Tribuna Viva
"A un corno débolle un alivio dun escozor"
Homes de ciencias de pouca fe, non vos lembrades coma eu curei unha terrible erupción das inguas e arredores das miñas partes pudendas (cheguei temer por elas, máis ben por eles, os concellaos e o señorito alcalde), froito dunha alerxia a algún tipo de tinguidura dunha cadeira azul na que eu apousentaba miñas pousadeiras en Tomiño.
Fun ao dermatólogo, mais a milagre non se debeu ao carísimo xel, seguramente igual de refinado que o especialista; mandoume baixar os pantalóns e prostrarme na padiola, cando mirou o pornorama... sempre dende a súa altura e sen baixar a area, non fora ser contaxioso, acertou a preguntarme: ¿con quién has estado?, e eu non lle contestei: montando nunha cadeira, non por temer ser acusado de moblefilía, senón porque aínda non caira (no) da cadeira azul.
Cheguei a Tenorio co xel de 70 euros, que ademais era para nenos (nenos precoces e procaces), pensei eu, máis a minuta do gáleno 80 euros, e lavei meu escouzor co elixir da eterna xuventude... merda coma doia...
Entón chegou miña tía Isabel, e faloume do corno de Belarmino... que así contado non sona ben, sobre todo para Belarmino... mais si deixades que volo explique o entenderedes.
Dirixinme cara a casa de Belarmino, unha casa case tan grande como fea, situada nun lugar privilexiado no alto dunha coliña.
Cando cheguei, o propietario do corno, avisado pola miña tía, agardaba por min na porta da casa.
Saudámonos, e expliqueille a causa da miña visita, de noite, sen durmir debido ao esccouzor, miñas ingues eran xa carne viva, o pel caíame a tiras, pensando na causa da miña inquedañaa, caira na conta que a única razón para a desazón, era que fora alérxico ao tinte dun tecido azul que cubría a cadeira na que asentaba as miñas posadeiras en Tomiño, onde traballaba.
Entón, mandoume entrar e que agardara un momento, ao rato chegou con unha almofía esmaltada en branco co borde superior en azul escuro, lembrábame a que usaba miña avoa Amalia para limparnos o cu cando éramos pequenos, polos seus descunchados e o amarelento do seu esmalte, supuxen que tiña unha chea de anos, dentro da almofía había un trapo branco, envolvido sobre sí mesmo, por un lado do trapo sobresaía o que parecía o extremo dunha asta, pola súa rugosidade, de aspecto estriado, ademais de polo seu grosor, descartei que fora o corno dun touro ou unha vaca.
Con suma delicadeza, procedeu a desenvolvelo, amosoumo, era unha asta lixeiramente curva, coa forma dunha pequena cimitarra, duns 25 centímetros de lonxitude desde a punta ata a súa raiz ou medallón coma vexo en internet, que era lixeiramente máis ancha e coa forma da puñada dun neno recen nado, a uns cinco centímetros do arranque da asta, saía un apéndice duns seis ou sete centímetros, que se conformaba como unha pequena asta que medraba a 45º na dirección de crecemento da asta. Eu acertei a pensar, que se trataba do corno dun cervatiño.
Belarmino, faloume da antigüidade da asta, que levaba xeracións coa súa familia, non soubo dicirme cantos, faloume das propiedades e a eficacia da mesma, e ditoume as instrucións, que baixo ningún concepto debería mollalas astas, e que debería pasarme polas partes afectadas a parte correspondente a asta, e nunca a súa raiz, unha vez realizada e rematada a operación (foi unha operación de cirurxía cirúrxica de alto risco, non exenta de complicacións), e metido o corno na almofía con auga, si esta burbullaba, o mal tería solución.
Deume o corno, ao que eu agarreime como cravo ou debería dicir corno ardendo, e dirixinme ao baño, puxen a asta con suma delicadeza, enriba do lavabo, estaba seco, e baixei os pantalóns e os calzóns ata os nocellos, collín o corno e comecei a pasalo polas inguas e arredores, non resultou fácil, o apéndice podíame pinchar un ovo ou o outro...
Tiven que quítalos pantalóns dos nocellos, e así facilitar a operación, coido que foi un traballo de orfabrería, de precisión suíza, serían uns dez minutos de rozamento do corno contra o meu pelexo. Volvín deixar o remedio, está vez enriba da tapa do váter, por precaución, vestín o pantalón e saín.
Belarmino que estaba agardando por min na cociña, encheu ate a metade da almofía con auga, e dispúxose a metela raiz ou medallón nela, nada máis entrar en contacto coa auga a parte inferior da asta, o líquido ante a miña sorpresa, máis que burbullar... fervía... eu alucinaba, Belarmino miraba o fenómeno coa naturalidade de alguén que xa o vivira máis dunha vez.
Enchíamos unha botella de plástico de litro e medio, coa auga da almofía, e co que sobrou mollei as miñas escoucidas e doridas inguas...
Aquela auga, non era de Lourdes, era de Belarmino, máis era milagreira, era corno de Santo... máis que man...
Cheguei a casa, serían as oito da tarde, e cando me fun a cama as 11.30 horas, repetín a operación, e non daba crédito ao que estaba vendo, miñas ingués non só aliviaran o escozor e a dor, senón que o seu aspecto externo mellorara considerablemente, volvín a mollar a zoa coa auga do corno, e esa noite durmín coma un leirón.
Pola maña o escouzor era un mal recordo, e o aspecto das inguas, xa non eran de estar en carne viva, senón que tiñan unha lixeira cor encarnada.
Levei unha botella de medio litro ao traballo, e cada hora aliviaba a zoa co líquido elemento, ademais tiven a precaución de cambiar a cadeira azul... a unha de madeira.
Ao día seguinte, eu quedara de volver a consulta do dermatólogo, a ver coma fora o xel de luxo, e decicín ir porque a visita era gratuíta, e porque apetecíame votarlle na súa faciana, que fora un asta de venado e non seu xel de farmacia o que curara miñas inguas encarnadas.
Cando baixei meus pantalón e viu as miñas partes pudendas, quedou alucinado, coido que non podía crer o que seus ollos vían, mais non se atreveu a preguntar con qué eu o faría, eu vendo súa cara de satisfacción e o úfano que estaba, non lle contei a verdade, por iso, e para que non acusaran a Belarmino de intrusismo profesional e usurpación de funcións, o que lle requisen o corno por utilización indebida.
Si eso o fixo o corno e as miñas mans, que non poderan facer unha morea de imáns nas mans dun bo terapeuta...
Alexandre Alberte Moreira Pazos