moitas das que máis o fan, son as que lapidan sen piedade a aquelas as que non son quen de "adoutrinar".
Pero delas si que se fala, a elas si se lles escoita, se lles apoia, se lles busca para saír ao seu carón na foto.
Das outras, das invisibilizadas, das que sofren en silencio, das que teñen cada día ao medo por compañeiro, das que loitan para sobrevivir cada día, quen se lembra?
Para que? Delas pouco ou nada se pode sacar, e porén, non interesan.
Asociación Si, hai saída