Teresa Casal
Chegou o sol
Chegou o sol, timidamente, con nubes o redor, pero sol o fin e o cabo. Galiza é un pais no que sempre choveu moito, din que por iso temos unha terra tan verde e húmida, a pesares de que cada vez que hai un fenómeno metereolóxico e cae menos auga da que estamos acostumados, deseguida saltan as alarmas e anuncian que a seca está aquí e acabáronse os días de viño e rosas. O do viño supoño eu que será porque o albariño precisa de sol, si, pero tamén de auga para que uva encha e a vendima sexa mais abondosa. O das rosas é porque o mundo vexetal precisa tamén da choiva para que poida ofrecernos a luxuria do seus cores e aromas. No caso de Pontevedra cambiemos as rosas por camelias e listo.
A xente anda a dicir que non lembra outro ano que chovera tanto, eu, que non son amiga de estatísticas, o recordo que teño dos meus anos en Compostela, son choiva e choiva dende outono ata maio polo menos. Véxome con aquela trenca marabillosa que me fixera a modista aproveitando o abrigo azul mariño do colexio. As nais de entón eran unhas artistas do reciclaxe aínda que non coñeceran a verba, ao mellor non existía daquela. Sabían como ninguén darlle a volta a roupa, desde os colos e puños das camisas, ata facer unha saia dun pantalón.
As dúas estrelas do meu vestiario na etapa de estudante en Compostela, foron esa trenca fermosísima e un traxe de chaqueta tipo Kim Novak na película Vértigo: saia "tubo", chaqueta axustada o corpo, moi entallada na cintura de cor gris, con cadros "príncipe de Gales" feita dun traxe do meu pai. El tiña a costume de levar a pluma no bolso do peito da chaqueta e era bastante corrente que se lle salise a tinta e deixara case inservible a "americana". Iso pasou con aquel traxe e a modista fixo filigranas para que non se notara a desfeita no "reciclaxe". Dende logo eu sentíame, os dezasete anos, como unha artista de cine metida naquela saia que me facía andar a pasiños curtos que eran moito mais femininos que as zancadas coas que corría normalmente, para chegar a tempo a clase das nove.
A trenca foi mais sinxelo reconvertela, o gabán do colexio era amplo, moi amplo e longo, moi longo, co que había tela dabondo para facer outra cousa e así puxéronlle unha tela escocesa con cores fortes, roxo, azul, amarelo, como un forro na parte dianteira e na interior da capucha, u uns botóns de madeira, como pauciños alargados que pechaban a prenda meténdoos nunha especie de anel de corda. Esa prenda valía para case todo, para o frío, para a choiva e para abrigarme nas noites daquela Residencia de monxas que tiven que aturar un curso enteiro, o seguinte xa me votaron, pero iso é outra historia.
Estaba a falar da choiva e miña cabeciña marchou pola súa conta, chámoa o orde e sigo a miña lembranza da moita auga que caía do ceo cando era estudante. En outubro comezaban as clases e, normalmente, chovía hasta o Nadal que voltaba a casa para estar coa familia e parecía que aquí, en Pontevedra, a cousa cambiaba un pouco e hasta víamos o sol de cando en vez. Logo, xa en Santiago, o ceo plomizo de nubes que se desfacían en auga, era o pan noso de todos os días. Tamén é verdade que iso favorecía a asistencia a clase e, o mellor, era polo que os deuses mandaban aqueles chaparróns interminables que non permitían moitas saídas.
Pero, de repente un día, alá por maio, o ceo desenfurruñábase, as nubes desaparecían e deixaban o paso a un sol, que non é que quentara moito, mais facía que todo parecera máis luminoso, mais alegre e bonito. Entón, xa non había outro remedio que esquecer as clases, quitar a trenca e marchar para a Ferradura a disfrutar daquela primavera retrasada, pasear entre os árbores e o arrecendo das flores e falar de amores, de festas e ledicias. E pensar que, pese a todo, nunca choveu que non escampara e o sol sempre remata por saír.
19.04.2013