Marta Rodríguez Engroba
Ata cando ides seguir axudando a que nos maten?
Con este artigo quero lanzar unha mensaxe a quen, tendo ferramentas para tentar evitar que a nós, as mulleres, aos nosos fillos, nos sigan matando, non o fan, e a quen fai, da nosa dor, espectáculo.
Hai xa moitos anos que eu tamén estiven a piques de ser vítima da violencia machista, ou, como naquelas datas se lle denominaba, dun "crime pasional", porque era iso, a paixón, seica, o que facía que un malnacido que me consideraba da súa propiedade tivera tan asumido ese sentimento de posesión que podía mesmo dispoñer da miña vida e, porén, rematar con ela cando quixera, sempre, eso si, despois de asegurarse de que primeiro vivira un longo inferno no que o terror estivera presente todos e cada un dos segundos de cada día.
Fun, creo, das primeiras que din o paso de denuncialo, polo menos na cidade na que ainda hoxe vivo, chea de prexuízos, de hipocresía e na que non se perdoa que os trapos sucios traspasen o límite da porta da casa.
Ninguén que se considere unha persoa "decente" rebasa ese límite, e menos aínda se se trata dunha muller.
Para ben ou para mal, e malia que, como todas as mulleres que son maltratadas, cheguei a un estado de anulación algo máis que notable, sempre tiven moi claro que eu non merecía o que me estaba pasando, e que non era, por suposto, culpable. Eu era a vítima.
Por desgraza, a miña opinión non soamente non era xeralizada, se non que mesmo non era compartida con quen debería tomar as medidas pertinentes, e cando cheguei a unha comisaría na que nunca puxera un pé, levando da man a un neno asustado e confundido, que coa súa entrada nunha habitación na que eu estaba a ser salvaxemente golpeada, interpoñéndose e esixíndolle a aquel animal que non me tocara, salvara a miña vida tan só unhas horas antes, tiven que soportar o calvario e a humillación de ser maltratada unha vez mais, e nesta ocasión por quen se supón tiña que axudarme, velar pola miña vida e, por riba de todo, pola do meu fillo, tamén, obviamente, en perigo.
Nunca esquecerei o medio sorriso irónico daquel policía que lendo o parte de lesións que tiña nas súas mans, e sen ter en conta en absoluto para nada, xa non soamente o meu medo, a miña confusión, se non a presenza daquel neno que, atemorizado, apretaba con forza a miña man, pousaba alternativamente a súa mirada no papel e na miña cara, para, finalmente, recriminarme, nun ton entre recriminatorio e desprezativo que eu xa era unha muller separada, que o salvaxe que case rematara coa miña vida a noite anterior era a miña segunda parella, polo que o mellor que podía facer era tentar arranxar a situación con el, volver a casa e, cito textualmente, "non dar que dicir".
Nunca, por moitos anos que pasen, e xa pasaron, como digo, ben deles, esquecerei a cara dese maltratador, porque eso era, un maltratador, por moito que vestira un uniforme e fora policía. Nunca lle perdoarei como me fixo sentir.
A súa crueldade, malia todo, non causou efecto, polo que lle recordei a súa obriga de recoller a denuncia e non lle quedou outra que facelo.
Ainda así, e non me vou estender en vieiros legais, porque sería moi longo, o meu agresor saíu impune, e unha vez que isto ocurreu, para meu fillo e para min comezou unha nova etapa de pánico na que, sen protección algunha, tivemos que soportar o acoso constante desa besta, que batera na porta da nosa casa unha madrugada tras outra, ou que se situara durante xornadas enteiras no seu coche diante do meu traballo sen que ninguén fixera nada por axudarnos. Era impensable. Él tiña todo o dereito a estar onde lle petara, e a estigmatizada era eu, unha muller que tivera a ousadía de, anos despois de separarse do seu marido, tentar refacer a súa vida cunha nova parella.
A situación era insoportable, era a miña sombra fora onde fora, e as súas miradas ameazantes deixaban ben claro cal era o seu propósito no caso de atoparse comigo a soas; algo que, por sorte, nunca chegou a ocurrir, e repito, por sorte, non porque ninguén con competencias movera un dedo.
Aínda así, teño que considerarme afortunada, eu sobrevivín.
Fun cuestionada, maltratada cando denunciei, criticada por unha sociedade estreita de miras que tiña moi claro que "algo faría" para que a miña primeira relación rematara e que, anos despois, a miña segunda parella "di que lle pegaba", pero claro eu, dicían moitos, e o seguen dicindo, nunca fun "unha muller da miña casa".
Esa teima miña de traballar fóra, de ser independente, autosuficiente, de ter unha vida propia... como non me ían pasar cousas, que home atura eso?.
