Tribuna Viva
Indecentes no entroido
Como vostedes ben saben, o mes de marzo que nos acaba de deixar, puidemos gozar na nosa vila dunha nova edición da semana do entroido. Esta é, como en tantos outros lugares, unha das efemérides máis agardadas do calendario festeiro local e, como non, resultou ser outro ano máis un éxito total de organización e asistencia. Mais aínda continúo sen dar creto a un acontecemento que tivo lugar durante o desfile, e que preciso botar fóra.
Chantado nunha das beirarrúas de Benito Corbal cos meus dous fillos pequenos e algúns amigos, pasabamos unha tarde estupenda ao ritmo de cada unha das comparsas, disfraces, fachas e grupos musicais. Ata aí todo ben, quitando que de cando en vez a velocidade do desfile se frea ou incluso se detén, e os pequenos se impacientan.
Foi en certo momento e sen avisar cando, botando os ollos aos seguintes participantes, vexo como o que parece ser un barco se vai achegando onda nós. Xusto á nosa altura volve parar o ritmo do desfile, o que me permite presenciar perplexo o seguinte panorama:
Un gran barco do que sae música de festa, leva enriba un home cunha especie de mangueira que bota auga. Ao barco lle seguen suxeitas varias teas azuis que ondean a modo de auga do mar, de onde saen varios e varias participantes pintados de marrón, levantando os brazos como facendo que afogan. O resto bailan e van botándolles aos supostos coitados a punto de ir ao fondo do mar salvavidas deses laranxas redondos. O que leva a mangueira molla alegremente ao grupo e ao público mentres nos deleita de pé cos seus movementos de baile, subido no barco que pon ben grande no casco "AQUARIUS".
Abro os ollos e a boca. Non entendo nada. O meu fillo pregunta de que van e non sei que contestar.
Un, que ten certa compoñedura, no momento cala. Pero nos días seguintes comezo a buscar algún comentario ao respecto na prensa local e nas conversas con familia, amigos e coñecidos. Resulta que ninguén reparara no feito. Conclúo que me estou volvendo tolo ou o análise da situación é moito máis grave do que parece.
En primeiro lugar debemos aclarar que o entroido é unha festa que, independentemente da súa orixe (relacionada coa Coresma) ou da zona de Galicia na que se celebre, ten como algunhas das súas características principais a ocultación da identidade, a crítica satírica, a festa e diversión colectiva, a participación social, os excesos culinarios e a particular exaltación cultural da cada zona onde se celebre.
Tamén debemos reparar no feito de que o desfile ao que fago referencia celébrase en pleno centro da cidade, en horario de tarde e para todos os públicos.
Por último, as categorías nas que se pode participar son disfraces, fachas e comparsas; tanto individuais como parellas ou grupos.
En moitas ocasións, certos participantes apostan pola crítica satírica con algún cartel no que se fai referencia a algún partido político en concreto, a algunha persoa de carácter público ou ás declaracións polémicas de tal ou cal famoso de vez. Pero isto é moi diferente.
Que alguén me explique, para empezar, que demo pinta no desfile do entroido unha carroza que fai referencia ao buque de salvamento marítimo Aquarius, que traballa para unha organización humanitaria que afirma na súa páxina web que leva asistidas a máis de 29.500 persoas no mar Mediterráneo. Repito, 29.500 persoas. Que alguén me explique tamén a razón para que, das infinitas temáticas posibles do mundo, esta xente escollese unha traxedia internacional de colosais dimensións para participar no desfile do entroido da nosa cidade, e se son conscientes de que o Mediterráneo é hoxe unha fosa común. Quixera preguntar en que categoría do desfile entra esta barbaridade, e se no Concello de Pontevedra non hai ninguén que, dentro da organización, estableza uns mínimos éticos nos que se deixen ben claros aqueles temas que son imposibles de introducir en ton de parodia nun día de festa como este (por poñer outro exemplo a violencia contra as mulleres). Que alguén me explique despois por que ninguén máis se fai eco do que debera ser un escándalo público e, por último e máis importante, que alguén me explique dunha vez por todas onde está a gracia. Onde está o chiste na guerra, na emigración, no desespero e na morte.
Todas e todos, que respondemos de forma exemplar cando a traxedia nos bate no ollo, debemos reflexionar, ser máis críticos e tratar de buscar onde está a risa en semellante disparate.
Sergio Meis Casalderrey