Manuel Pérez Lourido
Tempos do instituto
Hai nadiña estiven de visita no instituto onde fixen o bacharelato unificado e polivalente. O edificio xa era outro, aínda que situado no mesmo lugar. Non recoñecín nin un so recuncho, agás un anaco onde debía estar a antiga entrada. Tamén é certo que xa non me lembro moi ben de moitas cousas do vello edificio e, pola contra, recordo moitas anécdotas daqueles tempos, cando aínda non era eu persoa. Tardei moito en ser persoa porque non me interesaba selo. O que realmente desexaba era ser semideus, que é algo máis doado de acadar na xuventude que despois dela, cando xa ninguén cre en ti e resulta moi complicado topar a alguén disposto a facelo.
Non o conseguín, o de ser semideus (de máis está dicilo), nin artellar culto algún arredor da miña persoa, como fan os cantantes famosos e parvos que saen na televisión, ou os futbolistas famosos e parvos que saen na televisión e, en xeral, a xente que sae a miúdo na televisión. Sexan parvos ou non.
Dos tempos do institutos lembro as típicas trapalladas que che quedan nos miolos e xa nunca despegarás deles. Como aquel día nunha clase de historia, desas clases de aqueles tempos nos que botabas case sesenta minutos de reloxo copiando nun caderno unha morea de palabras que botaba pola boca a profesora de historia e que despois terías que botar ti nun folio, cando chegara o momento para avaliar a túa capacidade para facer aquel tipo de ximnasia física e mental (copiar, memorizar, reproducir nun papel). A verdade é que a calidade dos apuntes que nos ditaba a profesora era fantástica, pero non tiñamos un segundo para respirar mentres enchiamos as follas do caderno. Entón está aquela tarde calorosa de finais de curso (se cadra foi a principios, pero poñámoslle ritmo) na que o ruído dos bolígrafos esvarando por las follas facía de orquesta á voz solista da profesora ata que, de súpeto, o ruído dunha cadeira arañou o aire. Ergueuse un alumno e, bolígrafo en man, dirixiuse con paso firme cara a mesa onde a mestra deixara de ditar e só tiña ollos para aquel rapaz que se achegaba a ela mentres todos ollabamos a escena en total silencio, preguntándonos en que ía rematar. Pregunta que, a xulgar pola expresión da súa faciana, tiña angustiada á profesora, que se botou un chisco para atrás cando o noso compañeiro chegou ao seu carón... e lanzou o bolígrafo que levaba na man á papeleira, desfacéndose daquela ferramenta xa inútil. As gargalladas escoitáronse nos pisos dos edificios da contorna.