Pasaron anos ata que naceu Si, hai saída, malia que esa noite que meu fillo salvou a miña vida agromou o primeiro xerme para a súa existencia.
Cinco anos pasaron xa desde que comezamos un camiño arduo, duro e que as veces che destroza o corazón.
Moitas mulleres se achegaron a nos neste tempo e moitas o seguen facendo, moitas historias ficarán na nosa alma xa para sempre.
Sabemos moito de noites sen durmir, de longas horas de comisarías, de xulgados, e tamén sabemos moito da gran mentira que nos están contando, deses grandes avances na loita contra a violencia de xénero que nos queren vender, desa concienciación da sociedade, das institucións, e, sobre todo, desa protección que din brindar as mulleres que, aterrorizadas, deciden pedir axuda, escoitar os consellos que tan ben soan nos medios, nesas campañas que son auténticas obras de arte do márketing, e que lles prometen que non van ficar indefensas, que unha vez que denuncien non van estar soas, a mercé do seu agresor, porque, din, as cousas mudaron moito desde que eu, muller maltratada, acudín a denunciar ao meu agresor e soamente obtiven humillacións e faltas de respecto, ademais de tentar facerme sentir culpable da miña situación
Mari, de Vilalba, salvaxemente acoitelada pola súa ex parella hai unha semana, e sobre o que pesaba unha orde de afastamento, é o tráxico exemplo desa gran mentira que nos están contando, e da que nos, en contacto diario con vítimas de violencia de xénero temos mais que constancia, pero iso é algo que a ninguén lle interesa escoitar.
O asasino de Mari quebrantou a orde de afastamento, como non había moitos días lles ocorrera, sen ir mais lonxe, a dúas mulleres vencelladas a Si, hai saída, sen que ninguén movera un dedo por tomar medida algunha, e como, non nos enganemos, lles sucede a tantas e tantas mulleres, que esgotadas polo medo, pola impotencia, calan, quedando impunes non soamente o seu agresor, se non quen tendo a obriga de protexelas non o fai.
Tamén en Beniel un asasino con antecedentes por malos tratos e unha orde de afastamentos que quebrantou, seguía disfrutando do réxime de visitas do seu fillo de dez anos, porque hai quen sostén, no eido policial e xudicial, supoño que baseándose nesa esmerada formación que din ter (outra cousa é a humanidade, a empatía, e un mínimo de sentido común), que un maltratador pode ser un bo pai.
O resultado de tanto "buenismo", dunha xustiza tan "aséptica" cos malnacidos que maltratan, foi o asasinato do neno.
Porque, de que serve unha orde de afastamento se non se fai un seguimento, se non se vixía ao maltratador e potencial asasino?.
Realmente hai alguén tan inxenuo como para crer que a unha alimaña que é quen de maltratar, de matar, o vai disuadir de facelo un papel que lle prohiba achegarse a unhos cantos metros?.
É iso o que lles ensinan aos encargados, presuntamente, de protexer as vítimas, nesa esmeradísima formación da que tanto alardean e que esgrimen como defensa cada vez que se visibiliza algunha eiva na súa labor?.
Eu pregaríavos a todos os que leades este artigo, ou mellor dito, esta mensaxe, un exercicio de reflexión, e que comparedes as historias que relato nel, coa miña, de hai tantos anos, e coa de Mari, asasinada o pasado Domingo, idéntica a de tantas mulleres nestes anos.
Ou a dese menor asasinado en Beniel, porque a xustiza permitiu que un neno fora posto nas mans dun criminal.
Onde está a diferencia?
A única diferencia é a posta en escena, moito mais elaborada actualmente, onde vai parar.
De feito, na miña época non existía, pero, se algunha ventaxa tiñamos, malia que soe a humor negro falar de ventaxas no contexto da violencia de xénero, e que, polo menos, non se nos facía pasar pola carraxe, polo insulto, deses minutos de silencio cos que se tenta paliar, ou, mellor dito, disimular, o resultado da ineficacia e da irresponsabilidade de tantos que teñen vidas nas súas mans, cobran por isto, e a vista está a efectividade da súa xestión, como tampouco nos insultaban os voitres que, aproveitándose da dor, da traxedia, non se cortan un pelo en acadar o seu beneficio, e cando aínda non se arrefriou o cadáver dunha nova vítima da violencia machista, xa están organizando o seu espectáculo e asegurándose o seu sitio na foto.
Mulleres, nenos, seguen a ser asasinados, sen que ninguén con atribución semelle ter nin a mais mínima intención de tentar mudar un sistema que nos mata.
Non sei que máis dicir. A impotencia, a dor, son moi grandes.
Tan só me queda, para rematar, repetir a pregunta coa que comecei: Ata cando ides seguir axudando a que nos maten?
Asociación Si, hai saída