Marta Rodríguez Engroba
Quen sabe? Tal vez coñecer a súa cara me tería salvado
Moitos anos pasaron xa desde aquel día maldito no que chegou a miña vida aquel home amable, encantador, agarimoso, que, en pouco tempo foi quen de conquistarme non soamente a min, se non a todos cantos me rodeaban.
De feito, foron os primeiros en sucumbir a súa simpatía, ao seu carácter afable.
Moitos anos desde que, pouquiño a pouco, unha vez salvado con folgura o atranco que lle poderían supoñer os amigos, a familia, mesmo meu fillo, comezou a tecer en torno a min a rede da posesión, do control obsesivo, dos ciumes que me afogaban día e noite, do illamento mais cruel.
Moitos anos desde que, na nosa parella, pasamos de ser dous, a ser catro: Eu, el, a súa crueldade e o meu terror.
A miña vida pendurou dun fío nas súas salvaxes mans, porque era tanto o que me amaba que non era a miña vida, era a SÚA vida, pertencíalle, e, porén, podía facer con ela o que lle petara, mesmo rematala.
Sobrevivín aos seus insultos, as súas humillacións, as vexacións mais viles. Tamén aos golpes, ao inferno que comezaba cada vez que entraba pola porta, o inferno no que ese malnacido convertira a miña vida.
Pouquiño a pouco comecei a aprender de novo a camiñar pola vida sen medo, malia con cicatrices moi profundas, que curaron, si, pero que deixaron algunha que outra pegada que sei que me acompañarán xa para sempre, como tamén acompañarán a quen me queira.
Son pegadas pequenas, case invisibles para o resto da xente, pero profundas, moi profundas, tanto como para definir unha vida.
Non é imposible convivir con elas, pero, as veces, aparecen de súpeto, como un recordatorio de que eu, como tantas outras mulleres, tamén por un tempo vivín no inferno, pero un inferno, eso si, do que puiden saír, como algunhas delas o farán.
Outras non atoparán as forzas para facelo, ou llas irán quitando no camiño, ese camiño que eu, afortunadamente, puiden percorrer.
E cando comecei a facelo, pasiño a pasiño, con coidado,con medo a tropezar, a caer, e que as feridas se abriran de novo, souben que eu non fora a súa primeira vítima, que dúas mulleres máis, antes de que ese mal chamado home chegara a miña vida, tamén sufriran na súa pel os seus malos tratos e o seu salvaxismo cruel.
Eramos mulleres moi diferentes, non tiñamos nada que ver, nin mellores nin peores unhas que as outras, sinxelamente diferentes, pero cunha característica común, ningunha de nos fumos quen de identificar ao salvaxe que había dentro del.
Tampouco ninguén nos advertiu.
Era lóxico, a maioría non podían saber o lixo que se agochaba baixo a súa apariencia cordial, e ademais, e os poucos que chegaron a sabelo, calaron, diso non se falaba.
Mellor deixalo estar, e se algunha máis topa con él, que se arranxe como poida.
Soamente eu falei, denunciei, e a min si se me estigmatizou, si se me sinalou. A miña cara si foi coñecida, e as críticas choveron.
A súa non trascendeu .
Foi, e supoño que seguirá sendo (afortunadamente, nunca máis souben del), o eterno descoñecido, o que, sen ningunha dúbida, continuaría maltratando as parellas que seguramente tería en todos estes anos, por unha sinxela razón, porque non o coñecen, porque tamén as conquistará o seu carácter sociable, o agarimo co que as tratará ao comezo da relación, ata levalas ao seu terreo.
Tal vez se alguén as advertira, algunha delas podería salvarse.
Tal vez se alguén coñecera a súa cara, podería advertilas, mesmo evitar que a algunha delas lle arrebate a vida.
Eu mesma tería cortado de raiz a relación se alguén me dixera no seu momento que clase de alimaña entrara na miña vida. E había quen o sabía.
As cousas mudaron neste tempo, suponse que evolucionaron.
Obviamente, nas datas nas que eu pasei por tal calvario, nin se falaba de violencia de xénero, nin moito menos aparecía nada ao respecto nos medios de comunicación, agás algunha referencia,de cando en vez, a un "crime pasional" nalgún xornal sensacionalista.
Ninguén coñecía, porén, o aspecto dun maltratador, de ningún deles.
A calquera muller lle podía tocar a lotaría e atopalo no seu camiño. Non había xeito de evitalo. Como identificalo?. Imposible.
Agora si se fala de violencia de xénero nos medios, si se dan detalles dos crimes machistas, as veces mesmo demasiados, ou, polo menos, algúns totalmente inapropiados, pero hai un aspecto no que semella que o tempo non pasou desde aqueles anos nos que eu mesma estiven a piques de ser asasinada, a ocultación da identidade do maltratador. O coidado en que non se vexa a súa cara claramente, en que non se lle identifique.
Hai quen di que é un xeito de protexer a vítima, de que non a identifiquen ao relacionala con el.
Eu non son, desde logo, xornalista, nin teño a súa formación, pero, por desgraza, si sei de violencia de xénero probablemente bastante máis que a maioría deles.
Un triste mérito, desde logo, que me deu a miña propia experiencia e a que vivimos cada día en Si, hai saída coas mulleres que se achegan a nós.
E baseándome nesa experiencia, podo dicir rotundamente duas razóns, creo que de peso, que me fan discrepar desa teoría.
A primeira, que a vítima, dun ou doutro xeito, sempre acaba por ser identificada, máxime se a agresión se produce nunha cidade ou nun pobo pequeno no que practicamente todo o mundo se coñece, motivo polo cal, por moito que se preserve a imaxe do maltratador, non fai falta un grande esforzo para saber quen é.
A segunda, e, sen dúbida a máis importante, é que se a cara dese desalmado se fai visible, reducimos as posibilidades de que unha nova vítima caiga nas súas mans.
Non digo que se poida evitar ao cen por cen, pero de todos é sabido a repercusión que os medios de comunicación teñen, e a difusión do rostro de quen maltrata, de quen agrede, ou mesmo mata, pode salvar vidas.
E a terceira, e neste punto teño que recoñecer que falo basicamente co corazón, e coa indignación de quen viu a súa vida a piques de ser segada por un malnacido, o que é quen de facer dano a sangue fría, de danar cruelmente, de matar, non debería ter, diga o que diga a lei, digan o que digan todos os códigos profesionais do mundo, e todos os protocolos, ningún dereito, e menos aínda o de preservar a súa identidade.
Tal vez deberíamos plantexarnos que se algún deles tivera a certeza de que a súa imaxe ía ser difundida, e, porén, posteriormente podería ser recoñecido, igual o pensaba dúas veces antes de agredir de novo.
O anonimato dálles, ademais de certa impunidade, valor.
A teoría é unha cousa, e está moi ben coñecela e levala a práctica cando procede, pero o día a día, a vida real, é outra cousa.
Asociación Si, hai saída