Antón Roel Villanueva
Carla, de Vaipolorío
No amencer do domingo xa apreta a calor e a xente de Vaipolorío prepárase para a segunda limpeza do río dos Gafos que todos a cotío axudamos a emporcar. Tamén está Carla, unha nena de dez anos disposta a colaborar na limpeza a carón dos avós, gústalle a praia, o monte e o río pero hoxe tócalle o río, pero non para desfrutar, ven a limpalo leva no colo como se fose unha boneca, un feixe de bolsas de lixo que vai repartindo a xente que baixa ao río.
Vai na procura dos tesouros que trae o río pero non son os que debería traer de xeito natural e que ben coñece o escritor Calros Solla. Os tesouros que atopa Carla son bolsas de plástico, botellas de vidro, latas, rodas, paraugas e ata unha máquina de coser, vai faladora e co sorriso nos beizos polas orelas co recendo a loureiro e mentrasto cas silveiras das amoras que aínda non madurecen ca sombriza das árbores que se espellean no río na compaña das avelaíñas e bolboretas de cores e o rechouchío dos paxariños, vai atenta provendo de bolsas e recollendo as cheas de lixo e indicándolle aos que están no río coidado cas avespas velutinas.
Os avós de Carla son as xentes do poema de Bertolt Brecht. Hai persoas que loitan un día e son boas. Hai persoas que loitan un ano son mellores. E hainas que loitan toda unha vida, esas son as imprescindibles, como toda a xente de Vaipolorío, como o son os mozos e mozas da asociación Xoan XXIII, os estudantes estranxeiros das bolsas Erasmus, de xente anónima que está a veranear e baixa do hotel onde se aloxan e pide colaborar na limpeza e a xente que pasea polas beiras de dalles folgos aos que están a limpar.
Despois de tres horas no río imos cansos ca calor e os traxes de goma pegados ao corpo indo a contracorrente faise duro ata para Carla que xa non ríe nin fala tanto. A todos vannos quedando poucos folgos e estamos desexando rematar.
Sempre que me meto no río, ao saír fágoo con tristura. Lembro que o noso río da infancia se atopa tapado cunha lousa de cemento e debaixo, xunto ao río, tamén están soterrados os mellores intres da nosa vida. Oxalá un día nos decatemos de que non se pode ter tapado un río e Carla e outras xeneracións poidan limpar e desfrutar dun río fermosísimo que deixaron sen luz e vida, como di o presidente de Vaipolorío. Un río tapado xa non se lle pode chamar río. É unha cloaca.