Marta Rodríguez Engroba
Mentiras e máis mentiras. Unha farsa á que chaman protección
Esta semana Galicia axitouse por mor dunha nova agresión machista, esta vez no Grove, na que unha muller estivo a piques de ser asasinada a tiros pola súa ex parella, que quebrantou unha orde de afastamento.
O individuo en cuestión xa fora detido había tres meses, pero como neste pais noso a presunción de inocencia e o respecto dos dereitos dos "presuntos" son incuestionables, por non dicir sagrados (outra cousa son as vidas das mulleres, que se poden poñer na picota, e de feito se poñen sin que se faga nada por remedialo), circulaba libremente pola rúa e pola vida da súa ex muller.
O mesmo día, con tan só unhas poucas horas de diferencia, coñecíamos a destitución en Mallorca de dous policías que valoraron erradamente o risco que, según o seu criterio, corría unha vítima de violencia machista, que, grazas a eles, a súa "grande profesionalidade" e a súa non menos "grande sensibilidade", foi apuñalada despois de acudir a denunciar o acoso ao que estaba sendo sometida, e de que estas dúas lumbreiras que, seguramente, como sempre nos rebaten cada vez que nos queixamos de que as vítimas de violencia machista non son, en demasiadas ocasións, correctamente atendidas cando presentan a denuncia, terán unha esmeradísima formación, decidiran que tal risco non existía.porque claro, neste pais noso, no que, según nos contan os nosos políticos, somos pioneiros na atención as mulleres que están a sufrir a violencia de xénero, que non se escatiman recursos para a súa atención, levada a cabo por profesionais dignos de premio, e no que proliferan os observatorios, grupos de traballo, e persoal en despachos varios, que debaten, discuten, e, por riba de todo, cobran, se nos, as mulleres, non chegamos a comisaría como auténticos Ecce Homo, cheas de golpes e moretóns, e sen sangue, dase por sentado que non corremos risco, que o medo que dicimos sentir, que o acoso que tantas veces exerce o noso maltratador sobre nos, as ameazas máis ou menos explícitas que nos fai chegar por diversos conductos, son cousas nosas, teimas que se nos meten na cabeciña, porque as mulleres xa se sabe, agora non aturamos nada, e por calquera parvada dicimos que nos están a maltratar.
O caso é amolar, porque isto pasou toda a vida e as mulleres calaban e aguantaban, non como agora, que con tanto feminismo queremos ser coma os homes, e nas comisarías están para cousas serias, non para escoitar as lerias de catro histéricas que o único que queren, seica, é vivir do conto e arruinar a vida dos homes dicindo que lles pegan.
De que serve agora a destitución dos policías? Acaso lle vai devolver a vida a muller?
Eles van seguir vivos, respirando cada día, e, seguramente, nun tempo máis ou menos prudencial, se atopará o xeito de que volvan a súa actividade sen que trascenda.
Sacramento, a muller a que axudaron a matar, porque isto é o que fixeron, axudar a matala, xa non terá unha segunda oportunidade.
Xa está baixo terra, asasinada.
Pero ollo, que isto que acabo de contar non é todo.
Un día antes, algúns medios de comunicación recollían o descubremento que, a estas alturas da película, fixeron axentes da policía nunhas xornadas de formación, e que foi, nin máis nin menos, que moitas mulleres vítimas de maltrato, volven co seu agresor por falta de prazas de acollida.
Vaia novedade!. E decátanse agora? Onde ficaron agochados, ou é que estiveron vivindo unha realidade paralela?
E se non foi así, por qué calaron ata agora?. Para que se supón que están, ademais de para recoller as denuncias, as veces daquela maneira, para contribuir tamén, co seu silencio cómplice a que a xa dantesca lista de mulleres e mesmo de menores asasinados por mor da violencia de xénero siga medrando sin que ninguén faga nada por evitalo?
Qué agardaban, un milagre que fixese que as cousas se arranxasen por sí soas? Ou tal vez que un político deses que deixan que nos maten, pero que non dubida en utilizarnos a nos e a nosa desgraza para facer campaña e acadar votos, espertase un bó día con un súpeto ataque de concienciación, pero da de verdade, non da que se usa como estratexia de márketing, e tomase cartas no asunto para que as nosas vidas deixen de estar nunha constante ruleta rusa?.
Era iso o que agardaban?
Sei que non debería tirar de retranca para falar de tanta traxedia, pero xuro que o fago por pura impotencia, porque xa non teño verbas,como tampouco teño esperanza.
Que podemos agardar, ante tales actuacións daqueles que teñen as nosas vidas, as dos nosos fillos, nas súas mans?
Como se pode ter tan pouca, ou, mellor dito, ningunha conciencia, para ser espectadores case cada día de tal masacre e seguir ollando a outro lado, finxindo que as cousas se están a facer ben, mentindo, e axudando a maltratar, a matar?
E que ninguén e quen de entender que nos, as vítimas de violencia de xénero, non precisamos máis funcionarios fríos que nos fagan un cuestionario mentras nos estamos a romper por dentro, mentras o terror por nos, polos nosos fillos, non nos deixa nin respirar?
Non entenden tampouco que os méritos policiais nin nos importan nin nos salvan, que os criterios de quen encomenda as nosas vidas tantas e tantas veces a quen ten moitos galóns, pero cero sensibilidade son unha arma cargada que, máis tarde ou máis cedo, nos vai matar?
Que farían se esa muller, esa rapaza, que acude a Comisaría, fora a súa filla, a súa irmán?
Actuarían coa mesma frialdade, seguindo o manual e sen ter en conta para nada a súa dor, as súas peticións de axuda, de protección, e minimizando o risco que corre a súa vida?
Teño que recoñecelo. Estou totalmente aterrorizada.
Vexo, impotente, como pasa o tempo, e nada mellora.
Vexo, tamén, como cada vez máis persoaxes se suben ao carro da violencia de xénero, enchendo os petos, atopando en tal atrocidade un auténtico chollo económico, social, e disfrazando a súa noxenta ambición de implicación, pero co beneplácito dos que mandan, porque deso se trata, de que cada quen conserve os seus privilexios, ou vaia atesourando e que medren ainda máis, e para eso é preciso facer piña, tapándose moi ben, co máximo esmero, o lixo uns aos outros.
Din, eso si, que queren rematar coa violencia de xénero, pero, curiosamente, non nos escoitan as que de verdade lles podemos falar sobre ela, as que a coñecemos de primeira man, porque a vivimos na nosa pel, e a seguimos vivindo con esas mulleres que se achegan a nos buscando un chisco de luz, de aire.
Non soamente non nos escoitan se non que tentan sacarnos do medio, Non interesamos, porque non contribuimos a engordar esa galiña dos ovos de ouro que é para tantos a violencia machista. Non interesamos porque nos negamos a fomentar esa gran mentira a que chaman loita.
Non interesamos porque non calamos, porque deixamos en evidencia que, en non poucas ocasións, estamos a facer o traballo polo que moitos e moitas cobran substanciosamente sen mover un dedo, sen facer outra cousa que non sexa sair nas fotos ou dar catro berros cando a ocasión o require e hai que deixarse ver.
En definitiva, a presunta loita contra a violencia de xénero, a esmerada atención, a exquisita sensibilidade de quen acolle as vítimas cando tentan escapar do cárcere dos malos tratos, e a protección case blindada que din prestarlles, son, se mire por onde se mire, mentiras e máis mentiras.
Asociación Si, hai saída