Marta Rodríguez Engroba
Sonia Iglesias: un ano máis, a nosa lembranza para ti
Si, hai saída, a asociación de axuda a vítimas de violencia de xénero da que formo parte, non era aínda mais que un soño, un deses que semellan que tal vez nunca cheguen a realizarse, porque o que para mín era un soño, non era para a maioría mais que unha tolemia que non pagaba a pena nin ter en conta e que xa se me pasaría, cando aquel 18 de agosto toda pegada de tí desapareceu.
Aínda así, e malia que aínda non comezara a miña andaina nesa "tolemia" que é a loita contra a violencia machista, o teu caso causou un profundo impacto en min.
Provocoume dor, moita dor, ademais dunha enorme sensación de impotencia.
Eu son nai, muller, vivín na miña pel o horror dos malos tratos, sei ben o que é convivir co terror día tras día. Pasei por situacións, supoño que como moita xente, que me fixeron dubidar máis dunha vez se pagaba a pena seguir adiante, e aínda así, Sonia, considérome unha supervivinte e unha privilexiada, porque, malia que con moitas dificultades, con moitas bágoas, puiden, de mellor ou peor xeito, atopar os folgos para respirar de novo, e digo que me considero unha privilexiada, porque, por moito que teño pasado, non se me ocorre unha dor maior, ademais da que seguramente ti viviches, que a da dúbida mais cruel, a das preguntas sen resposta, a incerteza que quebra o corazón de todos os que te queren, e para os que aquel 18 de agosto de hai xa 9 anos tamén se rompeu a vida.
Non podo, por moito que tente facelo, porque eu, a diferenza dalgúns, non son das que creo sempre sabelo e entendelo todo, poñerme na pel deses pais, desa irmá, e, sobre todo, dese fillo, que, asumindo que nunca te volverán ter con eles, queren, suplican saber.
Necesitan respostas para chorarte, por moito que xa o teñan feito, e seguir adiante, sen esquecerte, por suposto, porque iso nunca sucederá, pero co pequeno alivio que traería aos seus destrozados corazóns saber que che fixeron, por moi duro que sexa, e, tal vez, ter un sitio onde lembrarte.
Como xa dixen, Sonia, eu tamén son nai, e penso que non estou errada se me aventuro a asegurar que, coma min, foi moito o que soportaches, o que sufriches en silencio, como moitas foron tamén sen dúbida as veces que sentiches medo, que choraches as agochadas, tentando preservar a teu fillo do medo, da tristura, tal vez coa esperanza de que todo se arranxaría, ou de que, máis tarde ou máis cedo, os dous poderíades fuxir por fin do que, lonxe de ser un fogar, malia que o parecese, era unha bomba de reloxería que temías estalaría en calquera momento.
Tamén coma min, calaches moito tempo o inferno que estabas a vivir. Non queda outra.
As mulleres que convivimos co medo sabemos ben que contalo pode ser a nosa sentencia de morte.
Tampouco a vergonza nos é allea, e faise, ademais, especialmente presente se albiscamos unha posibilidade de refacer a nosa vida con outra persoa e lonxe do noso verdugo, porque a sociedade, esa sociedade onde a hipocresía ocupa un lugar moi destacado, a nós, as mulleres, non nos perdoa que rachemos co xugo, malia que o contrario nos poida custar a vida e menos aínda que tentemos exercer o dereito elemental para calquera persoa, o de vivir sen medo e quen sabe, tal vez felices por fin, con ou sen alguén xunto a nós. Iso é o de menos.
Non quero nin imaxinar o inferno que tiveches que soportar ao carón de quen, probablemente, xa che estaba quitando a vida pouco a pouco, día a día, mentres, discretamente, porque eras consciente do risco que corrias, tentabas atopar unha saída para tí,e, por riba de todo, para teu fillo.
E cando digo isto, de novo volve a miña memoria unha imaxe, unhas verbas, que escoitei respecto ao teu caso, a túa desaparición, e que quedaron gravados a ferro na miña memoria.
Xa pasaran uns anos desde que se perdera todo rastro de ti, e eu, por fin, conseguira poñer en marcha o meu proxecto de axudar a vítimas de violencia de xénero.
Si, hai saída era xa unha realidade, cando nun telexornal escoitei as declaracións dunha muller que provocaron en min unha mestura de asombro e de carraxe. Máis da segunda, teño que admitilo.
Era a presidenta dunha asociación que, presuntamente, axudaba a mulleres que sufrían violencia de xénero, que naquel momento xa non existía, a que ti acudiras, según ela, tan só a solicitar información para separarte da túa parella.
Esta muller manifestou, ante os micrófonos, a saída dun xulgado ao que foi requerida para declarar sobre o teu caso, con toda tranquilidade, que, malia que ti non solicitaches máis que orientación para separarte da túa parella, ela decatouse enseguida de que non estabas a contalo todo, de que tiñas medo, pero que, como ti non dixeches nada máis, nada puido facer.
Aínda hoxe, anos despois, me custa contar isto con tranquilidade, porque non son quen de asumir, sen que se me remova todo por dentro, que alguén que di axudar a mulleres que están a sufrir malos tratos, e que, porén, algo saberá do tema, ou debería, non teña presente que iso é algo común á inmensa maioría das vítimas que acoden, como ela dixo, "a pedir información", e que o mais frecuente, agás en raras excepcións, non é que a muller conte todo nesa primeira cita.
Hai que ter moita paciencia, moita empatía e un mínimo de psicoloxía para que un día chegue o momento en que, por fin, se abra.
Mentras isto non ocorre, hai que estar aí, sen baixar a garda, e, por suposto, sen deixar o caso de lado, e a outra cousa.
Obviamente, esa señora non te ía obrigar a facer o que ti non quixeras. Non podía levarte a forza a poñer unha denuncia, por moito que sospeitase o que en realidade estabas a vivir, pero si puido, e tiña ademais a obriga moral de facelo, interesarse por ti, e, se sospeitaba que ti e tal vez teu fillo estábades en perigo, dar parte a quen correspondía, pero non o fixo. Preferiu ollar a outro lado e esquecer o asunto.
Tan só uns meses despois, desapareciches, tal vez para sempre.
Moitas veces me teño preguntado se esa muller foi, desde ese momento, quen de durmir polas noites, se a súa conciencia non lle di, de cando en vez, que non está exenta de responsabilidade do que che pasou.
Pregúntome se, por un so segundo, é quen de poñerse na pel dos teus pais, da túa irmá, e, sobre todo, do teu fillo.
Pregúntome tamén se, algunha vez, cando a través dos medios de comunicación se sabía que o neno tiña que ir vacacións, fins de semana, etc, con seu pai, sobre quen recaía e recae a sospeita de ser o responsable da desaparición de súa nai, sentiría un mínimo temor, ou, polo menos, un certo remordemento.
Prefiro, francamente, non pararme a pensar na resposta. Resúltame demasiado duro.
Pouco mais podo dicir, porque ante algo como o que a tí che sucedeu, non hai verbas dabondo, nin adoitadas.
Tan só, un ano máis, desde Si, hai saída, podemos e desexamos manifestar todo o noso apoio e o noso agarimo a teu fillo, a teus pais, a túa irmá, a todos cantos te queren e choran a túa ausencia.
Tamén pedimos, pregamos, esiximos, que se faga xustiza, que se den respostas, para que os que sufren a túa falta poidan acadar, por fin, un pouco de paz.
E, de novo, un ano máis, Sonia, queremos que saibas, alá onde esteas, que non te esquecemos.
Un ano máis, a nosa lembranza, de todo corazón, é para ti.
Asociación Si, hai saída